Μωρό μου, είναι παράδοξο: από τη στιγμή που γεννήθηκες αισθάνθηκα ότι έπρεπε να γίνω ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, που έφερα στη ζωή ένα υπέροχο πλάσμα σαν εσένα που πρέπει να προστατέψω, και παράλληλα αυτή η ευθύνη που έχω απέναντί σου με τρομάζει!
Νομίζω ότι οι γυναίκες όταν μαθαίνουμε ότι μέσα μας μεγαλώνει ένα ανθρωπάκι, μπαίνουμε στην διαδικασία να φροντίσουμε διαφορετικά τον εαυτό μας.
Προσέχουμε τι τρώμε, τι πίνουμε, πώς περπατάμε για να μην πέσουμε, τι φοράμε... γενικά προσέχουμε. Κι όταν "έρχεστε στο φως", όπως λένε και οι Ιταλοί, τότε η ζωή μας αλλάζει γιατί φροντίζουμε εσάς.
Εμείς μπαίνουμε σε δεύτερη μοίρα (και δυστυχώς καμιά φορά οι μπαμπάδες σας σε τρίτη) και προτεραιότητα έχετε εσείς. Τι θα φάτε, πώς κοιμηθήκατε, τι θα σας φορέσουμε για να βγούμε βόλτα ή μέσα στο σπίτι...
Και μεγαλώνοντας προσπαθούμε να σας δώσουμε αξίες κι αρχές και να σας μεγαλώσουμε ώστε να γίνετε -εν καιρώ- σωστοί άνθρωποι. Ανησυχούμε για τις παρέες σας, τις (κακές) σας συνήθειες, τις επιρροές σας, τις φιλοδοξίες σας... κυρίως για την ευτυχία σας. Το βλέπω στη γιαγιά σου που έχω περάσει τα 40 κι ακόμα ανησυχεί για μένα και για το αν κοιμάμαι καλά...φροντίζει να έχουμε ένα πιάτο φαϊ το μεσημέρι και κυρίως για το αν είμαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη.
