Είχαμε φτάσει στο ερημικό λιμανάκι. Μεγάλη παρέα, οικογένειες με παιδιά, σκυλιά και όλα τα συναφή. Η παραλία δεν ήταν οργανωμένη.
Μέσα στην άπλα της είχαμε χωρέσει κι εμείς αλλά και άλλες παρέες που είχαν έρθει πριν από εμάς ή ήρθαν αργότερα. Κολύμπι, ηλιοθεραπεία, ρακέτες -καμιά μπύρα με τυρόπιτες που είχαμε αγοράσει καθ΄ οδόν από τον φούρνο.
Μέσα στην ησυχία, απολαμβάναμε το νερό, το κολύμπι και το μαγευτικό τοπίο. Ολα έμοιαζαν ιδανικά (;). Κι ας είχε σηκωθεί ένα ελαφρύ αεράκι που γέμιζε το τοπίο στο βάθος με τα γνωστά «άσπρα προβατάκια».
Μόνον σεβασμός -και σιωπή, μπροστά στο μεγαλείο της προσφοράς
«Βοήθεια, βοήθεια...». Μια φωνή, ίσα-ίσα ακουγόταν από τη θάλασσα, ζητούσε βοήθεια. Παγώσαμε. Δεν φαινόταν καθαρά ούτε από που ερχόταν η κραυγή ούτε αν ήταν άνδρας, γυναίκα, παιδί. Ηταν όμως κραυγή απελπισίας. Κοιταχτήκαμε όλοι, σαν συνεννοημένοι μεταξύ μας, έτοιμοι να σηκωθούμε και να βουτήξουμε, να σπεύσουμε για να σώσουμε τον άνθρωπο στη θάλασσα...
Μέσα σ΄αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου που πέρασαν, ένας από εμάς, χωρίς να τον πάρουμε είδηση, είχε πεταχτεί και βρισκόταν ήδη μέσα στο νερό: Προσπαθώντας να δει από που έρχεται η φωνή, πάλευε με τα κύματα που είχαν πια σηκωθεί για τα καλά... Τρέξαμε κι εμείς. Ωστόσο εκείνος ο ένας από την παρέα, είχε ήδη πάρει αγκαλιά μια νέα γυναίκα, τουρίστρια, που την είχε παρασύρει ο αέρας και δεν ήξερε που βρισκόταν. Είχε χάσει τις δυνάμεις της και ίσα που είχε προλάβει να φωνάξει «βοήθεια»...
Ενας μικρός ήρωας μεταξύ μας. Η μήπως ένας Ηρωας; Γιατί αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Να βρεις το θάρρος τη στιγμή που χρειάζεται, τη στιγμή εκείνη που κάποιος κινδυνεύει και μπορείς να τον σώσεις...
Τι να πει, λοιπόν, κανείς για τους διασώστες, που έχουν κάνει την σωτηρία του άλλου, δουλειά τους; Δεν υπάρχουν λόγια: Μόνον σεβασμός -και σιωπή, μπροστά στο μεγαλείο της προσφοράς.
