Το Σαββατοκύριακο ήμασταν στην Σκιάθο για την βάφτιση της ανιψιάς μου από το Βερολίνο.
Μαζευτήκαμε όλη η οικογένεια από την Ελλάδα και τη Γερμανία, όπως και φίλοι των γονιών από την Μεγάλη Βρετανία, την Ιταλία και τη Σουηδία. Η μία μου ξαδέλφη (Ελληνογερμανίδα, ξανθιά γαλανομάτα) έχει μία κόρη την Σελένα-Μαρία. Ο πατέρας της είναι από την Γκάνα. Μέσα σε όλο αυτό το λεφούσι ξεχώριζε για τους γύρω, αλλά όχι ανάμεσά μας.
Είδα βλέμματα περίεργα από τους ντόπιους, αλλά εγώ έβλεπα ένα πανέμορφο, έξυπνο και ταλαντούχο μελαχρινό κορίτσι που πολλές θα ζήλευαν το σώμα της και το χαμόγελό της. Ο Παύλος και τα κορίτσια έπαιζαν μαζί της χωρίς να μιλούν την ίδια γλώσσα (η Σελένα δεν μιλά ελληνικά και τα γερμανικά των παιδιών είναι στοιχειώδη), αλλά τα παρατηρούσα από μακριά να γελούν με τα ίδια αστεία και κάνοντας τις ίδιες χαζές γκριμάτσες.
Νομίζω ότι στον Παύλο έκανε πιο πολλή εντύπωση που ένας Γερμανός συνομήλικός του αρνιόταν να του μιλήσει επειδή δεν τον καταλάβαινε, παρά το γεγονός ότι η δεύτερή του ξαδέλφη έχει διαφορετικό χρώμα.
Πριν από 3 χρόνια, πριν τους επισκεφτούμε στο Βερολίνο, είχε προηγηθεί σχετική συζήτηση, γιατί καμιά φορά τα παιδιά μπορεί να γίνουν αρκετά επικριτικά... Και του εξήγησα:
