Στα τέλη των 50’s και στις αρχές των 60’s, η Ιταλία ζει το δικό της οικονομικό «θαύμα». Ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος, οι Ναζί, η ήττα, τα συμμαχικά στρατεύματα, η πείνα, οι άνθρωποι με τα κουρέλια και τα ορφανά παιδιά είναι πίσω, είναι μια κακή ανάμνηση.
Αυτά είναι τα χρόνια της οικονομικής έκρηξης, της χαράς, της επιθυμίας να απολαύσει κανείς ανέμελα τη ζωή, να ερωτευτεί, να διασκεδάσει. Να μαγευτεί.
«Kαλώς ήρθες στο Χόλιγουντ» -έτσι λέγεται πως καλωσόρισε ο Blake Edwards, τον Peter Sellers, όταν αυτός έφτασε στη Ρώμη, το 1961, για τα γυρίσματα του «Ροζ Πάνθηρα». «Μα… είμαστε στην Ιταλία..» απάντησε ο δεύτερος, λίγο μπερδεμένος. Ο σκηνοθέτης γέλασε «Αγαπητέ μου, το Χόλιγουντ είναι μια κατάσταση του μυαλού…»
Λέγεται πως η ρωμαϊκή dolce vita «γεννήθηκε», σχεδόν 60 χρόνια πριν, στις 5 Νοεμβρίου 1958, στην trattoria «Rugantino», στο Τrastevere
To μυαλό και η θηριώδης καρδιά του σινεμά των ‘60΄s χτυπούσε στο «Χόλιγουντ του Τίβερη», την περίφημη Cinecittà: μια ολόκληρη πόλη-στούντιο, 73 πλατό, απλωμένα πάνω σε 400.000 τ.μ, στα προάστια της Ρώμης -έμπνευση του Βenito Mussolini, ο οποίος θεωρούσε τον κινηματογράφο, ως το αποτελεσματικότερο όπλο προπαγάνδας. Λόγω του χαμηλού εργατικού κόστους, αμερικανικές, ιταλικές, γερμανικές παραγωγές συνέρρεαν εκεί, γουέστερν, φτηνές κωμωδίες, θρησκευτικά έπη γυρίζονταν με το τσουβάλι. Kαι τα βράδια, οι προβολείς άναβαν πάλι στα σοκάκια και τις πλατείες της αιώνιας πόλης: στο Τrastevere, στην piazza di Spagna, στα μπάρ, τα εστιατόρια, τα καφέ της Via Veneto. Εκεί όπου καλλιτέχνες, συγγραφείς, σκηνοθέτες, διανοούμενοι, αστέρες του σινεμά, διασκέδαζαν παρέα με κοσμικούς, αργόσχολους, τυχοδιώκτες, ζιγκολό, πόρνες και παρηκμασμένους αριστοκράτες. Σε μια ατέλειωτη, οργιαστική dolce vita…
H ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ DOLCE VITA