Καθισμένη μπροστά στον καθρέφτη, με μια βούρτσα στο χέρι, έκανε πως τραγουδούσε. Στο μυαλό της είχε την Σελένα Γκομέζ.
Εξω, στον κήπο, ο αδελφός της έκανε τρίπλες με την μπάλα, προσπαθώντας να μιμηθεί τον Ρονάλντο. Δύο παιδιά, γύρω στα δέκα-δώδεκα, έκαναν όνειρα. Εκείνη, τραγουδίστρια, εκείνος ποδοσφαιριστής...
Δεν είχε κανένα μουσικό ταλέντο, ούτε καμιά ιδιαίτερη φωνή. Εβλεπε όμως τις σταρ που έκαναν παγκόσμια καριέρα, τους θαυμαστές, τις επιτυχίες, τους ακόλουθους στα social media, τις αστρονομικές αμοιβές της. Ο αδελφός της δεν έχανε αγώνα, γνωρίζοντας κάθε μεταγραφή που έκανε ο αγαπημένος του ποδοσφαιριστής. Μαζί παρακολουθούσε και τις επιτυχίες του στις γυναίκες, και, πάνω απ΄όλα, πόσα (πολλά) λεφτά έβγαζε.
Η μάνα τους, περήφανη, έλεγε σε συγγενείς και φίλους ότι έχει δύο παιδιά με ταλέντο: σαν μην καταλάβαινε, ή καλύτερα, σαν να μην ήθελε να καταλάβει την αλήθεια. Γιατί ταλέντο δεν είχαν ούτε η κόρη της στο τραγούδι ούτε ο γιος της στην μπάλα... Δύο συνηθισμένα παιδιά ήταν, που ονειρεύονταν να γίνουν διάσημοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι έφηβοι στρέφονται σε επαγγέλματα με επίκεντρο τη διασημότητα. Σε μια εποχή που το να είσαι «επώνυμος» είναι συνώνυμο της επιτυχίας, της αναγνώρισης και της δημοσιότητας, σε έναν κόσμο που η οικογένεια Καρντάσιαν πλούτισε από το να επαγγέλεται τη «διασημότητα», άντε τώρα να συγκρατήσεις έναν νέο παιδί και να του δώσεις κάποιες άλλες αξίες...
Βλέπει γύρω του τους σπουδασμένους να «πεινάνε» κι εκείνους με τα πολλά πτυχία να ψάχνουν μια δουλειά σε σουβλατζίδικο. Μπορεί ο κόσμος να γύρισε ανάποδα, αλλά, ελπίζουμε, να ξαναέρθει στα ίσα του. Και κάτι ακόμα: Δεν αρκεί η επιθυμία της διασημότητας. Χρειάζεται δουλειά. Γιατί και η Σελένα Γκομέζ και ο Κριστιάνο Ρονάλντο και όλοι οι άλλοι, «τα παίρνουν γιατί τα φέρνουν...». Ο τρόπος είναι που κάνει τη διαφορά. Γι΄αυτό όταν τα παιδιά λένε «θέλω να γίνω διάσημος», κάποιος πρέπει να τους πει την αλήθεια -και η διασημότητα θέλει σκληρή δουλειά...
