Συγγνώμη: Η έκφραση τής μετάνοιας κάποιου για λόγο ή πράξη του εις βάρος άλλου, η έκφραση μεταμέλειας, η ανάληψη ευθύνης.
Συγνώμη: Μια λέξη που ακούμε τόσο συχνά... Μια λέξη που εκστομίζεται με τόση ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη, έτσι για να περάσει η κακιά η ώρα. Τη λέμε παντού, χωρίς, πολλές φορές, να συνειδητοποιούμε τι ήταν αυτό που κάναμε και έπρεπε να την ζητήσουμε. Ούτε καν αν είχαμε πραγματική ευθύνη -και για ποιο πράγμα. Και γι΄ αυτό συνηθίζουμε να λέμε ότι «Από τότε που βγήκε η συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο».
Γιατί είναι μεγάλη ευθύνη τόσων νεκρών. Οπότε καλύτερα ούτε συγνώμη ούτε τίποτα. Αλλα ούτε και φιλότιμο
Νομίζω ότι η έννοια της συγνώμης είναι μια από τις πρώτες και βασικές έννοιες που αντιλαμβανόμαστε στη ζωή μας. «Ζήτα συγνώμη από τον κύριο», λέει η μάνα στο παιδί, όταν εκείνο, επίτηδες ή κατά λάθος, έριξε το νερό πάνω στον άντρα που κάθεται στο διπλανό τραπέζι. «Ζήτα συγνώμη από τον φίλο σου, από την αδελφή σου, από τον γείτονα, από τον ξένο, από τον περαστικό...». Μεγαλώνουμε με ένα «ζήτα συγνώμη». Και υιοθετούμε εύκολα αυτή τη στάση στη ζωή, σαν να αποδεχόμαστε πόσο αμαρτωλοί είμαστε...
Ελα όμως, που όταν η κατάσταση είναι κρίσιμη, όταν οι ευθύνες είναι πραγματικά μεγάλες, όταν η ανάληψη αυτών των ευθυνών έχει παρεπόμενα και επιπτώσεις, τότε, η συγνώμη λέγεται τόσο μα τόσα δύσκολα. Σαν να μην βγαίνει η λέξη από το στόμα, σαν να μην μπορεί να την αρθρώσει εκείνος που πρέπει να την πει. Γιατί η αληθινή συγνώμη είναι βαριά, πολύ βαριά ιστορία...
Το είδαμε, χτες και προχτές, με τους επικεφαλής αυτής της χώρας: Ούτε μία συγνώμη δεν βγήκε από τα χείλη τους. Κι ας μετράμε καμένους και πνιγμένους, κατεστραμμένα σπίτια και περιουσίες, κι ας σβήστηκε από τον χάρτη μια ολόκληρη περιοχή. Τίποτα, ούτε λέξη. Γιατί είναι μεγάλη ευθύνη τόσων νεκρών. Οπότε καλύτερα ούτε συγνώμη ούτε τίποτα. Αλλα ούτε και φιλότιμο.
