«Μια στιγμή, να στείλω ένα mail κι έρχομαι...».
«Περίμενε, γράφω ένα μήνυμα και είναι επείγον...».
«Δύο λεπτά ν΄ απαντήσω σε μια κλήση από το γραφείο...».
Με το κινητό στο χέρι, στην παραλία, στην πισίνα, στο εστιατόριο ή την ταβέρνα, στο μπαρ, στη βόλτα. Με το κινητό στο χέρι στις διακοπές, για να μην χάνεται η επαφή με τη δουλειά, με το γραφείο, με τους συναδέλφους αλλά και με τους φίλους που βρίσκονται κάπου αλλού και θέλουν να μας μεταφέρουν με το νι και με το σίγμα τι κάνουν κάθε στιγμή: Τι τρώνε, τι πίνουν, που κολυμπάνε, τι καπέλο φοράνε... Οπως κι εμείς άλλωστε.
Λέω, τώρα, μήπως φέτος κάνουμε την ανατροπή και πάμε διακοπές χωρίς κινητό.... «Πλάκα κάνεις», ήταν η δική μου απάντηση στον εαυτό μου...
Η αλήθεια είναι πως η δική μου/μας η γενιά μεγάλωσε, πήγε σχολείο και σπούδασε χωρίς κινητό κι όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε δεν είχε ακόμα εξαπλωθεί η χρήση τους. Ανήκουμε δηλαδή στο κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που θυμάται τη ζωή προ κινητού.
Δεν ξέρω αν την προτιμούσα ή όχι, γιατί, πολύ απλά, την αγνοούσα κι εγώ όπως όλοι μας τότε. Οπότε και οι εφηβικές και νεανικές μας διακοπές ήταν σε άλλη, και δεν δίναμε ραπόρτο κάθε στιγμή για το που είμαστε και τι κάνουμε. Βγάζαμε φωτογραφίες που τις τυπώναμε όταν γυρνούσαμε στην Αθήνα και μαζευόμαστε με την παρέα, για να ανταλλάξουμε εντυπώσεις από το καλοκαίρι...
Τώρα τα ξέρουμε όλα την ώρα που συμβαίνουν...
Σε μια πρόσφατη έρευνα της Samsung διάβαζα πως τα όρια ανάμεσα στον εργασιακό και τον προσωπικό χρόνο έχουν καταρριφθεί λόγω κινητής τεχνολογίας. Δουλεύουμε παντού και δεν βάζουμε όρια πουθενά... Κι αν κάποιες φορές κάτι τέτοιο μοιάζει βολικό, κάποιες άλλες συνειδητοποιούμε, απλώς, ότι δουλεύουμε και στις διακοπές. Φεύγοντας για καλοκαίρι σκεφτόμαστε πιο πολύ αν έχει σήμα παρά αν έχει θάλασσα εκεί που θα πάμε...
Λέω, τώρα, μήπως φέτος κάνουμε την ανατροπή και πάμε διακοπές χωρίς κινητό.... «Πλάκα κάνεις», ήταν η δική μου απάντηση στον εαυτό μου...
