Όσοι είχαμε την τύχη να "ζήσουμε" γιαγιάδες και παππούδες καταλαβαίνουμε την αξία τους λίγο ... παραπάνω.
Οι γονείς της μητέρας μου, ενώ ζούσαν στον εξωτερικό, μας επισκέπτονταν σχεδόν κάθε Χριστούγεννα, πηγαίναμε κοντά τους το καλοκαίρι για ένα μήνα (γιατί οι γονείς δούλευαν) και όλο τον Αύγουστο αλωνίζαμε στα διάφορα νησιά της Ελλάδας. Σαφέστατα μετά έκαναν ένα μήνα να μας "συνεφέρουν" οι γονείς μας, μιας και ήμασταν μικρά "αγρίμια", αλλά παρά το γεγονός ότι τους έχουμε χάσει εδώ και χρόνια, οι αναμνήσεις μαζί τους είναι βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.
Τώρα αντίστοιχα, ο Παύλος και οι ανιψιές μου, έχουν την τύχη να περνούν αρκετό χρόνο μαζί τους μέσα στην εβδομάδα, αλλά και το καλοκαίρι που κάνουν μαζί διακοπές όταν εμείς ακόμα δουλεύουμε.
Ως μαμά και βλέποντας τη «λατρεία» των γονιών μου στα εγγόνια τους, πολλές φορές «τρελαίνομαι» με το πόσο ελαστικοί είναι απέναντί τους, σε αντίθεση με εμάς που ήταν πολύ πιο αυστηροί, απαιτητικοί κλπ κλπ (να μην εκτεθούμε κιόλας). Κάποιες στιγμές τους καταλαβαίνω και θυμάμαι πόσο χαιρόμασταν με την αδελφή μου που θα πηγαίναμε διακοπές με τη γιαγιά και τον παππού, μακριά από την καθημερινότητα, μέσα στην σχεδόν απόλυτη ελευθερία!