Τον άκουγε αποσβολωμένη: Ο δεκάχρονος γιος της είχε ανοίξει το στόμα του και δεν σταματούσε.
Η μέρα του στο σχολείο δεν είχε πάει καλά, γιατί είχε τσακωθεί με τους φίλους του, κι ύστερα ο δάσκαλος τον είχε βγάλει έξω από την τάξη και τον είχε στείλει στο γραφείο της διευθύντριας.
Ασε που τώρα είχε και πολλά μαθήματα για την επόμενη μέρα και δεν είχε καμιά όρεξη για διάβασμα. Εβριζε θεούς και δαίμονες, με ένα πλούσιο λεξιλόγιο, που μπέρδευε καμιά φορά και κατέληγε σε ασυναρτησίες. Δεν τον ένοιαζε. Αρκεί που εκτονωνόταν βρίζοντας. Δεν του άρεσε και το φαγητό που τον περίμενε στο πιάτο του, οπότε η κατάσταση γινόταν όλο και χειρότερη.
«Εμείς οι άντρες βρίζουμε. Γιο έχουμε, όχι κόρη. Τι θες να τον κάνουμε φλούφλη;»
Οι λέξεις έτρεχαν από το στόμα του, όλες μαζί, με εκείνο το ύφος των μεγάλων όταν βρίζουν.
Σίγουρα από κάπου το είχε αντιγράψει.
Επρεπε να αντιδράσει, άμεσα. Ξεκίνησε λοιπόν το γνωστό παραμύθι: «Τα καλά παιδιά δεν βρίζουν, τα καλά παιδιά δεν μιλάνε έτσι», τα καλά παιδιά το ένα, τα καλά παιδιά το άλλο... Ούτε που την άκουγε. Αλλωστε εκείνη την ώρα ένοιωθε ότι δεν ήθελε να είναι «καλό παιδί»... Πήγε στο δωμάτιό του κι έκλεισε με θόρυβο την πόρτα, ολοκληρώνοντας το σκηνικό...
Η μάνα του είχε παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό η ευκολία με την οποία ο γιος της έβριζε είχε πολλαπλασιαστεί.
«Θα φταίνε αυτές οι σαχλαμάρες που βλέπει στην τηλεόραση, θα φταίει το γήπεδο που τον πηγαίνει ο μπαμπάς του, θα φταίνε οι βρισιές που ακούει στον δρόμο, μπορεί και οι συμμαθητές του...».
Το βράδυ τα συζήτησε με τον άντρα της, τον πατέρα του. Κάπως έπρεπε να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Εκείνος δεν μοιράστηκε τον προβληματισμό της.
«Εμείς οι άντρες βρίζουμε. Γιο έχουμε, όχι κόρη. Τι θες να τον κάνουμε φλούφλη;», της είπε, με τη βεβαιότητα ότι αυτό είναι το σωστό και την περηφάνεια του πατέρα για το αρσενικό παιδί του...
