Από την κλασική σκηνή στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη - Παπασταύρου να μαλλιοτραβιέται με την Μέλπω Ζαρόκωστα - Αλεξίου ενώ οι υπόλοιπες συμμαθήτριες, τις κοιτάνε, ο δημόσιος καβγάς, πολλώ δε μάλλον το ξύλο, δημοσίως, αποτελεί θέαμα για τους περαστικούς.
Κι αν η αθωότητα εκείνης της εποχής έχει περάσει προ πολλού, η συμπεριφορά μας απέναντι στο «θέαμα» έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια, έχει σκληρύνει, γιατί έχουμε όλοι αγριέψει. Είμαστε όλο και πιο αδιάφοροι, όλο και περισσότερο χωμένοι στο καβούκι μας. Ο φόβος σε κάνει να φανερώσεις πτυχές που δεν ξέρεις ότι διαθέτεις, πτυχές που σε κάνουν να απορείς.
Στο πρόσφατο τραγικό και απάνθρωπο που συνέβη στην Ομόνοια δείξαμε αυτό που είμαστε
Αλήθεια μπορεί να φανταστεί κανείς τον εαυτό του να μπλέκει σε καβγά στην Ομόνοια; Να προσπαθεί να σώσει κάποιον, άγνωστό του, που βάλλεται; Να μπει στη μέση και να σταματήσει το ξύλο; Είναι πράγματι τραγικό, αλλά, φοβάμαι πως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όλοι αυτοί που χάζευαν είναι κάποιοι από εμάς. Αυτός ο ένας που προσπάθησε να σταματήσει το κακό, μοιάζει να είναι η εξαίρεση.
Δυστυχώς ζούμε στην κοινωνία που φτιάξαμε και άρα στην κοινωνία που θέλουμε (;). Όπου το «μακριά από μένα» είναι ο κανόνας, κι ας χαλάει ο κόσμος παραπέρα - αρκεί να μην είναι το δικό μου το παιδί μπλεγμένο. Λογικό να σκεφτόμαστε έτσι. Αλλά, από την άλλη, μήπως το πρόβλημα ξεκινάει γιατί σκεφτόμαστε «μόνον έτσι»;
Η αδιαφορία δεν γεννιέται από μόνη της. Καλλιεργείται σιγά-σιγά , πολλαπλασιάζεται, γιγαντώνεται. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον φόβο, στο μίσος, στην αυτοπροστασία. Ο άλλος, ο «ξένος» (προς εμάς), είναι καταρχήν εχθρός, επικίνδυνος. Ποιος τον υπερασπίζεται; Ποιος ρισκάρει την σωματική του ακεραιότητα ή τη ζωή του;
Μην γελιόμαστε. Στο πρόσφατο τραγικό και απάνθρωπο που συνέβη στην Ομόνοια δείξαμε αυτό που είμαστε. Η επωνυμία του θύματος έβγαλε, κατόπιν εορτής, τα αγαστά μας αισθήματα και την ευαισθησία μας. Η αγριότητα του εγκλήματος μαζί με την διάσταση αυτοδικίας κινητοποίησε κάποιους απο εμάς. Το πιθανότερο είναι να ξαναγυρίσουμε στην βολή μας και στο «μακριά απο μένα»...
