Άραγε οι συμμαθητές που κορόιδευαν τη Γωγώ για το σώμα της -τη 14χρονη που πέθανε από σηπτικό σοκ έπειτα από επέμβαση τοποθέτησης γαστρικού δακτυλίου, στη Θεσσαλονίκη- να κατάλαβαν το λάθος τους; Αισθάνονται ακόμα τόσο μάγκες;
Οι γονείς των παιδιών που την έκαναν να μισεί τον εαυτό της να κατάλαβαν ότι πρέπει να τους μάθουν τι σημαίνει αποδοχή και σεβασμός;
Όσοι έχουμε βιώσει το bullying ξέρουμε ότι είναι κακοποίηση. Ξυπνάς το πρωί με ένα κόμπο στο στομάχι, με φόβο για το τι θα αντιμετωπίσεις στην τάξη.
Τι θα ακούσεις; Πόση προσοχή θα τραβήξεις;
Εύχεσαι να μην ασχοληθούν μαζί σου καθόλου. Αν μπορούσες να φορέσεις καμουφλάζ και να παρακολουθείς το μάθημα «αόρατος» θα το έκανες. Μαθήματα κατ’ οίκον; Σήμερα κιόλας.
Η πίεση, η θλίψη, η οργή, το άγχος, η ανασφάλεια, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η αδιανόητη μοναξιά επειδή δεν «κολλάς» στην ελιτίστικη παρέα του σχολείου, σε σπρώχνει να σκέφτεσαι αδιανόητες λύσεις.
Η Γωγώ της μοιράστηκε με τους δικούς της. Ήθελε να βρει τώρα μια λύση για να γίνει «όμορφη» -με την αναχρονιστική έννοια που δίνει στη λέξη η σχολική κοινότητα- να γίνει αποδεκτή. Ίσως ήθελε να μοιάσει στα άλλα κορίτσι, για να κάνει πιο πολλές φίλες. Ίσως να της στείλουν ένα ραβασάκι, όπως έστελναν και σε άλλες στην τάξη. Να την προσέξουν όχι για το σώμα της, αλλά γι’ αυτό που είναι.
Μόνο που το βάρβαρο bullying και η ευκολία που πετάς χοντράδες, όπως «χοντρέ» ή -στη δική μου περίπτωση- «αδερφάρα» (το πιο light) ή «τούβλο» ή «γυαλάκια» ή οτιδήποτε άλλο θα κάνει την υπόλοιπη τάξη να ξεσπάσει σε γέλια, σε κάνει να νιώθεις τόσο εύθραυστος και τόσο καταρρακωμένος, σαν αυτό το συναίσθημα να διαρκεί όλη σου τη ζωή.
Ό,τι και να γράψω, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ένα κορίτσι 14 ετών, στην ίδια ηλικία που πέρασα μια από τις χειρότερες χρονιές στη ζωή μου, έφυγε από τη ζωή επειδή ήθελε να σταματήσει το βασανιστήριο του bullying. Δεν ήθελε να αδυνατίσει πραγματικά. Ήθελε να γίνει αποδεκτή, να μην τη στεναχωρούν πια, να την αγαπάνε. Να τη φωνάζουν Γωγώ -και όχι με ό,τι μπορεί να σκεφτόταν το κάθε παιδί που δεν έχει μάθει τι σημαίνει σεβασμός και αποδοχή.
Που δεν έχει μάθει ότι τα λόγια πληγώνουν. Ότι μια συγνώμη ίσως να αρκούσε για να την κάνει να χαμογελάσει -και θα τα ξέχναγε όλα. Ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιείς ένα κορίτσι ή ένα αγόρι για να γίνεις εσύ πιο δημοφιλής. Να το εκμεταλλευτείς, να πατήσεις πάνω του, να το κακοποιήσεις ψυχικά όπως εσύ γουστάρεις, για να ανέβεις εσύ level, σε μια ανούσια ιεραρχία που δεν έχει καμία σημασία στην πραγματική ζωή.
Πώς γίνεται το 2021 να μιλάμε ακόμα για bullying; Πότε θα σταματήσουμε να μετράμε θύματα ενδοσχολικής βίας -ψυχικής και σωματικής; Γονείς και δάσκαλοι, προστατέψτε τα παιδιά σας ή τα παιδιά από τα δικά σας παιδιά. Μεγαλώστε ανθρώπους ευγενικούς, που σέβονται. Μιλήστε τους για τη διαφορετικότητα, για την αποδοχή, το σώμα, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Η Γωγώ ήθελε το σώμα μιας άλλης, όχι γιατί δεν αγαπούσε η ίδια το δικό της, αλλά επειδή κάποιοι της είπαν ότι έπρεπε να το αλλάξει
Και όσο ακόμα υπάρχει αυτή η φιλοσοφία της ανωτερότητας και της ιεραρχίας ανάμεσα σε «κοινωνικά αποδεκτούς» και «παρίες» που πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα καλούπι που -όχι μόνο έχει πάψει να υφίσταται- αλλά θα έπρεπε να μην είχε υπάρξει ποτέ, παιδιά και έφηβοι χρειάζονται την προσοχή μας.
Μη στρέφεις αλλού το βλέμμα, άκου το παιδί σου και αν σου λέει ότι τον κοροϊδεύουν μάθε του τρόπους να αποδεχτεί και να αγαπήσει τον εαυτό του. Είναι σωτήριο.
