Γεννημένος στην Ελλάδα, ο Ερρίκος Μπους μεγάλωσε σε ένα φωτεινό σπίτι στον Λυκαβηττο με δύο γυναίκες. Τη μητέρα και την αδελφή του. Μετά από ένα πέρασμα από το ιστορικό-αρχαιολογικό, μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, πολύ διάβασμα αλλά και αρκετή… dolce vita, σήμερα εργάζεται σε corporate περιβάλλον. Αυτό όμως που τον κάνει χαρούμενο είναι να γράφει. Αυτό θα κάνει από σήμερα για τη BOVARY.
Π.Ε. Καλησπέρα. Είμαι με έναν άνθρωπο εδώ και 5 χρόνια και τα πράγματα εξελίσσονται, όπως φαίνεται, σοβαρά. Ωστόσο, την τελευταία περίοδο διακρίνω μια περίεργη συμπεριφορά εκ μέρους του. Μοιάζει τελείως απορροφημένος στη δουλειά του και δυσφορεί έντονα κάθε φορά που του επισημαίνω ότι η ζωή περιλαμβάνει και άλλα πράγματα εκτός από την εργασία. Όταν, μάλιστα, κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί σε εμένα πριν από μερικά χρόνια μου είχε κάνει μεγάλο θέμα, κάτι που με οδήγησε να κάνω υποχωρήσεις στις εργασιακές μου φιλοδοξίες. Πώς να αντιμετωπίσω το θέμα;
Το πρώτο πράγμα που οφείλεις να διαπιστώσεις είναι αν αυτή του η αντίδραση ή η εν γένει στάση του επί του ζητήματος, έχει ως αφετηρία κάποιου είδους συμπλεγματικό ή σεξιστικό παράγοντα. Δηλαδή να κομπλεξάρεται για να το πω με άλλα λόγια με την πιθανότητα να έχει δίπλα του μια επιτυχημένη, δυναμική, φιλόδοξη και δραστήρια γυναίκα. Εύχομαι κάτι τέτοιο να μην ισχύει, αλλά δυστυχώς τέτοιου είδους συμπεριφορές ή πεποιθήσεις είναι βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία ως κατάλοιπα άλλων εποχών. Αν ισχύει όμως φύγε τρέχοντας. Σε όποιο άλλο ενδεχόμενο πέραν αυτού, νομίζω ισχύει ό,τι ισχύει ως οικουμενικός κανόνας σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο κανόνας των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Όλοι μας δυστυχώς, όταν κάτι μας αφορά και στρέφεται εναντίον μας έχουμε άλλη αντίληψη και οπτική από όταν εμείς κάνουμε το αντίστοιχο σε κάποιον άλλο. Εκείνος φερειπείν τώρα μπορεί να δουλεύει με τις ώρες, να μην του μένει χρόνος για εσάς χωρίς να σκέφτεται τι αντίκτυπο έχει αυτή του η επιλογή σε σένα. Είναι βλέπεις πια ο “θύτης” κι όχι το “θύμα”. Όταν το έκανες εσύ σε εκείνον όμως, αντιδρούσε, παραπονιόταν, τον ενοχλούσε. Κοίτα. Μια ειλικρινής, ευθεία και ήρεμη κουβέντα από μέρους σου στην οποία θα του παρουσιάσεις όλα τα δεδομένα (παροντικά και παρελθοντικά) νομίζω θα βοηθήσει. Και μην σκεφτείς την δική του αντίδραση στο παρελθόν, εσύ είσαι και πρέπει να φανείς πιο ώριμη. Σκοπός άλλωστε είναι να επικοινωνήσετε κι αν το καταφέρεις εσύ θα νιώσεις μεγάλη ικανοποίηση. Το μόνο που θα σε συμβούλευα να προσέξεις, είναι να μην ακουστούν όσα έχεις να πεις σαν μουρμούρα ή παρατήρηση, να μην τον προσβάλεις με τον τόνο σου. Θυμήσου ότι και σένα σε ενόχλησε κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν άσχετα με το γεγονός του ότι υποχώρησες εν τέλει. Επίσης μια τέτοια χροιά στη συζήτηση μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλεις. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη τον κατάλληλο τρόπο για να ακούσουμε και να αφουγκραστούμε πραγματικά τις ανάγκες των γύρω μας. Είστε 5 χρόνια μαζί όπως μου λες άρα φαντάζομαι θα γνωρίζεις τον κατάλληλο τρόπο για την περίπτωσή του. Όχι; Κι αν όχι, μήπως αυτό δηλώνει κάποιο βαθύτερο ζήτημα επικοινωνίας για την σχέση σας;
E.Π. Καλησπέρα. Είμαι 37 ετών διαζευγμένη με ένα παιδί και κάθε φορά που με πλησιάζει ένας άνδρας και του λέω για το παιδί, φοβάται και απομακρύνεται. Οι περισσότεροι με το που ακούν παιδί, εξαφανίζονται. Πότε πρέπει να πω σε έναν άντρα που με φλερτάρει ότι έχω παιδί; Δεν θέλω ούτε να το κρύψω, αλλά ούτε να χάσω έναν άνδρα που μου αρέσει.
Καλησπέρα. Πρέπει να το λες από το πρώτο ραντεβού. Όπως ακριβώς κάνεις μέχρι τώρα. Αυτός που δεν θα φύγει τρέχοντας αξίζει μια ευκαιρία.
