«Στις 22 Ιανουαρίου, η Ειρήνη θα γίνει 20 χρονών και θα μεταφερθεί σε φυλακές υψίστης ασφαλείας». Η είδηση αυτή θα είχε περάσει από μπροστά μου χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία, αν δεν είχα με την Ειρήνη κάτι κοινό. Γενέθλια την ίδια μέρα.
Έμεινα λίγο να κοιτάζω τη φωτογραφία από τη στιγμή της σύλληψης. Ένα πανύψηλο κορίτσι -σε σχέση και με τους Κινέζους ξεχώριζε δραματικά- με την κουκούλα στο κεφάλι, τα χέρια δεμένα, τα πόδια τρεμάμενα, το στομάχι σφιγμένο και ζοφερές -φαντάζομαι- μαύρες σκέψεις να περνούν από το μυαλό της. Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φωτογραφία μπαίνω αυτόματα στη θέση της Ειρήνης. Λες κι έχει προγραμματιστεί το μυαλό μου να με τοποθετεί εκεί για να σωματοποιήσω τα συναισθήματά της. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν διαβάζω ειδήσεις για τη φυλακή όπου βρίσκεται, για τα εμπόδια της γλώσσας, για τους δύστυχους γονείς που περιμένουν πια ένα θαύμα για να ξαναδούν το παιδί τους. Αλήθεια τι Χριστούγεννα μπορεί να πέρασαν οι γονείς της Ειρήνης; Πώς ξυπνάνε και πώς κοιμούνται κάθε μέρα;
Η Ειρήνη συνελήφθη με 2,6 κιλά κοκαΐνης στο Χονγκ Κονγκ. Μόνο αυτοί που της έδωσαν, ή έβαλαν εν αγνοία της τα ναρκωτικά στο σάκο, γνωρίζουν πόσο σκληροί είναι οι νόμοι της Κίνας σχετικά με την εμπορία ναρκωτικών. Αν η 20χρονη είχε ενημερωθεί για το ρίσκο μιας τέτοιας πράξης ή είχε την υπόνοια ότι κάποιοι την έχουν χρησιμοποιήσει, πιθανότατα δεν θα έμπαινε ποτέ στο αεροπλάνο. «Η απόφαση της Ειρήνης να δηλώσει αθώα, ελήφθη αποκλειστικά από την ίδια και την οικογένειά της και μετά από συναντήσεις και διαβουλεύσεις με τον ορισθέντα από την αρχή συνήγορο υπεράσπισής της, διακεκριμένο ποινικολόγο του Χονγκ- Κονγκ. Η Ειρήνη στάθμισε τις δικονομικές συνέπειες και τα «υπέρ και κατά» της απόφασής της αυτής, η οποία, όμως, είναι απόλυτα συμβατή με τη διακηρυγμένη και σταθερή θέση της ότι είναι αθώα». Αυτή είναι η επίσημη θέση της νεαρής και με αυτή θα δικαστεί στις 7 Μαρτίου στην Κίνα.
Δεν έχω τίποτα κοινό με την Ειρήνη πια. Ίσως σε μικρότερη ηλικία, να είχα. Ίσως να είχα άγνοια, ίσως να έκανα κακές παρέες, ίσως να πίστευα ότι είμαι παντοδύναμη και δεν θα μου συμβεί τίποτα. Ίσως να ήμουν ναϊφ και ερωτευμένη, ίσως, ίσως ίσως..
Εγώ βρίσκομαι στην Αθήνα, απολαμβάνω την ελευθερία μου, η οικογένειά μου κοιμάται ήρεμη. Έχω δουλειά, φίλους, πηγαίνω όπου με ευχαριστεί. Η Ειρήνη ξυπνάει την ώρα που της το επιβάλλουν, κάνει μπάνιο όταν της πουν, τρώει, κοιμάται και πιθανόν προαυλίζεται όποτε θεωρήσει η διεύθυνση των φυλακών ότι πρέπει να το κάνει. Δεν μιλάει με πολύ κόσμο -πώς να μάθεις κινέζικα άλλωστε μέσα σε μία φυλακή;- δεν βλέπει την οικογένειά της. Μακάρι να μπορεί να διαβάζει κάπου-κάπου.
Μπορώ να βρω δεκάδες δικαιολογίες για την Ειρήνη και μέσα μου παρακαλώ να κάνει το ίδιο και η κινεζική δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που είναι αμείλικτη στο θέμα των ναρκωτικών.
Θεωρώ πως η Ειρήνη πλήρωσε την αφέλεια ή τη συμμετοχή της σε όλο αυτό. Κάτι που δεν έχει συμβεί με τους πραγματικούς υπεύθυνους.
