Μίλησα για πρώτη φορά με την Μαίρη Σταυρακέλλη τον Μάιο του 2018, τηλεφωνικά. Είχα δει μια φωτογραφία της από τα γυρίσματα της ταινίας Luger –τα οποία πραγματοποιούνταν εκείνο το διάστημα- και αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον η εκπληκτική της μεταμόρφωση για τις ανάγκες του ρόλου που υποδύεται.
Θέλοντας να μάθω περισσότερα για το ρόλο της αλλά και για την ίδια, την προσέγγισα για μια συνέντευξη. Αφήσαμε την ημερομηνία της συνέντευξης ανοιχτή και είπαμε ότι θα βρισκόμασταν από κοντά.
Ένα σερί από συγκυρίες καθυστερούσε την συνάντησή μας. Την ορίζουμε τελικά στις 23 Ιουλίου, όμως, μια δύσκολη συγκυρία έμελλε να την ακυρώσει και πάλι. Οι φονικές πυρκαγιές στην Αττική ανέβαλαν την συνάντησή μας επ'αόριστον. Πέρασαν σχεδόν 7 μήνες από τότε και καμία από τις δύο δεν ξέχασε την υπόσχεση για συνάντηση και μια εφ’όλης της ύλης συζήτηση.
Η Μαίρη Σταυρακέλλη δεν μπορούσε να φανταστεί ότι λίγους μήνες μετά από το πρώτο μας τηλεφώνημα, θα έπαιζε στο θέατρο, σε μια αίθουσα με το όνομα της καλής της φίλης, που έχασε.
Η ηθοποιός από τις αρχές Φεβρουαρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Donna Abbandonata ή πολύ με στενοχωρήσατε κύριε Γιώργο μου» σε κείμενο Γλυκερίας Μπασδέκη στο θέατρο Vault, στην αίθουσα «Χρύσα Σπηλιώτη»: εκεί που η αδικοχαμένη ηθοποιός έπαιξε για τελευταία φορά.
H Mαίρη Σταυρακέλλη μου αφηγήθηκε την ζωή της σαν παραμύθι.
Έτσι, προσπαθεί να ερμηνεύει και η ίδια τον κόσμο.
«Στο πατρικό μου σπίτι, στο δωμάτιο μου, το γραφείο μου ήταν πάντα μπροστά στο παράθυρο. Διάβαζα! Διάβαζα; Όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι ουρανό και πουλιά. Ήθελα πάντα τα εξώφυλλα να είναι ανοιχτά. Να κάθομαι στο κρεβάτι μου και να κάνω πτήσεις. Με το παράθυρο πάντα να βλέπει ουρανό. Στο δεύτερο όροφο. Ένα βράδυ ήμουν σίγουρη ότι κάποιος με μακριά μαλλιά προσπαθούσε να ανέβει απο την κολώνα της ΔΕΗ. Είχε φεγγάρι. Όλο το βράδυ έβλεπα την σκιά από τα μαλλιά του στο γραφείο μου, επάνω στο ανοιχτό μου βιβλίο. Επάνω στην Τριανταφυλένια: έτσι λέγανε την ηρωίδα απο τον πρώτο μου ρόλο στο θέατρο, στα νήπια. Νόμιζα ότι η σκιά από τα μαλλιά του κλέφτη έπεφτε επάνω της. Επάνω μου. Δεν κουνήθηκα, δεν φώναξα. Έμεινα εκεί να περιμένω. Ξημέρωσε. Ο κλέφτης δεν μπήκε ποτέ. Στην θέση του άφησε έναν χαρταετό με μακριά ουρά, μπλεγμένο στην κολώνα της ΔΕΗ. Tι βλακεία! Απο τότε άρχισα να κλείνω το παράθυρο και για άγνωστους λόγους να κλαίω πιο συχνά. Εκτός απο τον ουρανό, τότε, αγάπησα και το μαύρο χρώμα! Τι περίεργο, νόμιζα ότι η εφηβεία είναι πολύχρωμη.Όχι. Το θέατρο είναι πολύχρωμο! Είναι ταξίδι, είναι καράβι, σε μια θάλασσα από μπλέ ποδιές...
Μαθητικό Θέατρο! Μολιέρος, Λόρκα. Δραματική σχολή Εθνικού θεάτρου και ο επόμενος μεγάλος σταθμός.
Θέλω αυτή την χρονική στιγμή να σταθώ μόνο στο Ανοιχτό θέατρο -αν και δεν υπάρχει πια. Το Ανοιχτό θέατρο του Γιωργου Μιχαηλίδη. Έμεινα εκεί 9 χρόνια της νιότης μου. Ο Σαίξπηρ, ο Τσέχωφ, ο Μπρέχτ και πολλοί εξαίρετοι ηθοποιοί.
«Μια οικογένεια εμείς» που λέει και η Γλυκερία Μπασδέκη στην «Donna Abbandonata». Αυτή η οικογένεια η γεμάτη απώλειες: Νίκος Γαρουφάλου, Δημήτρης Γιαννόπουλος, Μηνάς Χατζησάββας και πριν από λίγους μήνες έχασε άλλα δύο μέλη: τον Γιώργο Μιχαηλίδη και την Χρύσα Σπηλιώτη.
H Xρύσα Σπηλιώτη ήταν ένα πλάσμα με αξία και αξίες. Πέρασε την ζωή της με μεγάλη σεμνότητα. Την ψυχή της θα την συναντάμε στα έργα της.