Γιατί πρέπει να θέτεις όρια στο παιδί -Η Κατερίνα Μαντά αποκαλύπτει το μυστικό για ισορροπημένες σχέσεις

Σας φοβίζουν οι έννοιες «όρια» και «συνέπειες»;

Δεν θα έπρεπε... γιατί πολύ απλά είναι δύο λέξεις που αν εφαρμοστούν σωστά στην πράξη, θα διευκολύνουν την συμβίωσή με τα παιδιά σας, τα οποία στη συνέχεια, θα μπορέσουν να εξελιχθούν και να επιβιώσουν καλύτερα ως ενήλικες.

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο είναι η «Σχολή Γονέων» που παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα στο ‘Κέντρο Προσωπικής και Οικογενειακής Εξέλιξης’ που έχει δημιουργήσει με πολλή αγάπη η Ράνια Θρασκιά. Μία από τις προηγούμενες ομαδικές συνεδρίες είχε ως θέμα «όρια και πειθαρχία» και οφείλω να ομολογήσω ότι είδα κάποια πράγματα, με διαφορετική ματιά.

Από την στιγμή που έγινα μητέρα, ήξερα ότι θα πρέπει να βάλω όρια στον Παύλο. Η πρώτη λέξη που κατάλαβε ήταν το «όχι», ενώ έμαθε γρήγορα τα «ευχαριστώ, παρακαλω, συγνώμη, θα ήθελα».

Είχα διαβάσει ότι τα παιδιά προσπαθούν να δοκιμάσουν τα όρια σου... και θέτοντας τα δικά τους εξασφαλίζεται η ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη και δημιουργείται μια αίσθηση ασφαλειας.

Στη «σχολή γονέων» έμαθα και κάτι επιπλέον:

-Διδάσκουν στα παιδιά τις επιλογές και το γεγονός ότι υπάρχουν συνέπειες για τη συμπεριφορά τους.

-Τα μαθαίνουν να ελέγχουν τον εαυτό τους και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

-Τα εκπαιδεύουν για το ποιες συμπεριφορές είναι κοινωνικά αποδέκτες και ποιες όχι.

Το να θέσεις όρια δεν είναι εύκολο. Πρώτα πρέπει να «εκπαιδεύσεις» τον εαυτό σου ως γονιός ότι μπορείς να πεις «όχι» και να φανείς κάπως πιο «σκληρός», ακόμα κι αν στεναχωρηθείς κι εσυ και το παιδί. Το σίγουρο είναι ότι τα όρια και οι συνέπειες πρέπει να είναι σαφή και να εφαρμόζονται σταθερά. Δεν ισχύουν τα ίδια σε όλες τις οικογένειες ... ακόμα και με την αδελφή μου που μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι από τους ίδιους γονείς, έχουμε εκλάβει διαφορετικά τα μηνύματα που μας πέρασαν και εφαρμόζουμε -καμιά φορά- με διαφορετικό τρόπο. Όμως οι αρχές είναι οι ίδιες και κοινός παρονομαστής είναι η ασφάλεια των παιδιών σε όλα τα επίπεδα.

Οι συνέπειες χρειάζεται να σχετίζονται με την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, διαφορετικά μπερδεύονται τα παιδιά και τις εξλαμβάνουν ως τιμωρία. Επίσης πρέπει να ειναι ανάλογες με την ηλικία τους... είτε φυσικές είτε λογικές!

Με το παιδί χρειάζεται συνεργασία για την κατανόηση των κανόνων που υπάρχουν στο σπίτι... και υπομονή. Δεν μπορούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις που έχουμε από τον εαυτό μας ή από τους υπόλοιπους ενήλικες. Και όπως χαρακτηριστικά μας τόνισαν οι ειδικοί «όλα τα συναισθήματα του παιδιού σας είναι αποδεκτά, όχι όμως όλες οι συμπεριφορές του».