Αγαπητέ Ερρίκο, σε παω 15 χρόνια πίσω, ήμουν μόλις 15 ετών (κατάλαβες λοιπον και την ηλικία μου).
Στο γυμνασιο λοιπον, υπήρχε ένα αγόρι πανεμορφο, αντικείμενο του πόθου πολλών συμμαθήτριών μου. Παραδεχομαι ότι κι εμενα μου αρεσε πολύ αλλά λογω της τοτε ελλειψης αυτοπεποιθησης μου δεν έτρεφα πολλές ελπίδες..Δεν ειχε γυρίσει ποτέ να με κοιτάξει. Περασαν λοιπον 15 χρόνια κι ενα βραδυ, έσκασε μυτη ο τυπος με την παρέα του σε ένα μαγαζί που βρισκομουν. Τον αναγνωρισα αμεσως κι εκεινος ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ στην πρωτη χειραψία. Του εξηγησα ποια είμαι και εκείνος πηγε να λιποθυμησει... Επαναλαμβανε συνεχως «Ω, ρε φιλε», «Και τι μεταμορφωση είναι αυτή και τέτοια». Μη σου τα πολυλογω, αυτος εχει κολλήσει από εκείνο το βράδυ. Στελνει συνεχεια μηνυματα, και θελει διακαως να βγουμε. Υπαρχει όμως μια λεπτομερεια σε όλα αυτά. Η καλύτερή μου φίλη μου εκμυστηρευτηκε μια μερα πριν σου γραψω αυτες τις γραμμες, οτι από εκεινο τον βραδυ τον σκεφτεται συνεχεια (ηταν κι εκεινη μαζι μου). Και με ρωταει πως να τον προσεγγισει κι αν πιστευω ότι έχουν ελπίδες μαζι. Πώς να το διαχειριστώ; Ακομα δισταζω να της το πω ότι ο τυπος εχει τρελαθει με την υποφαινομενη... Πάντως να σου πω κατι; Τι ωραιους κυκλους κάνει η ζωη...
Να της μιλήσεις ανοιχτά για το ενδιαφέρον του πρώην συμμαθητή. Δεν είναι και τόσο τρομερό. Μπορεί όλο αυτό, η τυχαία συνάντηση, να σας γύρισε όλους 15 χρόνια πίσω, να σας γέμισε με νοσταλγία και τρυφερές μνήμες, αλλά δεν είστε πλέον δεκαπεντάχρονα. Το ότι η φίλη σου έδειξε ενδιαφέρον για τον επισκέπτη από το παρελθόν, δεν σημαίνει πως τον πρόλαβε και πως εσύ πρέπει να κάνεις πίσω. Οι σχολικοί ηθικοί κανόνες ανήκουν ακριβώς εκεί. Στο σχολείο. Τώρα για την τελευταία πρόταση σου, ένα έχω να πω. Συμφωνώ απολύτως και μη σου πω επαυξάνω κιόλας. Η ζωή κάνει ωραίους κύκλους, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και έχει και τρομερή φαντασία. Η ζωή λοιπόν κάνει τη δουλειά της. Κάνε και εσύ τη δική σου και μην της βάζεις εμπόδια. Αφού μιλήσεις με την κολλητή σου, βγες με το συμμαθητή και πέρνα υπέροχα. Δεν το έζησες 15 χρόνια πίσω, ζήστο τώρα. Και όπου σε βγάλει.
Έχω δύο ερωτήσεις:
1. Έχω μια σχέση με κάποιον από τα Χριστούγεννα. Περνάω όμορφα μαζί του. Είναι από νησί και στις εκλογές μου ζήτησε να τον συνοδεύσω στο νησί να ψηφίσει και να γνωρίσω και την οικογένειά του. Στην αρχή δίστασα αλλά στο τέλος αποφάσισα ότι μπορεί να είναι και μια καλή ευκαιρία καθώς είχα περιέργεια να δω πώς είναι το πατρικό του. Συνέβη λοιπόν το εξής απρόσμενο. Η αδερφή του δεν με συμπάθησε καθόλου, ενώ η μητέρα του ήταν σχεδόν αγενής. Όχι τόσο μπροστά του, όσο όταν βρεθήκαμε τρεις μας. Σε μια κουβέντα που με ρώτησαν τι δουλειά κάνω και τους απάντησα (δουλεύω στον ιατρικό κλάδο-δεν είμαι γιατρός) με απαξίωσαν και τη δουλειά και εμένα. Εκτός αυτού έπιανα τις φαρμακερές ματιές τους κάθε φορά που ο φίλος μου γύριζε το κεφάλι. Δεν είναι ιδέα μου. Συμβαίνει κάτι πολύ κακό και δεν ξέρω πώς να το αλλάξω. Κάθε συμβουλή σου πολύτιμη.
2. Είσαι πραγματικά άντρας;
Ευχαριστώ.
1. Δεν συμβαίνει τίποτα πολύ κακό. Έχεις να διαχειριστείς μια αρκετά συνηθισμένη περίπτωση, τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν είσαι αρκετή στα μάτια της οικογένειας του συντρόφου σου. Είναι προφανές πως οι δύο γυναίκες της οικογένειας (μαμά και αδερφή) τον αντιμετωπίζουν σαν τον κανακάρη τους. Τον γιόκα. Το καταλαβαίνω πως δεν είναι ευχάριστη μια τέτοια συνθήκη αλλά μην της δίνεις και μεγαλύτερη αξία από την πραγματική της. Πιθανότατα δεν μπορείς να το αλλάξεις ούτε αυτό ούτε τη συμπεριφορά των δύο γυναικών προς εσένα. Ο μόνος που μπορεί να αλλάξει κάτι είναι ο σύντροφος σου. Συνεπώς μίλα του για το πως ένιωσες, για τη συμπεριφορά που δέχτηκες. Αλλά θα σε συμβούλευα να το κάνεις με προσοχή και διακριτικότητα. Το να πούμε κάτι κακό για την οικογένεια του άλλου είναι πάντα δύσκολο, ενα ολισθηρό μονοπάτι. Αλλά θα πρέπει να το περπατήσεις. Η αντίδρασή του θα κρίνει πολλά.
2. Ναι είμαι πραγματικά άνδρας. Καμιά φορά σκέφτομαι. Λες να ήταν καλύτερα να ήμουν γυναίκα; και γενικά και για την στήλη. Αλλά μετά πάλι σκέφτομαι μεγαλόφωνα. Α μπά.. δεν νομίζω..