Ερρίκο, είμαι χωρισμένη με ένα παιδί και έχω σχέση εδώ και ένα χρόνο. Ο σύντροφός μου, μου πρότεινε να μείνουμε μαζί. Δυστυχώς όμως μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε πρόβλημα στη σχέση μου με τον πρώην σύζυγό μου και στα πρώην πεθερικά μου. Αλλιώς θα το δουν αν πάω να μείνω με τον σύντροφό μου και αλλιώς αν θα πάω να μείνω με τον νέο μου σύζυγο. Με τον σύντροφό μου έχουμε συζητήσει ότι κάποια στιγμή θα παντρευτούμε, αλλά προς το παρόν δεν μου έχει κάνει πρόταση γάμου. Σκέφτομαι να του πω ότι αν είναι να μείνουμε μαζί, θα είναι στην περίπτωση που θα πάμε για το επόμενο βήμα. Ακόμα και αν αυτό είναι του χρόνου ή πολύ αργότερα. Φοβάμαι όμως αυτός ο «όρος» μήπως του φανεί πιεστικός; Πώς το βλέπεις εσύ όλο αυτό;
Αν υποθέσουμε πως ο γάμος είναι μια τυπικότητα, μια συμβατική συνθήκη κι όχι το ουσιώδες κομμάτι της σχέσης δύο ανθρώπων, τότε όλο αυτό το βλέπω πολύ απλό. Εξηγούμαι. Για μένα ας πούμε κάπως έτσι πάει το πράγμα. Έτσι βλέπω το γάμο, μια αναγκαία σύμβαση ενίοτε, αλλά σύμβαση το δίχως άλλο. Αν εξαιρέσω το κέφι, το μπρίο, το όλο τζέρτζελο της φάσης και τις εμπνευσμένες προτάσεις γάμου με κωμικά ή συγκινητικά αποτελέσματα, το υπόλοιπο δεν με αφορά ιδιαίτερα. Εντούτοις τώρα μιλάμε για σένα και το σύντροφό σου, το πως εσείς αξιολογείτε το γάμο και μια τέτοια επιλογή. Είναι προφανές πως δεν μπορώ να γνωρίζω το αξιακό ή ηθικό σύστημα σας, αλλά μου φαίνεται από την ερώτησή σου πως εσύ έχεις αποδομήσει περισσότερο το θέμα γάμος (πιθανότατα και εξαιτίας της πρώτης “αποτυχημένης” απόπειρας σου) σε σχέση με το σύντροφό σου. Μπορεί για εκείνον να σημαίνει κάτι περισσότερο, να μην θέλει να προκύψει ως τυπικότητα, ή αναγκαία εξέλιξη. Και αν αυτό ισχύει θα πρέπει να το σεβαστείς. Ωστόσο θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο, και με αυτό θα κλείσω. Θεωρώ πρόβληματικό το γεγονός του ότι ασχολείσαι τόσο με την άποψη του πρώην συζύγου ή των πρώην πεθερικών. Ακούγεται αρκετά παρεμβατικό το σχήμα για να το έχεις τόσο άγχος και θα σου πρότεινα να το αλλάξεις. Είναι σαφές πως ο πρώην σύζυγος μπορεί να έχει άποψη για το παιδί του, όπως και οι παππούδες του, αλλά εσύ μένεις με το παιδί, εσύ έχεις την καθημερινή επαφή και φροντίδα του. Άρα ο τελικός λόγος είναι ο δικός σου. Αν εσύ εμπιστεύεσαι τον άνθρωπό σου, αν έχει καλή σχέση με το παιδί σου και συνολικά λειτουργείτε σαν μια νέα, έστω και διαφορετικής δομής οικογένεια, τότε δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη ανάγκη για γάμους και πανηγύρια. Ιδίως ως αποτέλεσμα εξωτερικής πίεσης ή της άποψης τρίτων για την προσωπική σου ζωή. Εαν είναι να παντρευτείς ε ας γίνει επειδή το ήθελες κι έτσι σου βγήκε. Όχι επειδή σκέφτεσαι τι θα πουν τα (πρώην !) πεθερικά σου...
