Αγαπητέ Ερρίκο, είμαι λίγο πριν τα 30 και είμαι σε σχέση 3 μήνες. Το «πρόβλημα» είναι το εξής: Νομίζω πώς οι φίλοι μου «προβάλουν» πάνω μου τα πρέπει και τα στερεότυπα της κοινωνίας. Τι θέλω να πω με αυτό: Ακούω συχνά το «άντε, να κάνεις κι εσύ ένα παιδί ή να παντρευτείς ή να το πας σοβαρά» κτλ. Οκ, μέχρι τώρα τα ακούγαμε αυτά από γονείς και συγγενείς, αλλά ξαφνικά μπήκαν στο παιχνίδι φίλοι, μεγαλύτεροι ή όχι, που παντρεύτηκαν. Θέλω να σου πω ότι εγώ δεν είμαι καθόλου εκεί ακόμη, δεν είμαι φαν του γάμου και των παιδιών. Πόσο μάλλον όταν είμαι σε μια νέα σχέση μόλις 3 μηνών. Θεωρώ επίσης αγένεια να ρωτάς πότε θα γίνουν όλα αυτά καθώς μπορεί ο άλλος είτε να μην θέλει ή να μην μπορεί. Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν είναι για όλους προτεραιότητα η δημιουργία οικογένειας και ότι είμαι καλά όπως είμαι καθώς θεωρώ σημαντικότερη την δουλειά αλλά και την συντροφικότητα. Με κοιτούν φυσικά σαν εξωγήινο ή πολύ προοδευτική «πρωτευουσιάνα» (μιας και οι περισσότεροι φίλοι μου είναι στην επαρχία). Πώς να τους δώσω να καταλάβουν ότι δεν θέλω να ακούω τέτοια;
Ομολογουμένως θα δυσκολευτείς να τους κάνεις να καταλάβουν. Το ζήτημα δεν είναι άλλωστε αν θα συνεχίσουν να σου μιλούν περί γάμου και οικογένειας, αλλά το κατά πόσον αυτά τους τα λεγόμενα θα σε επηρεάζουν. Οι εξωτερικές πιέσεις θα υπάρχουν πάντα, και υπάρχουν στις ζωές όλων μας. Όλοι φαίνεται να έχουν μια άποψη για τις επιλόγες μας. Για τη δουλειά μας, τους φίλους μας, τις παρέες μας, τον τρόπο που διασκεδάζουμε και φυσικά και για τα ερωτικά μας. Ο μόνος τρόπος για να παράμενουμε νηφάλιοι και συγκροτημένοι σε σχέση με όλα τα παράπανω είναι να είμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι σίγουροι και πεπεισμένοι για αυτές. Τότε οι έξωθεν μαρτυρίες, οι εξωτερικές πιέσεις υποβαθμίζονται και καταλήγουν να είναι απλά θόρυβος στο μουσικό κομμάτι που είναι η ζωή του καθενός από εμάς. Εμείς έχουμε τις νότες, εμείς την παρτιτούρα, εμείς τη δημιουργική ευθύνη. Για να το πω απλά και περιεκτικά, και για να αποφύγω συγχρόνως άλλες αποτυχημένες μεταφορές για το νόημα της ζωής, άστους να λένε. Δεν θα σταματήσουν να μιλούν και να κρίνουν το περιεχόμενο των επιλόγων σου, ιδίως όταν αυτό περεκκλίνει από αυτό που αντιλαμβάνονται ως νόρμα, ως φυσιολογικό. Αφού λοιπόν εκείνοι δεν θα σταματήσουν να μιλούν, μένει σε σένα να σταματήσεις να τους ακούς.
Ερρίκο κάθε φορά που τσακωνόμαστε με τον σύντροφό μου, εκείνος φέρνει την καταστροφή και ισοπεδώνει όλα όσα ωραία έχουμε ζήσει και νιώσει. Οταν είμαστε καλά, όλα κυλούν ήρεμα και όμορφα. Με το που προκύψει ένα θέμα, αμέσως αντιδρά και λέει ότι δεν θέλει προβλήματα και γκρίνιες στη ζωή του. Με λίγα λόγια αυτή η σχέση μπορεί να υπάρχει μόνο αν δεν υπάρχουν προβλήματα. Και αυτό θεωρώ ότι δεν είναι ρεαλιστικό. Οταν είμαστε καλά, είναι χαρούμενος και όλα καλά. Οταν δεν είμαστε, μου λέει ότι δεν περνάει καλά μαζί μου και ότι δεν μπορεί έτσι να ζει. Είμαστε πάνω από ένα χρόνο μαζί. Πώς μπορώ εγώ να επενδύσω σε κάποιον που με το που παρουσιάζεται ένα πρόβλημα, εκείνος βλέπει την έξοδο κινδύνου;
Η συμπεριφορά που μου περιγράφεις, και φυσικά και οι αντιδράσεις που την απαρτίζουν, δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη ξέρεις. Αρκετοί άνθρωποι όταν παρουσιάζεται μια ένταση, ένα πρόβλημα, μια κρίση προτιμούν να το βάζουν στα πόδια από το να αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια για την επίλυση και εξομάλυνσή της. Βέβαια δεν κατανοούν πως αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για την επανάληψή της. Πιθανότατα το έχω ξαναγράψει εδώ, σίγουρα το λέω πολύ συχνά στις παρέες και στους φίλους μου. Η σχέση είναι μια καθημερινή δουλειά με υψηλές απαιτήσεις παραγωγικότητας και σκληρό ωράριο. Η σχέση είναι επίσης η “σύγκρουση” ή αν προτιμάς η συνάντηση δύο κόσμων. Του δικού μας και εκείνου του συντρόφου μας. Αυτή η διαδικασία είναι αναντίρρητα δύσκολη και ενίοτε εξαντλητική. Γιατί από τη συνάντηση και τη “σύγκρουση” πρέπει να φτάσουμε στη σύζευξη των δύο κόσμων. Όχι για κανένα άλλο λόγο παρά γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Διότι τα αρχικά συναισθήματα ενθουσιασμού που τα κάνουν όλα να φαίνονται υπέροχα, αντικαθίστανται στην πορεία από άλλα συναισθήματα. Αφενός αγάπης και συντροφικότητας, αφετέρου όμως και φθοράς και κόπωσης. Εκεί λοιπόν μπαίνει η δουλειά που απαιτείται από το ζευγάρι στο παιχνίδι. Για να επιστρέψω στην περίπτωση σου μετά από τη σύντομη (sic) παρένθεσή μου, φαίνεται πως ο σύντροφός σου μπορεί να σε αγαπά και να θέλει να είστε μαζί, αλλά δεν είναι εκπαιδευμένος στην παραπάνω διαδικασία. Ή αυτό ή απλά είναι πολύ παρορμητικός και όταν τσακώνεστε δεν ξέρει ή δεν πολυσκέφτεται τι λέει. Σε όποιο και από τα δύο ενδεχόμενα οφείλεις να του υπενθυμίσεις τη χρησιμότητα του διαλόγου, της συζητήσης και της αμοιβαίας προσπάθειας για την επίλυση της διαφοράς. Λογικά θα σου πάρει χρόνο αν τον αγαπάς πρέπει να το προσπαθήσεις. Όπως και εκείνος φυσικά να πάψει να φέρεται σαν κακομαθημένο παιδί και να καταλάβει πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν μαγική συνταγή και δεν είναι όλη την ώρα fun and games. Όπως δεν είναι και τίποτα στις ζωές μας. Όλα έχουν δυσκολίες, όλα έχουν αναποδιές και ο μόνος τρόπος για να τις τουμπάρουμε είναι η έξτρα δουλειά. Φαντάζομαι πως στη δουλειά του ας πούμε όταν κάτι δεν πάει όπως το θέλει δεν το βάζει στα πόδια, ούτε υποβάλλει παραίτηση κάθε πέντε λεπτά. Αν θέλει αύξηση ή προαγωγή προσπαθεί περισσότερο. Ε ακριβώς το ίδιο πρέπει να κάνει και με την σχέση σας. Βασικά, μπορείς κάλλιστα να σβήσεις όλα τα υπόλοιπα που έχω γράψει και να του δώσεις αυτό το παράδειγμα. Νομίζω θα το πιάσει.
