Αγαπητέ Ερρίκο, Θα ήθελα τη βοήθειά σου (και τη γνώμη σου) για ένα θέμα σεξουαλικής φύσεως! Βγαίνω με ένα παιδί, λίγο μεγαλύτερο από εμένα. Η σχέση δεν είναι συναισθηματική αλλά καθαρά σεξουαλική. Ωστόσο, έχουμε ένα προβληματάκι. Ενώ υπάρχει (πολύ) πάθος και από τους δύο και θέλουμε πολύ να βρισκόμαστε ερωτικά, εκείνος… τελειώνει πολύ γρήγορα! Το πράγμα έχει καλυτερέψει από την αρχή, δηλαδή δίνουμε βάση στα προκαταρκτικά για ώρα αλλά όταν πάμε στο… ψητό, συμβαίνει αυτό! Ούτε εκείνος το θέλει (το έχουμε συζητήσει), ωστόσο, συμβαίνει και γω μένω… ανικανοποίητη. Είναι επειδή θέλει πολύ και αντιμετωπίζεται ή είναι δικό του πρόβλημα;
Όλα αντιμετωπίζονται. Αρκεί να υπάρχει καλή θέληση. Και φυσικά αμοιβαιότητα στη διάθεση για επικοινωνία. Καταλαβαίνω από όσα μου γράφεις πως το έχετε συζητήσει ανοιχτά, χωρίς περιστολές. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, η αρχή, που στην προκειμένη περίπτωση είναι όντως το ήμισυ του παντός. Κατά τα λοιπά, συνεχίστε να δίνετε βάση στα προκαταρκτικά, και εξερευνήστε μαζί νέους ή εναλλακτικούς τρόπους για τη δική σου ικανοποίηση. Άλλωστε αυτή (η ικανοποίησή σου) θα του δώσει φτερά.. όχι για να τελειώνει ακόμα πιο γρήγορα αλλά φτερά στην ψυχολογία του. Μαζί με αυτό θα έρθει και η χαλάρωση, το άγχος θα δώσει την θέση του στην απόλαυση και η διάρκεια θα αυξηθεί. Έχετε κάνει το πρώτο βήμα πάντως. Μιλάτε ανοιχτά για το «πρόβλημα». Η ανοιχτή και ειλικρινής συζήτηση είναι το κλειδί παιδιά. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να σας το λέω. Για κάθε μορφή επικοινωνίας. Συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής.
Αγαπητέ Ερρίκο. Σου έστειλα τις προάλλες ένα μήνυμα σχετικά με τις φαντασιώσεις και το σεξ με τον σύζυγό μου, με τον οποίο είμαστε μαζί 12 χρόνια. Δεν ξέρω αν θυμάσαι.
Ομολογώ ότι βρήκα την απάντησή σου αρκετά συντηρητική και δεν περίμενα από σένα μια τέτοια άποψη. Σε διαβάζω καιρό τώρα και η απάντησή σου μου φάνηκε πολύ αυστηρή και λιγάκι αβάσιμη. Ειδικά το σημείο όπου μου προτείνει να αφήσω τις φαντασιώσεις μου έξω από την κρεβατοκάμαρά μου, το βρήκα ομολογουμένως -και συγνώμη για τον χαρακτηρισμό- άστοχο. Αν δε χωρούν οι φαντασιώσεις στο κρεβάτι, τότε που;
Δεν είναι πιο σημαντικό το γεγονός ότι ύστερα από μια δεκαετία και βάλε με τον σύζυγό μου κάνουμε συχνά σεξ, αποκλειστικά μεταξύ μας, χωρίς να έχουμε απατήσει ποτέ ο ένας τον άλλον; Δηλαδή μετά από 12 χρόνια σεξ μόνο με τον ίδιο άντρα, πιστεύεις ότι οι φαντασιώσεις στο κρεβάτι μαρτυρούν πρόβλημα; Λυπάμαι, αλλά δε με βρίσκεις καθόλου σύμφωνη.
Φυσικά και θυμάμαι. Εντάξει δεν έχω γεράσει τόσο πολύ ακόμα.. θα ξεκινήσω λέγοντας σου το εξής. Από την αρχή αυτής της στήλης, αντιλαμβανόμουν και συνεχίζω να αντιλαμβάνομαι την επικοινωνία μας ως διάλογο. Και οι πιο γόνιμοι και παραγωγικοί διαλόγοι ενέχουν το στοιχείο της διαφωνίας. Συνεπώς χαίρομαι ιδιαίτερα που διαφωνείς με την (πρώτη) απάντησή μου και που έχεις το θάρρος να μου το πεις ξαναστέλνοντας. Εντούτοις θα πρέπει να επιμείνω σε κάτι, έστω κι αν σε δυσαρεστήσω. Δεν σου πρότεινα ποτέ να κρατήσεις τις φαντασιώσεις σου έξω από τη σεξουαλική σου σχέση με το σύζυγο στο σύνολο τους. Σου επισήμανα το πρόβλημα του να φαντασιώνεσαι τον κολλητό του. Αυτή την φαντασίωση κράτα την έξω από την κρεβατοκάμαρά σου λοιπόν. Επίσης προσπάθησε να κατανοήσεις το μηχανισμό εκείνο που σε οδήγησε στο να την έχεις in the first place. Δεν θεωρώ ότι το έχεις αντιμετωπίσει με τη δέουσα σοβαρότητα. Στο δικό μου μυαλό (και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει) το να γουστάρουμε τον κολλητό/η φίλο/η του/της συντρόφου μας δεν είναι θεμιτή φαντασίωση, υπό την έννοια του ότι υπονοεί ένα πρόβλημα στην σχέση μας που αρνούμαστε να δούμε. Όταν πρόκειται φυσικά για μια σχέση αμοιβαία αποδεκτή ως μονογαμική. Αν λοιπόν είμαι συντηρητικός εξαιτίας αυτού, δέχομαι μετά χαράς τον χαρακτηρισμό. Σε κάθε περίπτωση εσύ γνωρίζεις τα όρια αποδοχής του συντρόφου σου, μπορεί να μην τον πειράξει κιόλας το να φαντασιώνεσαι τον κολλητό του, την ώρα που κάνεις σεξ μαζί του. Εγώ θεωρώ πως θα τον πείραζε φυσικά, γι’ αυτό και σου απάντησα έτσι. Αποπειράθηκα δηλαδή να σου επισημάνω ένα πρόβλημα που δεν βλέπεις ή δεν θες να δεις. Η πιθανότητα λάθους είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι πάντως. Δεν ζω τις ζωές σας, δεν σας γνωρίζω προσωπικά, δεν είμαι κομμάτι της καθημερινότητάς σας. Άρα η μόνη μου πηγή είναι οι ερωτήσεις σας. Με αυτές κανω ό,τι καλύτερο μπορώ, για να μπω στο μυαλό σας, να σας κατανοήσω και να προσφέρω εν τέλει μια απλή και πρακτική λύση. Τις πραγματικές απαντήσεις τις έχετε εσείς πάντως. Και στην περίπτωση μας εσύ. Εγώ είμαι ένας ψηφιακός καθρέφτης και τίποτα παραπάνω. Ένας καθρέφτης που μιλάει αρκετά αλλά still καθρέφτης..
Πριν 4 χρόνια, ο σύντροφός μου έφυγε για να βρει δουλειά στο Λονδίνο και χωρίσαμε. Ηπια, χωρίς μελοδραματισμούς. Του παρουσιάστηκε μια πολύ καλή ευκαιρία και εγώ επειδή πραγματικά και όχι εγωιστικά τον αγαπούσα, δέχτηκα τα πάντα και δεν του το έκανα πιο δύσκολο. Η «επαφή» που κρατήσαμε ήταν μόνο για ευχές σε γενέθλια και γιορτές. Ξέραμε ότι το κάτι παραπάνω ίσως δεν μας βοηθούσε. Προχωρησε στη ζωή του, προχωρησα κι εγω. 4 χρόνια μετά, σκοπεύει να επιστρέψει στην Ελλάδα και θέλει να με δει αμεσα. Δεν είναι σχέση πλεον, εγώ, όμως, έχω στο μυαλό μου ένα παιδι με το οποίο πάει να γινει κάτι πολύ ομορφο. Φοβαμαι μη λυγισω όταν τον ξαναδώ. Πώς να το διαχειριστώ; Εχω αγχωθεί γι αυτη την συνάντηση.
Να μην διαχειριστείς τίποτα απολύτως. Η ζωή έχει τις απαντήσεις. Αν λυγίσεις, λύγισες. Αν το παιδί που έχεις στο μυαλό σου δεν είναι αρκετό για να σε αποτρέψει από το να λυγίσεις, ε μάλλον δεν είναι αρκετό γενικά. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει πάντως. Κάποια πράγματα (κυρίως έρωτες μεταξύ μας) είναι μεγαλύτερα από εμάς. Και έτσι πρέπει να είναι. Κανένα άγχος λοιπόν.
