Γεια σου Ερρίκο. Ελπίζω να είσαι καλά, και να προσαρμόζεσαι στις νέες συνθήκες, στη «νέα πραγματικότητα» που λένε. Εμένα η ζωή μου άλλαξε, λόγω αυτού, κάπως απότομα. Ανήκω στους τυχερούς που συνέχισαν να πηγαίνουν στη δουλειά τους εν μέσω καραντίνας, σε απόλυτα, όμως, προστατευμένο περιβάλλον. Για να επιτευχθεί αυτό το «προστατευμένο» έγιναν ανακατατάξεις στα γραφεία μας. Έτσι λοιπόν βρέθηκα να κάθομαι στον ίδιο χώρο με έναν άνδρα, αρκετά μεγαλύτερό μου. Ανταλλάξαμε ονόματα και χειραψίες και αυτό ήταν, δουλεύουμε καθημερινά απέναντι χωρίς να ανταλλάζουμε κουβέντα. Όμως, μια μέρα, με αφορμή ένα τηλέφωνο, είχαμε μια στιγμή αμηχανίας -κοιταχτήκαμε, γελάσαμε. Δε σου κρύβω ότι μία-δύο φορές, τον έχω δει να με κοιτάζει (αλλά πιθανότατα κάνω κι εγώ το ίδιο). Εμένα μου αρέσει εμφανισιακά -αλλά είναι συνάδελφος, έστω και με την ευρεία έννοια. Από την άλλη, επειδή δουλεύουμε μαζί, σκέφτομαι «μήπως να του έπιανα την κουβέντα;». Ή να αφήσω εκείνον να κάνει την πρώτη κίνηση; Είναι εποχές αυτές για φλερτ; Και μάλιστα με συνάδελφο; Βρε τι πάθαμε! Περιμένω την απάντησή σου!
Ελπίζω η πραγματοποίηση των χειραψιών να έγινε μετά από επιμελή χρήση αντισηπτικού. Σε κάθε περίπτωση όμως οι ειδικές περιστάσεις, όπως η παρούσα, προκαλούν και «ειδικά»
περιστατικά. Επηρεάζουν την ψυχολογία μας σε κάθε επίπεδο και ειδικότερα μια κατάσταση απομόνωσης και αυτοπεριορισμού και την ανάγκη μας για επικοινωνία και σύνδεση. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα βλέπεις και πως να ξεφύγεις εσύ από αυτή την πελώρια ομπρέλα; Για να απαντήσω όμως πιο συγκεκριμένα, λίγη σημασία έχει η πρώτη κίνηση και το ποιος θα την κάνει. Σημασία έχει η κίνηση, το να πηγαίνουν τα πράγματα μπροστά δηλαδή, να μπαίνουμε σε νέες (καλές) περιπέτειες και να εξερευνούμε τη ζωή μας και τις συγκινήσεις που αυτή μπορεί να προσφέρει. Κλείνω και λέω το εξής απλό και αδιαμφισβήτητο. Κάθε εποχή είναι εποχή για φλερτ. Ακόμα και με συνάδελφο. Απλά κάνε ένα τσεκ μήπως είναι παντρεμένος και έχει 3-4 παιδιά για να είμαστε σίγουροι, γιατί μου γράφεις πως είναι και μεγαλύτερος. Αν όχι, προχώρα κανονικά.
Γεια σας. Πριν από 3 μήνες χώρισα με τον άντρα μου και λόγω της κακής οικονομικής μου κατάστασης πήγα να ζήσω στη μητέρα μου που έχει δικό της διαμέρισμα. Μαζί μου ήρθαν και οι δύο γιοί μου 12 και 16 χρονών. Και οι δύο έχουν μεταμορφωθεί σε δύο τέρατα, σας μιλάω ειλικρινά. Δεν τους αναγνωρίζω. Μιλάνε άσχημα σε μένα αλλά και στη γιαγιά τους, ζητάνε πολλά λεφτά. Όσο είμασταν στην καραντίνα έκανα πολύ μαύρες σκέψεις. Ευτυχώς έχω ένα σκυλάκι και έβγαινα για βόλτα και ηρεμούσα. Προσπαθώ να ανοίξω κουβέντα και με τους δύο. Για λίγο το βλέπω στα μάτια τους ότι με νιώθουν αλλά αμέσως μετά δεν τους αναγνωρίζω. Σκέφτομαι να επιστρέψω στον άντρα μου, έναν οξύθυμο και κρύο άνθρωπο που όμως κρατούσε την ισορροπία στην οικογένεια. Έστω μέχρι να μεγαλώσουν. Αλλιώς θα τρελαθώ. Θυσιάζομαι για δύο ανθρώπους που δεν αναγνωρίζω αλλά που γέννησα εγώ η ίδια. Είσθε άντρας και ίσως ξέρετε κάτι παραπάνω. Ευχαριστώ.
Οφείλω να πω πως δεν διορθώνεται μια ανισορροπία με μια άλλη. Δεν θεωρώ πως είναι λύση η επιστροφή στον πρώην σύζυγο, ακριβώς για αυτό το λόγο. Στόχος δεν είναι η ύπαρξη ενός «μπαμπούλα» στο σπίτι, δηλαδή ενός «τραμπούκου» πιο ικανού από τους δύο γιους για να επέλθει μια κανονικότητα. Η ανατροπή αυτής άλλωστε (της κανονικότητας ντε!) έχει συντελεστεί για όλους. Το πρόβλημα είναι πως καλείσαι να διαχειριστείς μια ανατροπή της κανονικότητάς σου και σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά πίστεψέ με η συμπεριφορά των δύο γιων σου είναι αφενός μιμητική της συμπεριφοράς του μπαμπά τους (αρά δεν είναι λύση η επιστροφή σε αυτόν) και αφετέρου είναι και αντιδραστική στο γεγονός του χωρισμού σας. Κρίνω πως η ενδεδειγμένη λύση είναι σε πρώτο χρόνο η προσπάθεια σου να θέσεις και να τηρήσεις κάποια όρια. Όρια που όταν ξεπερνιούνται θα επιφέρουν επιπτώσεις στα δύο παιδιά σου. Δεν είναι τέρατα πάντως οι γιοι σου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, είναι δύο πληγωμένα, ταραγμένα παιδιά στην εφηβεία τους. Χρειάζονται αγάπη και υπομονή. Σε δεύτερο χρόνο τώρα (κατανοώντας και τις οικονομικές δυσκολίες σου) ίσως η συμβουλή ενός ειδικού θα σε βοηθούσε. Υπάρχουν αρκετοί καταξιωμένοι ψυχολόγοι που ασχολούνται αποκλειστικά με θέματα που άπτονται της οικογενειακής συμβουλευτικής θεραπείας. Αυτά μπορώ να πω εγώ εν είδει συμβουλής, ως άνδρας αλλά και ως έφηβος κάποτε, που βίωσε τη δυσκολία ενός χωρισμού των γονιών του.
Καλησπέρα, πέτυχα κατά λάθος τον σύντροφο της φίλης μου αγκαλιά με μια γυναίκα στο δρόμο. Τώρα τι κάνω; Εχω διχαστεί μέσα μου. Αν της το πω, θα βρω τον μπελά μου και αυτός μπορεί να με βγάλει τρελή ότι δεν ήταν αυτός. Αν δεν το πω, αισθάνομαι βάρος μέσα μου που ξέρω κάτι τόσο σοβαρό και δεν το λέω στη φίλη μου. Εσύ, τι θα έκανες στη θέση μου;
Τί τα ‘χουμε τα smartphone βρε παιδί μου; Δεν μπορούσες να βγάλεις μια φωτογραφία; 100.000 megapixel στη διάθεση σου για μια τέτοια στιγμή ντεντεκτιβικής έντασης. Όπως και να έχει το πράγμα πάντως τώρα την έχασες την ευκαιρία σου. Θα σου πρότεινα πάντως να το πεις στην φίλη σου. Και ας σε βγάλει τρελή ο λεγάμενος, εσύ θα έχεις κάνει το καθήκον σου. Αν η φιλία σου όμως είναι δυνατή και βασίζεται σε στέρεες βάσεις (εμπιστοσύνη, αγάπη, αμοιβαίο ενδιαφέρον) η φίλη και θα σε πιστέψει και θα σε ακούσει. Ας ελπίσουμε ότι η κυρία με την οποία ήταν αγκαλιά ο σύντροφος της φίλης είναι η αδερφή του, η αγαπημένη του ξαδερφούλα, ή μια αγαπημένη φίλη του για την οποία δεν είχατε ακούσει ποτέ…
