Αγαπητέ Ερρίκο γεια σου. Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετά για το αν θα σου έστελνα, αλλά μέσα στο 2020 προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου και να απενοχοποιηθώ. Με μία πρόταση -είμαι γυναίκα και βλέπω πορνό. Δεν θεωρώ ότι είμαι εθισμένη, αλλά βλέπω αρκετά συχνά, ανεξάρτητα από το αν έχω σχέση ή όχι και το αντιμετωπίζω σαν ένα μικρό δωράκι αυτοϊκανοποίησης στον εαυτό μου. Μέχρι στιγμής, δεν το έχω πει σε κανέναν σύντροφό μου, ούτε θα ήθελα αυτό να μπει στις ερωτικές μου σχέσεις -θέλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Τους τελευταίους έξι μήνες, όμως, είμαι σε σχέση που πάει για συγκατοίκηση. Πιστεύεις ότι θα μπορούσα να το μοιραστώ με τον σύντροφό μου, ή θα φρικάρει τελείως; Σε ευχαριστώ πολύ!
Είναι δύσκολο να γνωρίζω a priori την αντίδραση του συντρόφου σου.. εμένα δεν θα με πείραζε πάντως. Σε κάθε περίπτωση ο καλύτερος δρόμος είναι πάντα ο δρόμος της ειλικρίνειας. Ό,τι κι αν προκαλέσει, όποια αντίδραση κι αν έχει ο εκάστοτε σύντροφός μας, η ειλικρίνεια είναι το μόνο σταθερό και ανθεκτικό έρεισμα μιας ερωτικής σχέσης. Επί του πρακτέου τώρα. Καλά κάνεις και βλέπεις πορνό (αρκεί να μη γίνεται καθ’ υπερβολή επηρρεάζοντας τη σεξουαλική σου διάθεση και επιθυμία για το αγόρι σου), ακόμα καλύτερα που είσαι κορίτσι και το δηλώνεις απερίφραστα καταρρίπτοντας διάφορους αστικούς μύθους σχετικά με το φύλο των φαν του είδους. Ελπίζω βέβαια να μην είσαι addicted to porn καθώς αυτό μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα σε μια σχέση, όπως και κάθε εξάρτηση άλλωστε. Συνεπώς στο πλαίσιο του «φυσιολογικού» κράτα τον προσωπικό αυτό χώρο για σένα (δωράκι σε σένα από σένα όπως χαρακτηριστικά μου λες) και αν θες πήγαινέ το κι ένα βήμα παραπέρα. Μοιράσου το με το αγόρι σου, βάλτο αν θες ώς μορφή επικοινωνίας και σεξουαλικής εξερεύνησης στην ερωτική σας ζωή. Κακό δεν θα κάνει. Φαντάζομαι ό,τι κι εκείνος βλέπει porn και πιθανότατα όπως κι εσύ δεν το έχει μοιραστεί μαζί σου. Συμπερεσματικά taboo δεν είναι, για όνομα του θεού. Θέλει όμως τρόπο και σύνεση. Όπως και σχεδόν τα πάντα σε αυτή τη ζωή…τα έχουν πει χρόνια τώρα οι αρχαίοι ημών. Μέτρον άριστον.
Ερρίκο, Θέλω τη βοήθειά σου (ή την γνώμη σου) σε κάτι επαγγελματικό. Είμαι 30 και είμαι 3 χρόνια σε μια επιχείρηση. Σχετικά όλα βαίνουν καλώς, ωστόσο, μερικές φορές (αρκετές τελεταία) νιώθω ότι αδικούμαι από την ομάδα και τον επικεφαλής αυτής. Νιώθω ότι ενώ δινω το 100% μου και είμαι καλή στη δουλειά μου, δεν υπάρχει επιβεβαίωση και αναγνώριση. Αντιθέτως, αλλά μέλη της ομάδας λαμβάνουν τα εύσημα για τα πάντα. Μπορεί να είναι προσωπικό, δηλαδή να μην με συμπαθούν σαν άτομο, καθώς πολλές φορές φαίνεται ο εκνευρισμός μου, ενώ οι άλλοι είναι χαρούμενοι και χαλαροί. Δεν ξέρω πώς θα συνεχιστεί η κατάσταση, γιατί πολλές φορές λέω να τα βροντήξω και να φύγω, για να μην περνάω αυτό το ψυχολογικό. Εσύ τι λες;
Εγώ λέω πως για να νιώθεις αδικημένη κάποιο λόγο θα έχεις. Αλλά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Αυτό δεν επιβεβαιώνει απαραίτητα πως ο λόγος αυτός ευσταθεί. Ενίοτε τέτοιου τύπου εντυπώσεις, πηγάζουν από εσωτερικές διεργασίες ή συμπλέγματα. Θέλω να πω, και χωρίς καμία διάθεση να σε αδικήσω, πως δεν μου αναφέρεις κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα αδικίας ή κακής συμπεριφοράς εναντίον σου που να επιβεβαιώνει το πως αισθάνεσαι. Μου λες πως δεν υπάρχει αναγνώριση της δουλειάς σου κι όμως είσαι 3 χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Μου λες πως άλλα μέλη της ομάδας ακούν τον καλό το λόγο ενώ εσύ όχι. Μήπως γιατί δεν φανερώνουν το συνεχή εκανευρισμό που μου παραδέχεσαι πως έχεις; Μήπως είναι χαρούμενοι και χαλαροί (ενώ εσύ όχι) γιατί δεν τα παίρνουν όλα προσωπικά; Είναι μια πιθανότητα. Όπως και να έχει το πράγμα κι επειδή σε νιώθω ζορισμένη, πριν τα βροντήξεις και φύγεις, κάνε μια κουβέντα με το αφεντικό. Με ειλικρίνεια και ευγένεια. Και χωρίς εκνευρισμό και αλαζονεία. Να διεκδικείς όσα πιστεύεις ό,τι αξίζεις είναι ένα πράγμα. Το να αποδεικνύεις ό,τι όντως τα αξίζεις ένα άλλο. Άσε τη δουλειά σου να μιλήσει, πέτα τον εκνευρισμό από το παράθυρο και όχι το αφεντικό σου. Γενικά μίλα και διεκδίκησε. Αλλά πριν από αυτό κάνε και την αυτοκριτική σου. Γιατί στην ερώτηση σου δεν την βλέπω. Και αυτό είναι πάντα κακός οιωνός..
Αγαπητέ Ερρίκο, ο σύντροφός μου έχει την πρώην του, φίλη στο facebook και όποτε ανεβάζει κάτι, αμέσως εκείνη του κάνει like. Το ίδιο ισχύει και στο Instagram. Στην αρχή δεν έδινα σημασία, αλλά πλέον έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτό. Δυστυχώς μέσα σε όλα οι δουλειές του είναι σε πολύ κοντινή απόσταση και παίρνουν τον ηλεκτρικό κάθε πρωί και μοιραία τις περισσότερες φορές συναντιούνται επειδή έχουν το ίδιο ωράριο 8-4. Δεν θέλω να του πω κάτι, επειδή νιώθω ότι αν μπω στη διαδικασία να μιλήσω για αυτό θα ανοίξω τον ασκό του Αιόλου και θα μου βγει πολύ κτητικότητα και ζήλια. Πώς μπορώ να με κάνω να μην με ενοχλεί όλο αυτό;
Κλείστου όλους τους λογαριασμούς στα σόσιαλ ή επίβαλέ του να την κάνει μπλοκ από παντού. Και πάρτου και ένα αυτοκίνητο για να μην παίρνει τον ηλεκτρικό. Problem solved. Σοβαρά τώρα, σταμάτα να το σκέφτεσαι. Και για αλλαγή μάθε κάτι περισσότερο για την σχέση τους. Μπορεί να παρέμειναν φίλοι. Εν πάση περιπτώσει ό,τι κι αν τρέχει με την πρώην, δεν έχεις πολλές επιλογές. Έχεις μια, αλλά σπουδαία. Την εμπιστοσύνη. Αν δεν στην εμπνέει ούτε ο τωρινός αλλά όυτε και κανένας στο παρελθόν, τότε μάλλον το θέμα είναι δικό σου. Γιατί εγώ δεν αντιλήφθηκα από το ερώτημα σου, πως σου έχει δώσει κάποιο δικαίωμα ο καημένος. Και ναι δεν είναι δικαίωμα το ότι του κάνει λαηκ εκείνη στα σόσιαλ, ούτε το ότι τους βολεύει και τους δυο ο ηλεκτρικός.. Κατά συνέπεια. Χαλάρωσε και ξέχνα το. Ασχολήσου με πιο σοβαρά πράγματα. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Νόμος. Το μόνο που θα καταφέρεις αν το παίξεις έτσι είναι να του το βάλεις στο μυαλό. Επίσης νόμος. Θες;
