Η τεχνική που υποτίθεται «ρίχνει» τις γυναίκες (και γιατί δεν έχει εξαφανιστεί ακόμα).
Δεν φορούσα στα χέρια μου τίποτα. Ούτε βραχιόλι, ούτε δαχτυλίδι, ούτε καν ρολόι. Αν βέβαια φορούσα ρολόι θα το είχα κοιτάξει γύρω στις 18.529 φορές και θα αναρωτιόμουν από μέσα μου «μήπως έχει χαλάσει; Γιατί η ώρα περνάει τόσο αργά;».
Το ραντεβού λοιπόν όδευε άδοξα προς το τέλος του, όταν ξαφνικά μου είπε: «α, για να δω! Δεν φοράς καθόλου κοσμήματα, ε;» και μου έπιασε το χέρι. Ήταν λες και είχε έτοιμη την ατάκα «α, τι ωραίο αυτό που φοράς», σεταρισμένη με το πιάσιμο χεριού. Και δεν θα άφηνε την προβαρισμένη κίνησή του να πάει χαμένη για κανέναν λόγο -σίγουρα όχι εξαιτίας των αφαιρετικών στιλιστικών μου επιλογών.
Περιέγραφα τη σκηνή στις φίλες μου και, εκεί που σχολιάζαμε την αψυχολόγητη κίνησή του, η Κατερίνα μού άνοιξε τα μάτια: «παίζει να θεωρεί τον εαυτό του Pick Up Artist». Την κοίταξα ερωτηματικά. Το 2015, όταν δηλαδή η θεωρία των PUA επιχείρησε για πρώτη φορά να γίνει πράξη και στην Ελλάδα, εγώ μάλλον κοιμόμουν. Αν και εσείς κάνατε το ίδιο, τότε να σας ενημερώσω πως πρόκειται για μια θεωρία που υποτίθεται ότι διδάσκει σε άντρες πώς να «ρίχνουν» γυναίκες.
Ας κάνουμε, όμως, πρώτα μια μικρή ιστορική αναδρομή, γιατί, όπως κάθε κακή ιδέα, έτσι και αυτή δεν γεννήθηκε από την μια στιγμή στην άλλη. Για αρχή, το 1970 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Eric Weber με έναν τίτλο που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια παρερμηνείας: «How to pick up girls». Ακολούθησε το 1987 η ρομαντική κομεντί «The Pick-up Artist» (που κάποιοι θεώρησαν πολύ καλή ιδέα να τη μεταφράσουν στα ελληνικά ως «Τεχνίτης στις γυναίκες») με τη Μόλι Ρίνγκγουολντ και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ -ο όρος Pick-up μπορούμε να πούμε πως πλέον είχε εδραιωθεί.
Το 2005 έχουμε την κυκλοφορία ενός ακόμα βιβλίου, το οποίο, όχι μόνο βρέθηκε στη λίστα των New York Times με τα bestsellers, αλλά έχει χαρακτηριστεί και ως η Βίβλος των PUA. Πρόκειται για το «The Game: Penetrating the secret Society of Pickup Artists», του Neil Strauss.