Ερρίκο γεια σου, έχω μια σχέση εδώ και έξι μήνες με έναν συνομήλικό μου (38 ετών). Την έχω πατήσει για καλά τη λαμαρίνα. Ποιο είναι το πρόβλημα θα μου πεις. Ο φίλος μου λοιπόν πριν από μένα είχε μια σχέση 7 ετών. Πήγαινε για γάμο και συζούσε. Την ήθελαν και οι γονείς του (εμένα δεν με θέλουν τόσο). Χώρισαν όμως. Το θέμα είναι ότι εγώ πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει σκέψεις σύγκρισης. Νιώθει για μένα περισσότερα; Είμαι κι εγώ ένας ακόμη έρωτας στη ζωή του; Οσα κάνει σε μένα, τα έκανε και σε αυτή; Το ξέρω ότι όλα αυτά είναι too complicated, αλλά το μυαλό μου κάνει τέτοιες σκέψεις. Ζηλεύω το παρελθόν του και δεν ξέρω πώς μπορώ να το σταματήσω αυτό. Θέλω εγώ να είμαι η μία και μοναδική. Δεν μου αρέσει που με αυτή τη κοπέλα ήταν ερωτευμένος και έζησε έντονες στιγμές…Το ξέρω ότι σαν σκέψη δεν είναι νορμάλ, αλλά την κάνω. Σαν να έρχομαι δεύτερη σε σειρά.…
Γειά σου και σένα! Καταρχάς θα σου πρότεινα το εξής. Προσπάθησε να αποφεύγεις τόσο αρνητικά φορτισμένους χαρακτηρισμούς για τις σκέψεις σου και κατ’ επέκταση για τον εαυτό σου. Εμένα δεν μου φαίνονται καθόλου παράλογες οι σκέψεις σου πάντως, αν αυτό έχει κάποια αξία. Θεωρώ αρκετά λογικό το να νιώθεις έτσι. Η ανάμετρηση με το παρελθόν του συντρόφου μας είναι πάντα μια ιδιαίτερη συνθήκη και στην περιπτώση σου το παρελθόν έχει ένα ειδικό βάρος.. 7 χρόνια είναι αυτά, για γάμο πηγαίνε το πράγμα, την ήθελαν και οι γονείς του..μου γράφεις ότι εσένα όχι και μακάρι να μπορούσα να καταλάβω πως συνήγαγες αυτό το συμπέρασμα. Μήπως κι αυτό είναι αποτέλεσμα της αναμέτρησης με το παρελθόν του και της συνακόλουθης ανασφάλειας που αυτή σου προκαλεί; Θα σου πρότεινα να σταματήσεις να σκέφτεσαι αν αυτά που νιώθεις είναι φυσιολογικά ή μη και να στρέψεις το ενδιαφέρον και την ενέργειά σου στο γιατί νίωθεις όπως νιώθεις. Δεν υπάρχει αντικειμενικά κανένας λόγος σύγκρισης. Η προηγούμενη κατάσταση ήταν αυτό που ήταν και σίγουρα κάποιες συμπεριφορές του συντρόφου σου προς εσένα θα έχουν επαναληφθεί και στο παρελθόν. Οι άνθρωποι βλέπεις έχουμε την τάση να εκφράζουμε την αγάπη μας, την τρυφερότητα μας και το ενδιαφέρον μας με συγκεκριμένους τρόπους. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν έρχεσαι δεύτερη. Μπορεί χρονικά αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Η προηγούμενη σχέση του φίλου σου για κάποιο λόγο τελείωσε και η δική σας για κάποιο λόγο ξεκίνησε. Εστιάσε στη δική σας αρχή και όχι σε ένα τέλος που δεν σου ανήκει και δεν σε αφορά. Θα φτιάξετε μαζί τις δικές σας έντονες στιγμές και θα ζήσετε τον δικό σας έρωτα. Κλείνοντας θα σου πω αυτό. Ελπίζω η ανασφάλειά σου να μην προκύπτει από κάποια δική του συμπεριφορά, αφού δεν μου αναφέρεις κάτι τέτοιο. Αν όμως νιώθεις πως είναι ακόμα κολλημένος με την πρώην κάνε μια κουβέντα. Μπορεί να εκπλαγείς με όσα θα σου πει.
Ερρίκο μου θέλω τη γνώμη σου.. είμαι κολλημένη 3 χρόνια με το αφεντικό του αδερφού μου που είναι 20 χρόνια μεγαλύτερος. Αρχικά το είχαμε κρυφό και το μόνιμο πρόβλημα του ήταν οι ενοχές για τον αδερφό μου και η διαφορά ηλικίας, πράγμα που μας έκανε συνέχεια να τσακωνόμαστε. Μετά από 8 μηνες που μια περνούσαμε παραμυθένια και δέκα τσακωνόμασταν με παράτησε για κάποια άλλη και πήγε να ζήσει μαζί της μόνιμα στην επαρχία! Και μάντεψε ξαναεμφανίστηκε ισχυριζόμενος ότι μόνο εγώ ήμουν η ιδανική γι’ αυτόν και του λείπω και ότι έχει να κάνει 1.5 χρόνο σεξ με την άλλη και κάθεται μαζί της επειδη την λυπάται και πολλά άλλα..Δεν έχουμε έρθει σε ερωτική επαφή επειδή όταν ήθελα εγώ αυτός είχε τύψεις για την άλλη και τώρα που ήθελε αυτός δεν μπορούσα εγώ! Γενικά αγαπιόμαστε και τρελαινόμαστε ο ένας για τον άλλο αλλά είναι τόσο δειλός κι ανασφαλής που δεν θα με διεκδικήσει ποτέ και μετά νευριάζω και τον πρήζω τόσο πολύ που τσακωνόμαστε και δεν μιλιόμαστε για πολύ καιρό !Το ξέρω οτι δεν ταιριάζουμε και οτι αν ήθελε να ‘ναι μαζί μου θα ήταν, αλλά το συναίσθημα που νιώθω οταν τον αντικρίζω με κατακλύζει τόσο πολύ και μου δίνει τόση χαρά που δεν μπορώ να ξεκολλησω.Η ερώτησή μου είναι: πόσο χαζή είμαι; Και θα τον ξεπεράσω ποτέ;;
Δεν είσαι χαζή. Καψουρεμένη είσαι. Και λέω καψουρεμένη γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω τα όσα μου γράφεις έρωτα. Πάντως μόνη σου τα λες. Αναζητάς απαντήσεις ενώ τις γνωρίζεις. Η δική μου άποψη είναι πως δεν φαίνεται να αξίζει τον κόπο. Μου γράφεις πως ο λεγάμενος μένει με μια γυναίκα επειδή την λυπάται, πως σου λέει πως μονάχα εσύ έκανες για εκείνον αλλά πήγε να ζήσει με τη γυναίκα που τώρα λυπάται στην επαρχία, πως είναι σε μια σχέση αλλά 1,5 χρόνο τώρα δεν κάνει σεξ μαζί της, αλλά ούτε μαζί σου, γιατί νιώθει ενοχές και δεν θα σε διεκδικήσει και ποτέ στην τελική και και και… κοίτα ωραίο το παραμύθι αλλά μάλλον έχει και δράκο! Θα σου πρότεινα να γράψεις το δικό σου. Ένα στο οποίο ο πρίγκιπας όντως σε σώζει!
