Αγαπητέ Ερρίκο καλησπέρα. Είμαι παντρεμένη εδώ και 12 χρόνια. Με τον σύζυγό μου είμαστε πολύ καλά -δεδομένου ότι έχουμε ξεπεράσει τη δεκαετία κοινής συμβίωσης. Τσακωνόμαστε μεν, αλλά τα βρίσκουμε πάντα, μεγαλώνουμε μια εξαιρετική κόρη και γενικά πιστεύω ότι έχουμε μια πολύ υγιής σχέση. Και το σεξ είναι καλό και θα έλεγα αρκετά συχνό. Απλώς τους τελευταίους μήνες, προκειμένου να έρθω σε οργασμό πρέπει να κλείνω τα μάτια και να φαντασιώνομαι άλλους άνδρες -είτε διάσημους είτε πρώην μου είτε και τον κολλητό του κάποιες φορές. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι τρέφω συναισθήματα για τον κολλητό του. Καμία σχέση. Μήπως όμως αυτό δείχνει ότι τον έχω βαρεθεί; Δε σου κρύβω ότι καμιά φορά αισθάνομαι ότι τον απατώ με τη φαντασία μου! Ποια είναι η άποψή σου;
Οι φαντασιώσεις είναι ο προσωπικός μας χώρος σεξουαλικά και υπό αυτή την έννοια δεν απατούμε κανένα. Με μια μικρή υποσημείωση όμως. Είναι αρκετά διαφορετικό να φαντασιωνόμαστε μια συνθήκη ή ένα άλλο πρόσωπο τις στιγμές της αυτοἵκανοποίησής μας και τελείως διαφορετική ιστορία το να συμβαίνει αυτό κατά τη διάρκεια του σεξ με το σύντροφό μας. Πολλώ δε μάλλον όταν φαντασιωνόμαστε τον κολλητό του φίλο. Ομολογουμένως δεν μπορώ να γνωρίζω αν τρέφεις αισθήματα για τον φίλο του ή πόσο καλά είστε με το σύζυγο. Αλλά ενδεχομένως θα έπρεπε να σε προβληματίσει λίγο περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζονται οι φαντασιώσεις σου αλλά και το περιεχόμενό τους (αναφέρομαι στον κολλητό φυσικά). Γιατί ας πούμε αυτή είναι μια φαντασίωση που δεν μπορείς να μοιραστείς με το σύζυγό σου. Θα σου πρότεινα το εξής. Κράτα τις φαντασιώσεις σου έξω από την κρεβατοκάμαρά σου. Είναι μια προσωπική συνθήκη, ένα προσωπικό σεξουαλικό καταφύγιο, στο οποίο τα όρια του ηθικά σωστού ή λάθους είναι και διαφορετικά από το σύνηθες, αλλά και αρκετά πιο δυσδιάκριτα. Επειδή όμως αυτά που μου γράφεις σίγουρα υποδεικνύουν ένα πρόβλημα στη σεξουαλική σας επικοινωνία με το σύζυγο, στρέψε το ενδιαφέρον σου στο να τη βελτιώσεις. Θέλει δουλειά και κόπο μια σχέση, θέλει προσπάθεια σε κάθε επίπεδο. Δεν θεωρώ ότι έχεις βαρεθεί τον άντρα σου, έχεις βαρεθεί την αναπόφευκτη ρουτίνα των 12 χρόνων. Ο μόνος τρόπος για να την ανατρέψεις είναι να μην επαναπαυθείς. Αν βελτιώσεις τη σεξουαλική σας ζωή, θα πάψει και ο κολλητός και ο Μπραντ ο Πιτ να εμφανίζονται άναμεσα στα σκεπάσματα την ώρα του σεξ.. αν όχι (πάλι στον κολλητό αναφέρομαι) τότε το πρόβλημα μπορεί να είναι μεγαλύτερο από όσο έχεις (ή έχω) αξιολογήσει..
Ερρίκο μου, γεια σου. Η δική μου ιστορία δεν είναι τόσο spicy, αλλά ίσως περισσότερο στενάχωρη. Έχω μια μακροχρόνια, σταθερή σχέση, με πολλή αγάπη και κατανόηση. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, ο σύντροφός μου έχει αυτό που λέμε «αφεθεί». Όταν πρωτοσυζήσαμε, πριν τρία χρόνια, είχε όρεξη, έκανε πράγματα για το σπίτι, οργάνωνε βραδιές με φίλους, πρόσεχε τη διατροφή του, έκανε γυμναστική. Του έχω πει πολλές φορές να κάνει κάτι, προσπαθώ να τον κινητοποιήσω αλλά πάντα υπάρχει ένα όριο στο τι μπορείς να πεις. Η εμφάνιση δεν είναι καν αυτό που με προβληματίζει -είναι το ότι μοιάζει να έχει μιζεριάσει, να έχει χάσει την όρεξή του γενικώς. Βέβαια, με αγαπάει και τον αγαπώ πολύ, αυτό δεν αλλάζει και όσον αφορά τη σχέση, δίνει πάντα το 100%. Τι να κάνω;
Ποιό είναι το όριο στο τι μπορείς να πεις; Θέλω να πω τα όσα μου περιγράφεις θα μπορούσαν να είναι και σήμαδι μιας προἵάζουσας κατάθλιψης. Επειδή δεν είσαι ειδικός και ούτε εγώ είμαι, θα σου πρότεινα να τον παραπέμψεις σε κάποιον ειδικό. Με αγάπη οφείλεις να του επικοινωνήσεις την παραίτησή του, να του επισημάνεις τις αλλαγές. Και φυσικά να προσπαθήσεις να καταλάβεις σε τι οφείλονται. Είναι καλά ο σύντροφός σου, τα επαγγελματικά του, μήπως έχει συμβεί κάτι που δεν σου έχει μοιραστεί; Μια ειλικρινής και ανοιχτή κουβέντα ειναι πάντα η καλύτερη αρχή. Αναλόγη της κουβέντας θα είναι και η αντίδρασή του και vice versa. Πάντως μην υποτιμάς τα συμπτώματα. Καμιά φορά η παραίτηση που μπορεί να αποδίδουμε στη ρουτίνα μιας σχέσης, είναι μεταμφιέσμενη μελαγχολία για κάτι βαθύτερο ή ακόμα ακόμα και κατάθλιψη.
Γεια σας, είμαι η Ελένη 58 ετών/πρόσφατα έχασα τον σύζυγό μου και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου/κανείς δεν μπορεί να τον αναπληρώσει/τα παιδιά έχουν τη ζωή τους κι αυτά/εγώ το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι ένα απέραντο μαύρο/τρώω μόνη/κοιμάμαι μόνη/μιλάω μόνη/κλαίω μόνη πια/μην μείνετε μόνοι σας/είναι βαρύ πράγμα η μοναξιά/Σας ευχαριστώ, σπάνια μιλάω πια με ανθρώπους.
Ελένη μου. Ακούγεσαι πολύ θλιμμένη. Και πολύ μόνη. Δεν είναι πολλά αυτά που μπορώ να κάνω για να σου πάρω την θλίψη. Δεν μπορώ να μειώσω τον πόνο της απώλειας σου. Το μόνο που μπορεί να το κάνει, έστω σε κάποιο βαθμό αυτό, είναι το να επιστρέψεις στη ζωή. Τα παιδιά σου δεν έχουν παιδιά; Δεν μου γράφεις. Τα εγγόνια θα μπορούσαν να αποτελέσουν κινητήριο και ζωοποιό δύναμη για σένα. Σε κάθε περίπτωση οφείλω να σε παρακαλέσω να μην κλειστείς άλλο στον εαυτό σου. Μίλα στα παιδιά σου για τον αβάσταχτο πόνο που νιώθεις. Μοιράσου το δάκρυ και το σκοτάδι, πίστεψέ με, γίνονται και τα δύο ελαφρύτερα. Και τέλος ζήτα βοήθεια. Υπάρχουν επαγγελματίες που είναι ειδικοί στη διαχείριση του πένθους, μιας αντιδραστικής κατάθλιψης και μπορούν να σε βοηθήσουν. Αρκεί να το θες. Αρκεί να μιλήσεις. Χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου, τα παιδιά σου πιο κοντά από ποτέ και την θέληση να παλέψεις. Κατανοώ πως είναι δύσκολο, πως πιθανότατα σου μοιάζει ακατόρθωτο αλλά πρέπει να το προσπαθήσεις. Η ζωή είναι μια και είναι μικρή. Και δεν ξέρεις τι μπορεί να υπάρχει στην επόμενη στροφή για σένα.. μπορεί να είναι κάτι που θα ξαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη σου..
Στείλτε τις ερωτήσεις σας στο info@bovary.gr
