«Σκέψου ότι η χειρότερη μέρα της ζωής σου πέρασε». Αυτή την πρόταση του αδερφού μου, όταν πέθανε η μητέρα μας, δε θα την ξεχάσω ποτέ.
Τον Νοέμβριο του 2010, η μάνα μας αποφάσισε ότι μια χαρά θα τα πηγαίναμε και μόνοι μας, οπότε είπε να ξεκουραστεί πια. Στα 59 της, ούτε καν 60 λέω κάθε φορά που μιλάω γι’ αυτήν.
Όταν χάνεις έναν πολύ δικό σου άνθρωποι στην αρχή πονάς και μόνο που τον σκέφτεσαι, δεν το αντέχεις. Κάνεις ό,τι μπορείς για να μουδιάζεις το μυαλό σου -άφθονη τηλεόραση, φίλους, ταινίες και στη δική μου περίπτωση, πολύ φαΐ. Μετά από ένα διάστημα, ο χρόνος, λένε πολλοί (και το ένστικτο επιβίωσης θα συμπλήρωνα εγώ), σου επιτρέπουν να σκέφτεσαι αυτόν που έχασες χωρίς να δακρύζεις κάθε φορά. Να νιώθεις κάτι ανάμεσα σε θλίψη και νοσταλγία, κάτι που σε κάνει να χαμογελάς και να στεναχωριέσαι παράλληλα -δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Αν δεν το έχεις βιώσει, ευτυχώς δεν μπορείς να καταλάβεις για ποιο πράγμα μιλάω.
Κάθε γιορτή της μαμάς, ως γνήσιο μαμόθρεφτο και mama’s boy (τιμή μου και καμάρι μου), την τιμούσα. Λουλούδια και τα συναφή, τηλέφωνα όταν έλειπε στην Ιταλία για χημειοθεραπείες, μηνύματα όταν πήρε το πρώτο κινητό και ξημεροβραδιαζόταν στο φιδάκι. Απόγνωση όταν, επειδή αργούσα λίγες ώρες, με έπαιρνε αυτή πρώτη, για να με κράξει με εκείνο το ύφος το «αν-δε-σε-έπαιρνα-εγώ-σιγά-μη-με-θυμόσουν-αλλά-βέβαια-έτσι-είναι-μόνο-όταν-με-χρειάζεστε».
Όσο περνάνε οι γενιές, οι παγκόσμιες ημέρες θεωρούνται πια λίγο-πολύ κλισέ. Αντιμετωπίζονται ως ευκαιρίες για έξυπνες μαρκετίστικες κινήσεις. Άλλοι θεωρούν ανεκδιήγητο να γιορτάζουμε κάτι τόσο πασιφανές, όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη της μαμάς και του μπαμπά, τα δικαιώματα των γυναικών στις 8 Μαρτίου ή των γκέι, στον Μήνα Περηφάνιας του Ιουνίου.
Εγώ από την άλλη, δεν θεωρούσα ότι είναι περιττές ούτε ότι αποσκοπούν σε ένα καθαρά εμπορικό συμφέρον. Βέβαια, δεν τις θεωρώ και αναγκαίες, ούτε σωτήριες για την ανθρωπότητα. Τις έβλεπα πάντα ως αφορμή. Αφορμή για να θυμόμαστε, να εκτιμήσουμε, να κάνουμε κάποιον να καταλάβει κάτι σημαντικό. Όσο μικρό κι αν είναι.
Πολλοί με ρωτούν αν κάτι τέτοιες μέρες μου λείπει περισσότερο η μητέρα μου. Η αλήθεια είναι όχι. Μου λείπει το ίδιο κάθε μέρα, δεν έχει διαφορά. Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι να ψάχνω τη λέξη «μαμά» στο κινητό για να της στείλω τις ευχές της και να τη βλέπω να χαμογελά όταν της δίνω τα λουλούδια, βγάζοντας τα γυαλιά μυωπίας για να διαβάσει την κάρτα της -δεν πήρε ποτέ γυαλιά πρεσβυωπίας. Αυτά σου λείπουν έτσι κι αλλιώς όταν παύει αυτός που ήταν δίπλα σου να μην είναι κοντά σου, οι κινήσεις, οι συνήθειες, η φωνή. Νιώθεις ότι δεν τον χόρτασες όσο σου άξιζε.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά τέτοια κείμενα έχουν την ιδιαιτερότητα να δημιουργούν τόσες πολλές λέξεις στο μυαλό σου, που δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Κι εκεί που θες να γράφεις χωρίς να τελειώσεις, ξαφνικά μπλοκάρεις. Οπότε, απλά ξεκινάς και γράφεις, ελπίζοντας όλος αυτός ο αχταρμάς που έχεις στο κεφάλι σου να αποτυπωθεί σε λέξεις που βγάζουν νόημα. Home is where your mum is. Πόσο αλήθεια!
