Από τότε που έγινε mainstream να πηγαίνουμε κόντρα στο έθιμο του Άγιου Βαλεντίνου, μήπως αυτοί που το γιορτάζουν με θάρρος και δημόσια είναι πιο «ψαγμένοι»;
Κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου η ίδια ιστορία. Με το που ξημερώνει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου (μεγάλη η χάρη του) αντί να βλέπουμε το feed μας σε Facebook και Instagram να γεμίζει με καρδούλες, μπαλονάκια, αρκουδάκια και σοκολατάκια (κι ό,τι άλλο σας βρίσκεται σε υποκοριστικό) ξεκινάει ένας άτυπος αγώνας μεταξύ των χρηστών για το πιο κυνικό σχόλιο κατά της γιορτής των ερωτευμένων.
Στην αρχή ήταν αναζωογονητικό ίσως ν’ ακούς και μια διαφορετική άποψη σχετικά με μια στερεοτυπική μέρα, η οποία για πολλούς δεν έχει κανένα νόημα, αφού «ο έρωτας γιορτάζει κάθε μέρα» και «εμπορευματοποιεί τα συναισθήματα» και άλλα τέτοια. Ύστερα από μερικά χρόνια ωστόσο, τα ίδια επιχειρήματα που κατακλύζουν κάθε χρόνο τη Home Page μας και πάνε κόντρα στην «ξενόφερτη» αυτή γιορτή (το ακούμε και αυτό ανελλιπώς), έχουν καταντήσει να ακούγονται το ίδιο κλισέ με τη γιορτή αυτή καθεαυτή.
Οπότε, μήπως ν’ αφήναμε τον κόσμο να κάνει ό,τι του αρέσει και να μην τον κάνουμε να αισθάνεται ακόμα και άσχημα αν ανεβάσει ένα ενσταντανέ από τη βραδιά που πέρασε με το έτερον ήμισυ;
«Σήμερα αυτοί που γιορτάζουν πραγματικά είναι τα ανθοπωλεία και τα παιχνιδάδικα» ακούμε επίσης πολύ συχνά, με τον υπογράφοντα ν’ αναρωτιέται «Γιατί να μη χαρούν και αυτοί μια φορά στο τόσο, αφού περιμένουν κάτι τέτοιες μέρες για να βγάλουν το κάτι παραπάνω;» (εξαιρούνται βέβαια οι αλυσίδες παιχνιδιών).
Και όσον αφορά το εμπορικό θέμα που θίγουν ορισμένοι. Τα εκατοντάδες ευρώ που ξοδεύουν κάποιοι τα Χριστούγεννα -μια θρησκευτική γιορτή που ουδέποτε στόχευε στα δώρα- δεν τα κράζει κανένας. Γιατί να σχολιάσεις τότε αρνητικά ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και ένα αρκουδάκι; Γιατί να πρέπει να απολογηθεί κανείς για μια κίνηση αγάπης στον καλό του ή την καλή του, ακόμα και αν ανταποκρίνεται σε μια στερεοτυπική και λίγο παλιακή ομολογουμένως πλευρά των σχέσεων;
Πάντα είναι όμορφο να βρίσκει κανείς αφορμές για να γιορτάσει τη σχέση του και τα συναισθήματα που νιώθει για έναν άλλον άνθρωπο -τα οποία τον σπρώχνουν να θέλει να γιορτάσει χωρίς φόβο και με πάθος την υπέρμετρη «κλισεδούρα» του Αγίου Βαλεντίνου. Καμιά φορά δε, είναι αξιοπρόσεκτα απολαυστικό να δίνει σημασία σε κάτι τόσο κιτς και καλτ, που τελικά το ευχαριστιέσαι περισσότερο από όσο φανταζόσουν.
