Ήταν μόλις 10 λεπτά, αλλά ήταν από τα πιο συγκινητικά και χρήσιμα 10 λεπτά της ελληνικής τηλεόρασης, ειδικά την περίοδο που διανύουμε. Ήταν τα λεπτά που ο Γιώργος Καπουτζίδης μίλησε -με σοφή ισορροπία καρδιάς και μυαλού- για το πόσο απαραίτητη είναι η ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και η στήριξη των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από την οικογένεια, το σχολείο, την πολιτεία.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης, είπε τα αυτονόητα, αλλά αυτά τα αυτονόητα πρέπει να ακούγονται καθαρά και ξάστερα, με βλέμμα ελεύθερο –να πού εδώ όντως ισχύει ο χαρακτηρισμός- καθώς υπάρχουν ακόμη γονείς που απορρίπτουν τα παιδιά τους λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους να κοροϊδεύουν συμμαθητές τους λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, επαγγελματίες -ακόμη και από τον χώρο της δικαιοσύνης- που στιγματίζουν ανθρώπους εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού.
Χρειαζόμαστε ως κοινωνία τον Καπουτζίδη, τον χρειαζόμαστε για την ταπεινότητα του λόγου του που δεν εμπεριέχει καμία ανασφάλεια ή φοβία, αντιθέτως εγκιβωτίζει τη γνώση ότι κάθε άνθρωπος είναι άξιος σεβασμού και γι’ αυτό είναι ικανός να χαράξει τον δικό του δρόμο προς την ευτυχία, χωρίς υποδείξεις καθωσπρεπισμού.
Ο Καπουτζίδης μιλάει για την ηθική του ανθρώπου όπως θα έπρεπε να μας αφορά. Δεν είναι τρομακτικό ότι ένα παιδί παραμερίζεται και φοβάται να εκφραστεί γιατί του έμαθαν ότι να έλκεται ή να αγαπά κάποιος/κάποια ένα άτομο του ίδιου φύλου είναι ντροπή;
Ο έρωτας δεν είναι ποτέ ντροπή. Ντροπή είναι να διαχωρίζεις τους ανθρώπους σε φυσιολογικούς και μη
Ατιμία είναι να ισχυρίζεσαι ότι εσύ είσαι φυσιολογικός και ικανός για οικογένεια και άλλοι όχι επειδή συμβαίνει να είναι ΛΟΑΤΚΙ+.
Θυμάμαι που μιλούσα σε έναν μπαμπά που μου έλεγε ότι θα ήταν δύσκολο αν το παιδί του ήταν ομοφυλόφιλο, τι θα γινόταν στο σχολείο; Τίποτα δεν θα γινόταν στο σχολείο αν όλοι μάθαιναν στα παιδιά τους ότι δεν είναι πρόβλημα να είσαι gay ή λεσβία, πρόβλημα είναι να προσβάλλεις τους συμμαθητές σου, να τους χτυπάς, να τους φτύνεις, να τους βρίζεις, να λες ψέματα για να τους κατηγορήσεις αδίκως, να τους περιφρονείς γιατί δεν τους καταλαβαίνεις.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης ευχαρίστησε δημόσια τον μπαμπά του, αυτόν χαρακτήρισε «πρότυπο» γιατί είναι ένας μπαμπάς που κοιτάει τον γιο του με περηφάνια. Είναι ένας μπαμπάς που αξιολογεί τον γιο του όχι σύμφωνα με τις ερωτικές του προτιμήσεις, αλλά σύμφωνα με τη στάση του απέναντι στους συνανθρώπους του, από την καλοσύνη του ή από την έλλειψη αυτής, από τη συνεισφορά του ή όχι στο κοινωνικό σύνολο, από τον ωραίο και τίμιο αγώνα που είναι έτοιμος να δώσει.
Ακούγοντας τον Γιώργο Καπουτζίδη «μακάρι όταν τελειώσει αυτή η συνέντευξη ένας μπαμπάς κοιτάξει με περηφάνια τον gay γιό του ή την gay κόρη του, όπως με κοιτάει εμένα ο μπαμπάς μου. Αυτό θα είναι το κέρδος από αυτή τη συζήτηση», ξέρω αμέσως πόσο καλή δουλειά έκανε ο μπαμπάς του.
Και ακούγοντας τον είμαι σίγουρη πόσο καλή δουλειά θα έκανε και ο ίδιος ο Γιώργος Καπουντζίδης ως μπαμπάς, εφόσον επιθυμούσε να αποκτήσει παιδί.
