Αγαπητέ Ερρίκο, σίγουρα δεν θα με θυμάσαι, αλλά σου είχα ξαναγράψει πριν μερικούς μήνες. Με βοήθησες πολύ τότε και σκέφτηκα ότι θα μπορούσες να μου προσφέρεις ξανά την πολύτιμη βοήθειά σου. Πριν από περίπου 6 χρόνια είχα μια σύντομη σχέση, ούτε χρόνο δεν είχε κρατήσει. Το θέμα όμως είναι ότι, εγώ ήμουν αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του κι έκανα να τον ξεπεράσω πάρα πολύ καιρό. Βλέπεις, ήταν ο πρώτος μου κι είχα δεθεί πάρα πολύ μαζί του. Κλάματα, γλυκά και Μποφίλιου στη διαπασών. Αυτός, λοιπόν, τελευταία έχει προσεγγίσει μια φίλη μου, όχι κολλητή μου, αλλά κάνουμε παρέα. Θα μου πεις, μετά από 6 χρόνια και άλλους πόσους έρωτες από τότε, σε πειράζει; Ε, ναι με πειράζει. Εκείνη βέβαια ήρθε να μου το πει και να μου ζητήσει την «άδεια». Και εγώ -δεν ξέρω πώς μου ήρθε- ήθελα να το παίξω cool και της είπα να κάνει ό,τι νιώθει. Μάλλον θεώρησα υπερβολικό εκ μέρους μου να εκφράσω κάτι αρνητικό, επειδή έχουν περάσει τόσα χρόνια. Και τώρα το μετανιώνω. Αλλά πραγματικά, δεν ξέρω αν μπορώ να το δεχτώ και να συνεχίσω να κάνω παρέα μαζί της, αν τελικά καταλήξουν μαζί. Πιστεύεις ότι είναι αργά πια ή μπορώ να εκφράσω τους προβληματισμούς μου; Έχω χάσει τον ύπνο μου! Ε.
Ποτέ δεν είναι αργά ή επί το ορθότερον αργά είναι μόνο το ποτέ. Συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα (τουλάχιστον στο μυαλό μου) για το αν μπορείς να εκφράσεις τους προβληματισμούς σου αναδρομικά. Φυσικά και μπορείς κι ας ήταν άλλη η αυθόρμητη αντίδρασή σου. Το ζήτημα είναι αν πρέπει να αντιδράσεις, δηλαδή σε τι θα σε ωφελήσει να το κάνεις. Όπως μου γράφεις έχουν περάσει χρόνια, 6 τον αριθμό κι άλλοι έρωτες από τη ζωή σου. Μήπως είναι καιρός να το αφήσεις πίσω σου; Κατανοώ και τα κλάματα, και τις πάστες και τα δίλιτρα παγωτά και την Μποφίλιου στα τέρματα αλλά αυτά έγιναν τότε… επαναλαμβάνω 6 χρόνια πριν. Θα έπρεπε να έχουν πλέον μια επίγευση νοσταλγίας (γλυκιά μάλιστα σαν τις πάστες που έτρωγες τότε) κι όχι να βασανίζεσαι στο παρόν. Όλα κάνουν τον κύκλο τους και αυτός ο εκάστοτε κύκλος έχει και μια πορεία κανονικότητας (για να είμαι και μέσα στο πνεύμα των καιρών). Αν θες την αποψή μου 6 χρόνια πένθους για μια εφηβική / μετεφηβική σχέση, αν καταλαβαίνω σωστά από τα συμφραζόμενα, είναι πολλά. Κι ίσως υποδεικνύουν κάτι πιο βαθύ, αν απλά δεν αντιδράς εγωιστικά στο φλερτ του με μια (όχι και τόσο κοντινή) φίλη σου. Και τώρα που είπα φίλη σου. Σπαθί η φίλη, που ήρθε να σου πάρει και την άδεια. Ναι θα μου πείς χάθηκαν οι άλλοι άνδρες και θα σου απαντήσω, όχι δεν χάθηκαν αλλά έτσι πάνε συνήθως αυτά. Κοινές παρέες, κοινός κύκλος, μικρή κι η Ελλάδα, στατιστικά είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Για να ολοκληρώσω και να συμμαζέψω ταυτοχρόνως την σκέψη μου. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, να ξανακλάψεις, να ξαναχτυπηθείς, να σέρνεσαι στο πάτωμα και να πάψεις να μιλάς στην φίλη σου. Θα πρότεινα να μην το κάνεις όμως.. δείξε ανωτερότητα, σκέψου το πράγμα με ψυχραιμία και εκμεταλλεύσου το ότι έχει έρθει στο δρόμο σου μια από αυτές τις στιγμές που είναι μαθήματα ζωής.. μην πάρεις απουσία. Κρίμα είναι.