Αγαπητέ Ερρίκο: Αν δεν μοιράζεσαι τα προβλήματα μέσα στη σχέση, τότε τι;

Ποτέ δεν είναι αργά ή επί το ορθότερον αργά είναι μόνο το ποτέ. Συνεπώς δεν τίθεται ζήτημα (τουλάχιστον στο μυαλό μου) για το αν μπορείς να εκφράσεις τους προβληματισμούς σου αναδρομικά. Φυσικά και μπορείς κι ας ήταν άλλη η αυθόρμητη αντίδρασή σου. Το ζήτημα είναι αν πρέπει να αντιδράσεις, δηλαδή σε τι θα σε ωφελήσει να το κάνεις. Όπως μου γράφεις έχουν περάσει χρόνια, 6 τον αριθμό κι άλλοι έρωτες από τη ζωή σου. Μήπως είναι καιρός να το αφήσεις πίσω σου; Κατανοώ και τα κλάματα, και τις πάστες και τα δίλιτρα παγωτά και την Μποφίλιου στα τέρματα αλλά αυτά έγιναν τότε… επαναλαμβάνω 6 χρόνια πριν. Θα έπρεπε να έχουν πλέον μια επίγευση νοσταλγίας (γλυκιά μάλιστα σαν τις πάστες που έτρωγες τότε) κι όχι να βασανίζεσαι στο παρόν. Όλα κάνουν τον κύκλο τους και αυτός ο εκάστοτε κύκλος έχει και μια πορεία κανονικότητας (για να είμαι και μέσα στο πνεύμα των καιρών). Αν θες την αποψή μου 6 χρόνια πένθους για μια εφηβική / μετεφηβική σχέση, αν καταλαβαίνω σωστά από τα συμφραζόμενα, είναι πολλά. Κι ίσως υποδεικνύουν κάτι πιο βαθύ, αν απλά δεν αντιδράς εγωιστικά στο φλερτ του με μια (όχι και τόσο κοντινή) φίλη σου. Και τώρα που είπα φίλη σου. Σπαθί η φίλη, που ήρθε να σου πάρει και την άδεια. Ναι θα μου πείς χάθηκαν οι άλλοι άνδρες και θα σου απαντήσω, όχι δεν χάθηκαν αλλά έτσι πάνε συνήθως αυτά. Κοινές παρέες, κοινός κύκλος, μικρή κι η Ελλάδα, στατιστικά είναι πολύ πιθανό να συμβεί. Για να ολοκληρώσω και να συμμαζέψω ταυτοχρόνως την σκέψη μου. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, να ξανακλάψεις, να ξαναχτυπηθείς, να σέρνεσαι στο πάτωμα και να πάψεις να μιλάς στην φίλη σου. Θα πρότεινα να μην το κάνεις όμως.. δείξε ανωτερότητα, σκέψου το πράγμα με ψυχραιμία και εκμεταλλεύσου το ότι έχει έρθει στο δρόμο σου μια από αυτές τις στιγμές που είναι μαθήματα ζωής.. μην πάρεις απουσία. Κρίμα είναι.

Ερρίκο μου καλησπέρα,
βγαίνω με κάποιον εδώ και περίπου ένα μήνα. Τα πάμε πολύ καλά και υπάρχει ενθουσιασμός, τρυφερότητα και κοινά ενδιαφέροντα. Ωστόσο, κάποιες φορές μου λέει ότι θα βρεθούμε «εφόσον έχει όρεξη» προκειμένου να μη με στεναχωρήσει. Αυτό το λέει επειδή έχει κάποια δικά του θέματα και τρεξίματα, και ξέροντας ότι επειδή θα είναι κουρασμένος και ίσως έχει κακή διάθεση, προτιμά να με προστατέψει, παρά να βρεθούμε και να είναι κακόκεφος. Αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι: θα είναι έτσι και στην πορεία της σχέσης; Από τη μία χαίρομαι που με σκέφτεται, από την άλλη θεωρώ ότι το να μοιράζεσαι με τον άλλον τα προβλήματά σου είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό της συντροφικότητας. Τι να κάνω;

Να του το πεις. Το πιθανότερο είναι να νιώσει πιο άνετα και την επόμενη φορά που θα έχει κακή διάθεση να μην σκεφτεί να σε αποφύγει. Και επιτέλους πείτε και εκφράστε αυτά που μου στέλνετε εδώ στα αγόρια/κορίτσια σας. Θα δείτε θεαματικά αποτελεσμάτα. Κλείνω με αυτό. Επειδή αναφέρθηκες σε απαραίτητα χαρακτηριστικά της συντροφικότητας να σου πω ποιο είναι το πιο σημαντικό; Η επικοινωνία, η άμεση και ειλικρινής επικοινωνία. Αυτή είναι το βασικό εργαλείο για να φτάσει κανείς στη συντροφικότητα. Άρα μην φοβάσαι, μην ακούς απλά αυτό που σου λέει το αγόρι σου, αντίδρασε, μοιράσου τις σκέψεις σου για το θέμα. Για αυτό το θέμα και όποιο άλλο προκύψει στο μέλλον. Μόνο μέσα από τη διάδραση και τη συζητήση θα πάει μπροστά η σχέση σας.

Αγαπητέ Ερρίκο, Είμαι σχεδόν 30 και εκείνος λίγο μεγαλύτερος. Ένα χρόνο «τραβιόμαστε» (τι κακή λέξη αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς). Τσακωθήκαμε 2 φορές τελευταία, όταν του είπα ότι δεν θέλω χαλαρά και ότι έχω συναισθήματα (ναι, το έκανα κι αυτό) και σταματήσαμε να μιλάμε. Μετά από λίγο όμως πάντα το ξαναρχίζει στέλνοντας ένα μήνυμα και κάνοντας comeback, comeback στον έρωτά μας. Ενώ προσπαθώ να το κρατήσω, στο τέλος «πέφτω». Σημειωτέον,ότι ποτέ δεν έχει εκφράσει τι θέλει, αλλά μάλλον είναι ξεκάθαρο. Μπορεί να αλλάξει κάτι ή απλώς συνεχίζει το παιχνίδι;

Αυτό που μπορεί να αλλάξει και θα ήθελα να αλλάξει (κάνοντας τη ζωή μου ουσιαστικά καλύτερη) είναι η συχνότητα στην επίκληση της θεότητας που λέγεται Άντζελα.. κατά τα λοιπά και για να επιστρέψω στην πεζή πραγματικότητα ναι δεν φαίνεται και πολύ σίγουρος ο λεβέντης. Ούτε για τα συναισθήματα του, ούτε για το τι θέλει από όλο αυτό, ούτε για το που πάει, τι του συμβαίνει κ.ο.κ.
Αλλά ξέρεις υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται από την αβεβαιότητα και το χάος. Που είναι άλλωστε χαρακτηριστικά του παιχνιδιού που μου αναφέρεις οτι συνεχίζει. Θέλω όμως να σου υπενθυμίσω και με τη σειρά σου να του το υπενθυμίσεις κι εσύ, ότι το παιχνίδι έχει και κανόνες. Κι ο μόνος απαράβατος είναι η ειλικρίνεια, η διαφάνεια και ο σεβασμός του συμπαίκτη ή αντιπάλου. (όπως το πάρει κανείς). Γιατί οι παίχτες είναι άνθρωποι και καμιά φορά πονάνε. Εσένα πάντως θα σου πρότεινα το εξής. Μόνο ένα πράγμα κάνε reconsider (που λένε και στο χωριό μου). Δώσε όσο χρόνο και ενέργεια θες στο παιχνίδι, καθόλου στα παιχνιδάκια.