Τα βιβλία του Δημήτρη Σωτάκη είναι έξυπνα, με χιούμορ, καλογραμμένα και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν μεταφραστεί σε έντεκα γλώσσες.
Ο Δημήτρης Σωτάκης είναι ακριβώς όπως τα βιβλία του: οξυδερκής με μια παιδική περιέργεια και μια ενέργεια σαρωτική. Μισεί τη σοβαροφάνεια, τα κλισέ και είναι σεμνός με την επιτυχία του. Αγαπάει τα ταξίδια, και αφηγείται τον έρωτά του με την Κίνα και πώς αποφάσισε να γίνει καθηγητής Κινέζικων. Ο χρόνος μαζί του κυλάει αβίαστα και οι απαντήσεις μέσα απ' την απλότητά τους δημιουργούν ένα φιλοσοφικό προβληματισμό.
Γιατί θεωρείς ότι ξεκίνησες να γράφεις; Έχω την εντύπωση ότι η αρχική προδιάθεση είναι η επιθυμία να δημιουργήσει κανείς κάτι, να δώσει το δικό του στίγμα μέσα από ένα έργο που του ανήκει ολοκληρωτικά. Αυτός είναι ο κύριος άξονας, η επιθυμία να γίνεις ορατός, να υπάρχεις μέσα σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Γιατί ακόμα γράφεις; θέλεις να πεις μια ιστορία; Προσωπικά, δε με αφορά τόσο η ιστορία ως πλοκή, μα περισσότερο ως πρόθεση. Ουσιαστικά, χρησιμοποιώ την ιστορία για να υπογραμμίσω αυτό που θέλω να πω, πίσω από κάθε πλοκή κρύβεται μια ιδέα, η πλοκή είναι το άλλοθι, σαφώς και είναι πολύ σημαντική παράμετρος ενός μυθιστορήματος, μα χωρίς μια βαθύτερη σκέψη, δεν είναι αρκετή.
Υπάρχει συγγραφικό ταλέντο ή μετράει η επιμονή και η αφοσίωση; Η επιμονή και η αφοσίωση είναι δύο ισχυρά στοιχεία για την Τέχνη γενικά, μα χωρίς χάρισμα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Η συγγραφή είναι προφανώς ένα κράμα ταλέντου και μιας προσωπικότητας, η οποία με κάποιο τρόπο μπορεί να αποσυνδεθεί από τον κύριο εαυτό και να λειτουργήσει αυθύπαρκτα, μέσω της γραφής. Αποτελεί μια εσωτερική διαδικασία, με αρκετή ασάφεια μέσα της.