Eίμαι 39 ετών και η κοπέλα μου είναι συνομήλική μου. Τις περισσότερες φορές που κάνουμε σεξ και θέλω να την ευχαριστήσω όσο μπορώ, μου αρχίζει να μου κάνει κάτι κουλές ερωτήσεις που καταλήγουν (συνήθως) σε καυγά. Οταν πάμε να κάνουμε κάτι λίγο διαφορετικό από τα συνηθισμένα, την πιάνει κτητικότητα και ζήλια για όσα έκανα με τις πρώην μου. Για το σεξ εννοώ. Σκέφτεται ότι όλα αυτά που κάνω μαζί της, τα έχω κάνει και με τις πρώην μου (που όντως τα έχω κάνει) και μου κάνει σκηνές ζηλοτυπίας. Τι σημασία έχει αν τα έχω κάνει με τις πρώην μου; Τώρα είμαι μαζί της και αυτό μετράει. Σωστά; Πώς μπορώ να ηρεμήσω αυτή την τρελή κατάσταση;
Μάλλον δεν μπορείς. Ίσως αν δεν ξανακάνετε σεξ, αλλά δεν θα το έλεγες και ενδεδειγμένη λύση. Ειλικρινά το βρίσκω χάσιμο χρόνου και δικό μου και δικό σου, να απαντήσω σοβαρά σχετικά με τις σκηνές ζηλοτυπίας που υφίστασαι κατά τη διάρκεια (για όνομα!) του σεξ. Είσαι 39 και θεωρώ πως έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να υπομένεις την τοξικότητα και τις νευρώσεις οποιούδήποτε ανθρώπου. Γιατί περί αυτού πρόκειται, τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Συνήθως προτείνω τη συζήτηση ως εργαλείο διαχείρισης και επίλυσης του εκάστοτε προβλήματος. Σε έσενα εντούτοις, προτείνω πιο δραστικά μέτρα. Το πρόβλημα της κοπέλας σου βλέπεις δε λύνεται με συζήτηση και διάλογο. Αυτού του τύπου η τοξική και καταπιεστική κτητικότητα απαιτεί τη βοήθεια ειδικού. Εκεί πρέπει να απευθυνθεί. Όσο για σένα… εγώ δεν θα έμενα. Με το χέρι στην καρδιά. Αλλά επειδή γνωρίζω πως ενδεχομένως έχεις αναπτύξει συναισθήματα για αυτό το άτομο, θέσε όρια. Αυστηρά. Ξεκινώντας από την κρεβατοκάμαρα και με προοπτική ανάπτυξης και για τα άλλα δωμάτια.
Αγαπητέ Ερρίκο καλησπέρα, Τι να σου πω, αυτό που θα διαβάσεις δεν είναι πρόβλημα, είναι ολόκληρη περιπέτεια. Μας έχει αφήσει η γιαγιά μου -Θεός 'σχωρέστην- δύο σπίτια. Στο ένα δε μένει κανείς και στο άλλο μένει ο αδερφός του πατέρα μου, ο οποίος βέβαια δε μας δίνει κάποιο ενοίκιο κι εμείς δεν του ζητάμε, γιατί εντάξει, σόι είναι. Αυτός όμως έχει βάλει στο άλλο σπίτι όλη του την προίκα, κάτι παλιατζούρες, μη φανταστείς, και δε λέει να το αδειάσει. Μάλιστα, δε μας αφήνει και να το νοικιάσουμε, γιατί λέει είναι και δικό μου. Βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου τίποτα αυτός. Εκεί.Του λέμε να τα χωρίσουμε, ένα κι ένα. Αυτός, όμως, θέλει να χωρίσουμε και τα δύο στη μέση -το ένα μισό μισό και το άλλο μισό- χωρίς βέβαια να έχουμε δει ακόμα φράγκο! Βρες εσύ τώρα λογική στα παράλογο…Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι, πριν καταφύγουμε στους δικηγόρους και χαλάσουν (εντελώς) οι σχέσεις μας, αν έχεις να μου προτείνεις μια διαφορετική προσέγγιση ή κάποια φράση που να τους κάνει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να έχουν την πίτα ολόκερη και τον σκύλο χορτάτο.
Ό,τι και να προτείνεις, θα το δεχτώ! Αντωνία
Οφείλω να σου ομολογήσω πως δεν έχω καταλάβει τελικά ποιανού είναι τα σπίτια. Σε ποιόν τα άφησε η γιαγιά η συχωρεμένη; Αν το σπίτι που μένει ο θείος είναι δικό του, καλώς μένει. Αν όχι κακώς, και είτε πρέπει να φύγει είτε να πληρώσει το σχετικό (έστω και εκπτωτικό μίσθωμα). Τώρα όσον αφορά το άλλο σπίτι που έχει καταλάβει με την παλιατζούρα του, που επίσης καταλαβαίνω πως δεν του ανήκει… αδειάστε το. Κάντε μια τυπική ενημέρωση και στο θείο του τύπου «αν δεν μαζέψεις τα πράγματα μέχρι τότε θα στα βγάλουμε στο δρόμο» και πάμε παρακάτω. Αν όλα αυτά αποτύχουν τότε δυστυχώς απομένει μόνο η νομική οδός. Εν κατακλείδι είναι προτιμότερο να χαλάσει η σχέση με τον θείο (που δεν ακούγεται και καλόκαρδος, χρυσή καρδιά που λέμε) παρά η ψυχική σας υγεία. Εκτός από το σόι, υπάρχουν ανάγκες και έννομα δικαιώματα σας. Μην το ξεχνάς αυτό Αντωνία μου και επίσης να θυμάσαι ότι η συγγένεια και το σόι όταν ασκούνται εκβιαστικά ως συνθήκη απλά για την εκμετάλλευση μας από κάποιον θείο, ξάδερφο, μπατζανάκη κ.ο.κ. και φυσικά δεν αξίζουν το σεβασμό μας.
Αγαπητέ Ερρίκο γεια σου! Ελπίζω ότι θα έχεις κάποια απάντηση στο ερώτημα που με βασανίζει εδώ και λίγες μέρες. Για διάστημα περίπου ενός μήνα μιλάω με κάποιον διαδικτυακά. Γνωριζόμαστε βέβαια, από κοινές παρέες και συνυπάρχουμε πού και πού, αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχαμε μιλήσει οι δυο μας. Πρόσφατα λοιπόν, σε κοινή έξοδο, πιάσαμε την κουβέντα, ταιριάξαμε κατευθείαν και έκτοτε μιλάμε διαρκώς και υπάρχει φλερτ. Μην στα πολυλογώ, πριν μερικές μέρες βγήκαμε ραντεβού σε ένα μπαράκι, όλα τέλεια και στο τέλος έπεσε φιλί…που να μην έπεφτε. Εντάξει, υπερβάλλω, απλώς δεν υπήρχε καθόλου χημεία, δεν ήταν καθόλου όπως το είχα(με) φανταστεί και έχω την εντύπωση ότι και εκεινος ένιωσε το ίδιο. Έκτοτε μιλάμε, αλλά αιωρείται ένα μούδιασμα και δεν έχουμε πει να ξαναβρεθούμε.. Εγώ θέλω να το συνεχίσω μεν, γιατί ήταν ωραία η όλη κατάσταση, αλλά φοβάμαι ότι αν δεν ταιριάξαμε στο φιλί, όλο το ερωτικό θα πάει έτσι…Help!
Το φιλί είναι σημαντικό. Το δίχως άλλο, senz’altro που λένε και οι Ιταλοί γείτονες μας. Αλλά δώσε(δώστε) μια ευκαιρία ρε πουλάκι μου. Ένα φιλάκι είναι λίγο - πολύ λίγο που λέει και το τραγούδι. Για να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Προτείνω επαναραντεβού και επανεξέταση της περίπτωσης. Το κακό φιλί άλλωστε μπορεί και να οφειλόταν σε αμοιβαία αμηχανία και όχι σε απουσία σύνδεσης, ταιριάσματος κλπ. Φιληθείτε εκεί πέρα 10-15 φορές να ξέρουμε με σιγουριά!
Στείλτε τις ερωτήσεις σας στο info@bovary.gr
