Για το bullying στο σχολείο, τα ψέματα που έλεγες στον εαυτό σου, τα χρόνια που πίστευες ότι ζεις με τον λάθος τρόπο, το άγχος μήπως έλεγες ή έκανες κάτι που θα σε προδώσει -όταν σου λένε «δε σου φαίνεται», κοίταξέ τους με απορία.
Σαν να μην καταλαβαίνεις ακριβώς τι θέλουν να πουν. Θέλουν να σου κάνουν κομπλιμέντο; Έχει διαφορά αν «σου φαίνεται»; Είσαι λιγότερο ή περισσότερο; Όταν για κάμποσα χρόνια της ζωής σου προσπαθείς όντως να μη σου φαίνεται -λες και κάνεις πράγματα που άλλοτε τα νιώθεις, άλλοτε κάνεις πως τα νιώθεις- και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι, αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να ζεις, το «δεν σου φαίνεται» δεν ξέρεις πώς να το πάρεις.
Από τη μια, για κλάσματα του δευτερολέπτου, έρχεται στην επιφάνεια το τρομαγμένο παιδί του σχολείου και χαίρεσαι. Ότι δε θα σε κοροϊδέψουν, επειδή δεν ξέρουν. Χαίρεσαι, επειδή είσαι σαν τους άλλους και δεν ξεχωρίζεις. Η προσπάθειά σου να παραμείνεις κρυμμένος σε ένα απύθμενο βάθος εξαντλητικής προσπάθειας να κάνεις fit, αποδίδει καρπούς. Χαίρεσαι γιατί δεν θα είσαι εσύ ο στόχος σε κάποιο ενδεχόμενο κύμα bullying.
Χαίρεται και ο νεοσύλλεκτος μέσα σου που, παραμονές πριν παρουσιαστεί φανταζόταν την ιστορία να επαναλαμβάνεται -πάνω που ξεκίνησες να ζεις όπως γουστάρεις, πάνω που αποδέχτηκες τον εαυτό σου, τον αναγκάζεις να μπει ξανά σε pre coming out mode. «9 μήνες» λες από μέσα σου «θα καταπιεστώ 9 μήνες». Αν είσαι από τους τυχερούς, θα περάσεις και καλά -και σχεδόν λυπάσαι που δεν έχεις το θάρρος να πεις κι εσύ τις ιστορίες σου, όταν οι υπόλοιποι (παλιοί και νέοι) μιλάνε για έρωτες και επιτεύγματα στο κρεβάτι. Δεν σε νοιάζει, αρκεί που δεν ασχολούνται μαζί σου.
Από την άλλη, όμως, όταν μπαίνει η λογική μπροστά, απορείς και λες «Τι εννοεί ο ποιητής;». Και το ακούω συχνά. «Έλα ρε, και δεν του φαινόταν». Κάτι του στιλ «Ήταν πολύ ήσυχος και καλός άνθρωπος, κανείς στην γειτονιά δεν περίμενε κάτι τέτοιο».
Και αυτοί που δεν τους φαίνονται είναι ξαφνικά πιο αποδεκτοί; Ένα σπάνιο είδος που, αν και ξεφεύγει από τις νοητές γραμμές των κοινωνικών επιταγών, η συμπεριφορά τους συνεχίζει να ικανοποιεί το πρότυπο του καθενός; Και ποιος όρισε τέλος πάντων αυτά τα κουτάκια; Τις κινήσεις, το ντύσιμο, τον τρόπο ομιλίας.
Και, αν το πάμε έτσι, τι ισχύει στην αντίθετη περίπτωση; Υπάρχουν κι εκεί κουτάκια; Αν μου πεις «δε σου φαίνεται», περιμένεις ποτέ ότι θα σου απαντήσω «ούτε εσένα»;
