Ερρικό γεια, είμαι κάτι παραπάνω από 20 χρονών και περνάω πραγματικά μια από τις πιο δύσκολες φάσεις στη ζωή μου. Πριν από λίγους μήνες αποδέχτηκα επιτέλους στον εαυτό μου την αλήθεια, είμαι gay. Πάντα το ήξερα, από τότε που με θυμάμαι. Βέβαια, όταν είσαι μικρός δεν ξέρεις ακριβώς πώς να το περιγράψεις. Μεγαλώνοντας ωστόσο, το καταλαβαίνεις, το βλέπεις και αν δε θες να το δεχτείς, το κρύβεις. Και μαθαίνεις να ζεις έτσι. Eπειδή όμως πρόσφατα πέθανε ένα πολύ δικό μου άτομο, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζω πλέον όπως θέλουν οι άλλοι, αλλά όπως θέλω εγώ. Και από τότε ξεκίνησε για μένα η νέα μου ζωή. Επιτέλους!
Ακόμα δεν το ξέρουν πολλοί, μόνο λίγοι και καλοί φίλοι, αλλά θέλω να το πω στους δικούς μου. Είμαστε πολύ δεμένοι σαν οικογένεια και δε θέλω να τους κρύβομαι. Θέλω να με ξέρουν γι' αυτό που είμαι, όχι αυτό που τους δείχνω μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει κάτι ή όχι και απλά δε μου το λένε. Γενικά, είναι άνθρωποι ανοιχτοί στο «διαφορετικό». Αλλά πολλοί είναι ανοιχτοί σε τέτοια ζητήματα, αρκεί να μη συμβαίνει σπίτι τους...Τόσα ακούω και τρέμω. Ρε συ Ερρίκο, πώς να τους το φέρω;
Στενοχωριέμαι ειλικρινά που πρέπει να κάνουμε αυτή τη (digital έστω) συζήτηση. Στενοχωριέμαι που ένα παιδί 20κάτι χρονών φοβάται να αποκαλύψει στους γονείς του (εν έτει 2019 – σχεδόν 2020) πως είναι gay. Θα ήθελα όλα αυτά να αποτελούν ένα σκοτεινό και μακρινό παρελθόν. Δυστυχώς δεν είναι. Με ρωτάς πώς να τους το φέρεις. Να μην τους το φέρεις. Να τους το πεις. Με παρρησία, αμεσότητα και αγάπη. Ξέρω ή φαντάζομαι τουλάχιστον πως είναι δύσκολο. Πως δεν είναι τόσο απλό, όταν ακόμα γύρω σου η ομοφοβία είναι όχι απλά παρούσα αλλά και έντονη, όταν όλα συντείνουν στο ότι οι γονείς σου θα πληγωθούν – ντραπούν. Θέλω όμως να σε διαβεβαιώσω. Δεν είσαι «διαφορετικός», σίγουρα όχι γιατί είσαι gay. Μπορεί και εύχομαι στα μάτια των γονιών σου να είσαι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά γιατί είσαι ξεχωριστός, γιατί είσαι το παιδί τους. Ναι μπορεί να βρεις αντιστάσεις, που έχουν να κάνουν με τη διαφορετική γενιά των γονιών σου, με τις δικές τους πολύ διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με το τι ήταν φυσιολογικό ή μη την εποχή που ήταν εκείνοι νέοι. Δεν πρέπει να σε αποθαρρύνει τίποτα από αυτά όμως. Τίποτα! Είσαι αυτός που είσαι! Και διαφορετικό θα σε κάνει η ηθική σου, η συμπεριφορά σου, η διαδρομή σου σε αυτή τη ζωή. Και η διαδρομή αυτή απαιτεί καλώς ή κακώς θάρρος και δύναμη. Για να αντέξεις όλους τους σκατά ανθρώπους που θα συναντήσεις, τους μικρόψυχους, τους κομπλεξικούς, τους δειλούς. Ψάξε λοιπόν μέσα σου και βρες το θάρρος και τη δύναμη σου. Και δείξε αυτό το θάρρος και αυτή τη δύναμη λέγοντας στους γονείς σου πως είσαι gay. Μπορεί η αντίδραση τους να μην είναι ακριβώς αυτή που περιμένεις. Μπορεί να είναι καλύτερη ή χειρότερη.. και μπορεί ενδεχομένως να σου προκαλέσει πόνο βραχυπρόθεσμα. Αλλά ό,τι κι αν συμβεί, είναι χειρότερο να μετανιώνεις για πάντα που δεν βρήκες το θάρρος. Είναι χειρότερο να περάσεις μια ζωή στο σκοτάδι. Να κρύβεσαι από τους γονείς σου. Είναι οι γονείς σου και ή μόνη απαράβατη υποχρέωσή τους είναι η αγάπη τους για όλα αυτά που είσαι. Ελπίζω και στο εύχομαι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Εσύ πάντως στέκεσαι..που αποδέχεσαι και επικοινωνείς το είναι σου. Το ποιος πραγματικά είσαι. Καμιά φορά αυτό είναι αρκετό για να είμαστε διαφορετικοί. Ή καλύτερα για να διαφέρουμε.
Αγαπητέ Ερρίκο γεια σου. Λοιπόν, έχουμε πρόβλημα. Ήμουν ελεύθερη για περίπου 6 μήνες και έκανα ο,τι μου ερχόταν στα ερωτικά, χωρίς να δίνω λογαριασμό ούτε και υποσχέσεις. Τον τελευταίο μήνα, γνώρισα κάποιον με τον οποίο δεν είμαι ερωτευμένη, αλλά υπάρχει μια αγαπησιάρικη κατάσταση με προοπτική σοβαρής σχέσης (αυτός το έχει δηλώσει). Εγώ αρχίζω να «ψήνομαι» όλο και περισσότερο, αφού υπάρχει επικοινωνία και καλή χημεία -και εξάλλου σκέφτομαι ότι συχνά ο έρωτας έρχεται λίγο αργότερα, δεν είναι ανάγκη να είσαι εξαρχής τρελαμένος για να κάνεις μια σχέση. Το πρόβλημα είναι το εξής -καθώς μεταβαίνουμε στην σχεσιακή φάση, κάτι ανοιχτά παράθυρα που είχα αφήσει εγώ, επανέρχονται με τη μορφή μηνυμάτων αργά το βράδυ, τύπου «είσαι έξω;» κτλ. Εγώ δεν έχω διάθεση να δώσω συνέχεια, αλλά επειδή τώρα μόλις άρχισα να μπαίνω σε σχέση, δεν θέλω και να στείλω κάτι του στυλ «μη με ξαναενοχλήσεις» σε ανθρώπους με τους οποίους ως τώρα είχα καλή σχέση-φλερτ. Από την άλλη, ο καινούριος ζηλεύει τρομερά. Πώς να κάνω αυτή τη μετάβαση πιο ομαλή για όλους μας;
Νιώθω πως η μόνη μετάβαση που έχεις να πραγματοποιήσεις είναι εσωτερική. Από το στάτους του single στο στάτους του έχω σχέση. Δεν θέλω να ακουστώ αυστηρός αλλά πραγματικά το πιστεύω. Όταν νίωσεις σίγουρη για αυτή τη μετάβαση και τα όποια ερωτηματικά σβήσουν τελείως από τις σελίδες της πραγματικότητάς σου, τότε θα βρεις και τον τρόπο να την επικοινωνήσεις. Ξέρεις πολλές φορές δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα πάντως. Η εικόνα μας προς τα έξω επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο και τη νέα κατάσταση. Παρεμπιπτόντως δεν προτείνω πως ντε και καλά πρέπει να θες να είσαι σε σχέση με το νέο (πιο σταθερό) φλερτ. Όυτε πως οφείλεις να ανεχτείς σκηνές ζηλοτυπίας και ελέγχου. Λέω απλά πως όταν εσύ νιώσεις σίγουρη πως είσαι κάπου με όλη σου την καρδιά, το πως θα το επικοινωνήσεις στις προηγούμενες περιπετειούλες δεν θα σε απασχολεί καν. Δεν ξέρω αν η παρούσα φάση σου έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μπορεί και όχι. Λέω πως όταν η πόρτα που θα ανοίξει οδηγεί στο happy place σου, τότε θα την κλείσεις πίσω σου και δεν θα αφήσεις κάνενα παράθυρο ανοιχτό. Γιατί οι σχέσεις είναι αρκετά σαν τα σπίτια. Πρέπει να αερίζονται, αλλά με τα «παράθυρα» κλειστά!
