H ομάδα του Professor από το δημοφιλές «La Casa de papel» επέστρεψε όπως είχε υποσχεθεί για έναν ακόμα κύκλο. Αυτή τη φορά με εμφανώς μεγαλύτερο budget, για να αποδείξει πως τελικά τα λεφτά δεν είναι το παν.
Kι αυτό κυρίως γιατί όλα τα συστατικά που μας έκαναν να κολλήσουμε στον πρώτο κύκλο εδώ επαναλαμβάνονται με στοιχεία υπερβολής, καταργώντας κάθε ρεαλιστική επίφαση, φλερτάροντας έντονα με την σαπουνόπερα. Μιας και είμαστε πλέον σίγουροι ότι οι λύσεις του τρομερού Καθηγητή θα φέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα η αγωνία και το σασπένς μειώνονται, αναγκάζοντας τους σεναριογράφους να καταφεύγουν σε ακρότητες προκειμένου να ανεβάσουν την αδρεναλίνη. Όμως οκτώ επεισόδια είναι πολλά, οπότε εκ των πραγμάτων αρχίζουν να καταφεύγουν στη συνταγή των ερωτικών σχέσεων, στα ψυχολογικά τραύματα και σε αμέτρητα flashback -πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά.
Ο σκηνοθέτης Jesus Colmenar που έχει τώρα την ευκαιρία να κάνει μια παραγωγή παγκόσμιου βεληνεκούς προσπάθησε με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τον ρυθμό και την ένταση, αλλά δυστυχώς η πλοκή τον αφήνει ακάλυπτο. Έτσι αυτή την τετάρτη σεζόν μπορείς κυριολεκτικά να την ξεκινήσεις από οποιοδήποτε επεισόδιο χωρίς να νιώθεις ότι έχεις χάσει κάτι σημαντικό.
Σε σύγκριση βέβαια με την απογοητευτική τρίτη, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί εμφανώς, όμως και πάλι η ληστεία, δηλαδή ο βασικός άξονας του σεναρίου, μένει στην άκρη και τη σκυτάλη παίρνουν πρόχειρες και άνευρες σκηνές, που πραγματεύονται τον ψυχισμό των ηρώων με εντελώς επίπεδο και αδιάφορο τρόπο. Γιατί ναι μεν οι σεναριογράφοι το έχουν με το αστυνομικό και τους γρίφους, αλλά όταν πρέπει να σηκώσουν τα μανίκια και να φτιάξουν ολοκληρωμένους και σύνθετους χαρακτήρες φαίνεται πως τα βρίσκουν σκούρα με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε τσιτάτα λαϊκής ψυχολογίας.
