Η Μελίνα ήταν τρανς. Όταν πέθανε, το σόι της έκανε πως δεν την ήξερε. Σαν όλα τα χρόνια που ίσως να πέρασαν μαζί να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να έσβησαν όταν έμαθαν ότι είναι κορίτσι.
Σαν να ακολούθησαν τα χνάρια του παπά που δεν έδινε φαγητό σε μια τρανς γυναίκα και την αποκαλούσε «άνδρα με βυζιά» -το ίδιο «θεάρεστο» μονοπάτι επέλεξε και η «οικογένεια» της Μελίνας.
Την ξέγραψε. Δεν της στάθηκε ούτε καν στο θάνατό της. Την άφησαν σε ένα ψυγείο, σαν να μην είχε κανέναν στη ζωή που να μοιράζεται μαζί του το ίδιο DNA. Σαν να φύτρωσε. που λέμε, μόνη της σε έναν κόσμο σκληρό και κρύο, σαν το ψυγείο στο οποίο βρίσκεται ξαπλωμένη τις τελευταίες μέρες, περιμένοντας κάποιος να καταφέρει να πάρει το άψυχο σώμα της και να ξεκουραστεί.
Στην Ελλάδα του 2022 -δε ζω σε άλλη χώρα, οπότε για αυτή που ζω θα μιλήσω- ακόμα και στο θάνατο σου συμπεριφέρονται διαφορετικά, ανάλογα με την ταυτότητα του φύλου σου. Ήσουν οικογενειάρχης, με δύο κουτσούβελα και πρόλαβες να δεις και εγγόνια; Τις καλύτερες μοιρολογίστρες, το καλύτερο ξύλο και μάρμαρο πρώτης ποιότητας -και το τραπέζι μετά την κηδεία πλούσιο. Γιατί αν δεν ταΐσεις τους γείτονες μέχρι να μην μπορούν να περπατήσουν, ώστε να μη σε πουν μετά καρμίρη (αλήθεια, στον πόνο του κανείς, αυτά σκέφτεται;), δεν αξίζει η κηδεία.
Από την άλλη, αν ήσουν μια τρανς γυναίκα που πάλευε να επιβιώσει, σε μια ελληνική κοινωνία που σπρώχνει τα τρανς άτομα στη σεξεργασία -χωρίς να τους δίνει την ευκαιρία για μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά, με ένσημα και 8ωρο- κινδυνεύεις να μείνεις στο περιθώριο ακόμα και πεθαμένη.
Οι τρανς γυναίκες Ελευθερία Κουφοπούλου και Βανέσσα Βενέτη έκαναν γνωστή την ιστορία της Μελίνας στα social media. Η αντίδραση του κόσμου άμεση. Και αυτό ίσως να μας δίνει μια ελπίδα. Η νέα γενιά, ναι αυτή του TikTok και των likes, που ξεκινάει να δουλεύει ακόμα και τζάμπα «για το βιογραφικό» (λες και μπορεί κανείς να τρώει προϋπηρεσία ή να πληρώσει τη ΔΕΗ με ένα πλούσιο βιογραφικό), βγάζει γλώσσα σε μια συντηρητική κοινωνία που έχει μείνει στους γ**άω και δέρνω και στο «άντρας δουλευταράς» και «γυναίκα δούλα και κυρά» και δείχνει έναν δρόμο όπου οι λέξεις «συμπεριληπτικότητα» και «αποδοχή» έχουν κυριολεκτική, απτή σημασία.
Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας βοήθησε σημαντικά στο να λυθούν τα απαραίτητα γραφειοκρατικά και τελικά ο οίκος τελετών Μπαμπούλας ανέλαβε όλα τα έξοδα ώστε η Μελίνα να ταφεί.
Φαίνεται ότι η κοινωνία του 2022 ακόμα δεν αγκαλιάζει όλα τα lgbt+ παιδιά της. Τους ρίχνει δύο σκαμπίλια, τα πετάει στην άκρη του δρόμου ή σε ένα ψυγείο μετά θάνατον, και τα αφήνει να βρουν μόνα τους τον δρόμο.
Τα αναγκάζει να κρύβονται και όταν βρίσκουν το θάρρος να έρθουν στο φως, τους ρίχνει από πάνω τόσα προβλήματα και ανασφάλειες -θα βρω την αγάπη; θα έχω φίλους; θα με δεχτούν; οι γονείς μου θα με αγαπάνε μετά; θα καταφέρω να επιβιώσω; Ώρες-ώρες νιώθουν σαν να κουβαλάνε ένα τεράστιο βάρος πάνω τους, σαν να σέρνονται, σαν να είναι γι’ αυτά όλα πιο δύσκολα. Και είναι. Το ξέρω.
Τελικά, όμως, Μελίνα, δεν ήσουν μόνη.
Άλλωστε, το σόι, έχει αποδειχτεί πια, ότι δεν είναι τίποτα άλλο, πέρα από άτομα που έτυχε να σε δένει το ίδιο DNA. Από εκεί και πέρα, είναι τύχη αν θα ταιριάξεις μαζί τους ή όχι.
