Η «παθολογία» των τελευταίων ημερών μ' έχει εξαντλήσει.
Αυτό το ποτάμι οργής που τρέχει ανεξέλεγκτο, νομίζω ότι έρχεται καταπάνω μου. Η τρέλα που βγαίνει αδέσποτη και δαγκώνει στο ψαχνό όποιον βρει μπροστά της, με αποδιοργανώνει. Να βρεθείς κάπου τη λάθος στιγμή. Τι ατυχία. Αλλά πώς μπορείς να έχεις τον οποιονδήποτε έλεγχο στις καταστάσεις;
Μοίρα; Ή σύμπτωση; Αυτές οι στυγνές δολοφονίες της περασμένης εβδομάδας μου δημιούργησαν έναν εσωτερικό τριγμό, μια αμφισβήτηση των λειτουργιών της ζωής. Όλα έμοιαζαν λάθος. Κρατάω σφιχτά το χέρι του νέου τρόπου σκέψης.
Είμαι οπαδός του κινήματος του καλού και όλων των εκπροσώπων του. Αλλά ακόμα και αυτή η θετική στάση μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί κάτω απ' τη βαριά μπότα κάποιου οργισμένου της ζωής. Πολλές οι σκέψεις.
Ευτυχώς η Άνοιξη κάνει δουλειά. Οι πρώτες θαρραλέες παπαρούνες με έκαναν να αναθαρρήσω ξανά. Η χορογραφία της ανθοφορίας. Πήρα κουράγιο από τη φύση. Έπειτα θυμήθηκα τα λόγια του Λάο Τσε: «Αν είστε λυπημένοι, ζείτε στο παρελθόν. Αν είστε αγχωμένοι, ζείτε στο μέλλον. Αν είστε ήρεμοι ζείτε στο παρόν».
Προσπαθώ να κρατηθώ από τη χειρολαβή του παρόντος (ενώ το τρελό φορτηγό της καθημερινότητας τρέχει). Επαναλαμβάνω μέσα μου δεκάδες «θετικές δηλώσεις» και κάνω τη Λουίζ Χέι να χαμογελά από τον παράδεισο.
Προσπαθώ δηλαδή η πίστη μου να κερδίσει έδαφος και να γίνει ψηλότερη από το φόβο. Εστιάζω στο αγαθό κομμάτι των πραγμάτων. Αλλά από τον Άδη στην Πολυάννα ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Μετράω μέσα μου όλα εκείνα που μπορούν να με κάνουν να νιώθω ευγνωμοσύνη, απ' τα πιο μεγάλα μέχρι τα πιο μικρά. Δεν γίνεται να είσαι ευγνώμων και να γκρινιάζεις. Ο Άντονι Ρόμπινς και ένα σωρό πνευματικοί δάσκαλοι λένε ότι η αντίληψη της πραγματικότητα είναι ζήτημα εστίασης. Αυτό που σκεφτόμαστε αυτό προσελκύουμε.
Το μέσα μου έχει στήσει διάλογο: «Και αν εστιάσω στο καλό, θα έχω αποτέλεσμα;», «Όχι» απαντά ο πιο κυνικός εαυτός μου, αλλά αν αυξήσω τον έλεγχο εστίασης σε αυτά που επιθυμώ, αυξάνονται και οι πιθανότητες να έλξω αυτό που τελικά χρειάζομαι.
Όπως ο Τοξότης λαξεύει και ισιώνει το τόξο του έτσι και εγώ προσπαθώ να κατευθύνω τις περιπλανώμενες σκέψεις μου. Η πιο δύσκολη δίαιτα είναι η πνευματική. Να καταφέρεις να κρατηθείς μακριά από αρνητικές σκέψεις.
Να γίνεις κάτι σαν καπετάνιος του μυαλού και να κατευθύνεις τις σκέψεις σου εκεί που εσύ επιθυμείς και όχι να σε πηγαίνουν εκείνες όπου θέλουν. Πριν χρόνια ένας Βουδιστής μοναχός στη Βορρά της Ταϊλάνδης μου είπε «Σαν τη θάλασσα έτσι και η ζωή δεν ησύχαζε ποτέ. Εκεί που έχει μπουνάτσα έρχεται ξαφνικά μπουρίνι».
Μόνο η κατάδυση προς τα μέσα, μας πηγαίνει στο βυθό της γαλήνης. Όταν όλα τρελαίνονται, κάνε διαλογισμό. Μια βόλτα στη φύση. Βυθίσου στη σιωπή. Πες «Άκυρο, άκυρο, άκυρο» σε κάθε δηλητηριώδη σκέψη. Το σύμπαν σου δίνει αυτό που εκπέμπεις.
Μην το επαναλαμβάνεις όμως σαν παπαγάλος. Πρέπει να αισθάνεσαι τις δηλώσεις σου. Αν το στόμα σου λέει «Όλα καλά» άλλα η βαθιά εσωτερική σου πεποίθηση είναι το «φοβάμαι», αυτό που τελικά θα έλξεις είναι ο φόβος.
Τα λόγια του σοφού γέροντα με ακολουθούν, ειδικά όταν δεν βρίσκω ασφαλής χειρολαβές. «Πρέπει να μπορούμε να κλείσουμε τον διακόπτη της ξένης παράνοιας, των φόβων των άλλων και της ζωής που μερικές φορές μοιάζει με αχανής έκταση γεμάτη κινδύνους.
Ο συνειδητός νους μας νομίζει πως έχει τον έλεγχο για τα πάντα, αλλά δεν το έχει. Το υποσυνείδητο μας δεν νομίζει τίποτα, άλλα έχει τον έλεγχο όλων των αντιδράσεων και των επαναλήψεων μας. Προσπάθησε λοιπόν να σκάψεις βαθιά και γενναία μέσα σου. Και βάλε συναίσθημα: Χωρίς συναίσθημα το σκότος δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε φως, ούτε η απάθεια σε κίνηση.
Να θυμάσαι τον δεκάλογο της χαράς, τα πράγματα που στον δικό σου κόσμο λειτουργούν. «Προσπάθησε να κάνεις πιο πολλά από εκείνα που σου δίνουν πρωτογενή χαρά» ξανά τα λόγια του μοναχού στο κεφάλι μου.. Από μέσα προς τα έξω μόνο γίνεται δουλειά.
Και, όπως έλεγε και η Μαλβίνα: «Θέλω να είμαι Έτοιμη. Χορτασμένη. Πλακατζού. Αγαπημένη. Φιλημένη. Ήσυχη». Ό,τι σώζει τον καθένα φίλοι μου, ό,τι σώζει τον καθένα.
