Κωνσταντίνος Χατζόπουλος: Ένας άνδρας πλέκει με βελονάκι υπέροχες τσάντες και σκουφάκια για πρόωρα μωρά

«Στην αρχή, ξεκίνησα να πλέκω «χομπίστικα». Και αφού έχω κλείσει το φροντιστήριο και κάνω το πλέξιμο χομπίστικα, δουλεύω σε κάποιες μεγάλες εταιρίες, σε μία με παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης, αλλά και σαν πωλητής. Όμως κατάλαβα ότι αυτός ο τομέας έχει κλείσει για μένα. Ως εκ τούτου, έπρεπε να αναζητήσω τι θα κάνω στο μέλλον.

Στα 43 σου και στα 44 σου είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά, οπότε ήταν μοιραίο και ακόλουθο (εκτός από το γεγονός ότι μου αρέσει το πλέξιμο) να ασχοληθώ με αυτό. Έχει ενδιαφέρον ένας άνδρας που πλέκει και πλέκει κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που υπάρχει στην αγορά. Οπότε ήταν και καθαρά θέμα μάρκετινγκ».

Στην αρχή, ξεκίνησα να πλέκω «χομπίστικα»

«Ποτέ δεν έχω πλέξει κάτι για εμένα. Έχω μόνο μία και μοναδική τσάντα που κρατάω εδώ και 3-4 χρόνια, η οποία ήταν η αρχή του προϊόντος που ήθελα να παράξω. Το έκανα εντελώς δοκιμαστικά για να δω πώς λειτουργεί πάνω μου σε πολύ κακή χρήση για να μπορέσω να το βγάλω και μετά εμπορικά προς τα έξω. 

Το πρώτο πράγμα που έφτιαξα ήταν μια κουβέρτα παιδική, την οποία την έκανα δώρο σε ένα παιδάκι που γεννήθηκε».

Ποτέ δεν έχω πλέξει κάτι για εμένα

«Χρησιμοποιώ μόνο φυσικά υλικά, δεν μου αρέσουν καθόλου τα προπυλένια, τα πολυεστερικά και όλα αυτά τα σύνθετα πλαστικά υλικά. Χρησιμοποιώ ή 100% βαμβάκι ή λινό ή κάνναβη πια, προκειμένου να φτιαχτούν τσάντες ευρείας χρήσης. Μια τσάντα που θα έχει κάποιος μαζί του από το πρωί έως το βράδυ και καθημερινά στο γραφείο βάζοντας ένα λάπτοπ μέσα, ψώνια που θα αγοράσει και θα ρίξει μέσα στη τσάντα, ακόμα και κάποια πράγματα για το γυμναστήριο στο οποίο θα καταλήξει το βράδυ. Δηλαδή μου αρέσει τα πράγματά μου να έχουν πρακτικότητα 24ωρου. Είναι το τσαντάκι το κλασσικό που θα κρατήσει μια κυρία ή ίσως μια τσάντα για έναν κύριο την οποία θα χρησιμοποιήσει σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας. 

Εκτός από τσάντες, φτιάχνω ριχτάρια, κουβέρτες, καλαθάκια

Εκτός από τσάντες, φτιάχνω ριχτάρια, κουβέρτες, καλαθάκια, καλάθια γενικότερα, από μικρά χρήσης μπάνιου έως μεγαλύτερα, κασκόλ και γενικότερα αξεσουάρ χειμωνιάτικα, κολιέ, αξεσουάρ γυναικεία καλοκαιρινά. Δεν φτιάχνω ρούχο, οτιδήποτε άλλο εκτός από ρούχο. Ό,τι μου ζητηθεί το φτιάχνω.

Οι τσάντες είναι πλεκτές, κάποιες είναι κεντημένες στο χέρι. Έχουν επένδυση υφάσματος ή χερούλια. Είναι custom made το κάθε προϊόν, δηλαδή ο πελάτης μπορεί να επιλέξει το χρώμα, το σχέδιο, τη διάσταση, το κέντημα. Και αυτό μου αρέσει ώστε να με διαφοροποιεί από τις εταιρίες που παράγουν χειροποίητο είδος φασόν. Το χειροποίητο δεν μπορεί να είναι φασόν, πρέπει να είναι με μια παραγωγή μικρή σχετικά, τόση όση να μπορεί να επιβιώνει μια επιχείρηση αλλά και ταυτόχρονα το προϊόν να είναι προσιτό στον αγοραστή».

«Το πλέξιμο με κάνει να νιώθω υπέροχα. Μου αρέσει αυτό που κάνω, με χαλαρώνει. Δεν μου κάνει κανένας ερωτήσεις, όπως θα μου κάνουν μέσα σε μια τάξη «γιατί αυτό, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο». Δεν αντιδρά, μπορώ να το πιάσω ό,τι ώρα θέλω, να μην πρέπει να πάω σε συγκεκριμένο μέρος, να καθίσω σε ένα φροντιστήριο από το πρωί ως το βράδυ. Και χαίρομαι πάρα πολύ για το αποτέλεσμα και ιδιαίτερα όταν το παίρνει ο αγοραστής για να καλύψει τις ανάγκες του.

Μπορεί να είμαι ο πρώτος άνδρας που έγινε γνωστό ότι ασχολείται με το πλέξιμο επαγγελματικά στην Ελλάδα, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι και στο εξωτερικό είναι κάτι σύνηθες εδώ και πολλά χρόνια. Οι περισσότεροι άνδρες που ασχολούνται με το πλέξιμο στην Ελλάδα, δεν το κάνουν επαγγελματικά. Λίγοι το κάνουν επαγγελματικά. Στο εξωτερικό συμβαίνει πολύ πιο μαζικά αυτό. Δεν υπάρχει ρατσισμός προς τους άνδρες που κρατάνε βελόνες ή βελονάκι και κεντάνε ή υφαίνουν στον αργαλειό. Στην Ελλάδα σιγά-σιγά το ξεπερνάμε εφόσον δεχόμαστε και άλλα κοινωνικά φαινόμενα σιγά-σιγά», τονίζει ενώ παράλληλα εγώ έχω αρπάξει τις βελόνες και ο Κωνσταντίνος μου μαθαίνει τα πρώτα baby steps.

«Το πιο ακραίο που έχω ακούσει από τρίτο άτομο ήταν όταν θέλησα να πάρω τη δουλειά μου μαζί σε κάποιο καφέ που θα πηγαίναμε και μου είπαν «ή το πλεκτό σου ή εσύ»! Αντίθετα, το πιο ωραίο σχόλιο που έχω ακούσει από γυναίκα για αυτά που φτιάχνω πλέκοντας είναι ότι είμαι καλλιτέχνης!

Οι φίλοι μου το πήραν χαλαρά. Δεν αντιμετώπισα κανένα θέμα από τους φίλους μου. Τώρα, σε σχέση με τον άσχετο που κοιτάει περίεργα στον δρόμο, αδιαφορώ».

«Το πλέξιμο είναι πραγματικά μεγάλη χαλάρωση. Το καλοκαίρι του 2013 δούλευα στη Μύκονο σε ένα επώνυμο κατάστημα στο Ματογιάνι. Που σημαίνει ότι αυτό έχει μια συνεχόμενη ροή από το πρωί που θα ανοίξουν τα μαγαζιά ως τις 2 η ώρα το βράδυ. Κάπως έπρεπε να βγάλω όλη αυτή την ένταση που μου δημιουργούσε αυτό το πήγαινε-έλα του κόσμου και οι περίεργες και παράλογες τις περισσότερες φορές απαιτήσεις των ανθρώπων. Γιατί είναι αυτονόητο, κάποιος που είναι διακοπές, να μπαίνει μέσα και να ζητάει ό,τι θέλει. Άρα κάπως πρέπει να αποβάλλεις το άγχος. 

Ο πρώτος τρόπος είναι να πιεις για να ξεχαστείς. Την επόμενη μέρα ωστόσο η ένταση θα ξαναπαρουσιαστεί μπροστά σου. Ενώ πλέκοντας, κυριολεκτικά βυθίζεσαι σε έναν διαφορετικό κόσμο όπου πρέπει να σκέφτεσαι και αυτό που κάνεις γιατί αν το κάνεις λάθος αναγκάζεσαι να το ξηλώσεις και να φτιάξεις από την αρχή. Σε αυτή τη φάση που ασχολείσαι μόνο με το πλέξιμο, δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο άρα αδειάζεις το μυαλό σου. Πολλές φορές ξεσπάω εκεί. Το κακό είναι ότι δεν το κουβαλάω πάντα μαζί μου όταν έχω θέμα με τις δημόσιες υπηρεσίες, να βγάζω το πλεκτό μου προκειμένου να ηρεμήσω. Αλλά θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή».

Το πλέξιμο είναι πραγματικά μεγάλη χαλάρωση

«Πλέον επαγγελματικά έχω να κάνω με Δημόσιο, με χαρτιά, με εφορίες, με ασφαλιστικά ταμεία. Δυστυχώς είναι η απόσταση μεταξύ του παράγω και επιζώ. Το «παράγω, κερδίζω και μπορώ να συντηρήσω μια επιχείρηση χωρίς να κερδίζω και ιδιαίτερα» είναι πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία. Αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, πρέπει να δουλεύεις από το πρωί έως το βράδυ προκειμένου να μπορείς να καλύπτεις τις ασφαλιστικές ή φορολογικές εισφορές σου και να είσαι εντάξει. Είναι μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού και αυτό».

«Η πρώτη μου ουσιαστική συνεργασία με μαγαζί του εξωτερικού είναι το κατάστημα Spyra Design Store στην Λάρνακα, στην Κύπρο. Πρόκειται για δύο καλλιτέχνες που έχουν κατάστημα με είδη σπιτιού. Μου ζητήθηκε και έφτιαξα μια ιδιαίτερη σειρά μόνο για εκείνους και υπάρχει σε σταθερή βάση στο κατάστημα τους». 

«Ανήκω στην ομάδα Velonistas, τους οποίους γνώρισα όταν άρχισα να πλέκω. Είχαν 2-3 χρόνια που ήδη υπήρχαν. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα, που λέγεται «Stitch 'n Bitch». Μαζεύονταν λοιπόν γυναίκες που είχαν σαν κοινό ενδιαφέρον το πλέξιμο ή την όποια χειροτεχνία προκειμένου να κοινωνικοποιηθούν. Αυτές οι συναντήσεις εδραιώθηκαν και στην Ελλάδα. Το Velonistas επί της ουσίας είναι ένα blog, το οποίο προσαρτήθηκε, ενώθηκε με το κίνημα αυτό άρα και στις συναντήσεις τους. Πρόκειται για φιλικές συναντήσεις ανάμεσα σε χειροτέχνες, δεν είναι πλέον μόνο γυναίκες, είναι και αρκετοί άνδρες. Αυτός που δημιούργησε το blog, αποφάσισε να μαζεύει τους κατά τόπους χειροτέχνες σε μια μηνιαία συνάντηση. Ο λόγος λοιπόν είναι καθαρά η κοινωνικοποίηση ανάμεσα στους πλέκτες. 

Στην πορεία, επεκτάθηκε η δράση των Velonistas, σε διάφορα κοινωνικά έργα. Πλέξαμε πράγματα για τα παιδιά που βρίσκονται στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα». Υπάρχει μια ομάδα που απασχολεί τα παιδιά δημιουργικά. Για παράδειγμα, την Πρωτομαγιά χρειάζονταν λουλουδάκια για να φτιάξουν καλάθια πλεκτά ή το Πάσχα καλαθάκια για τα σοκολατένια τους αυγά. Έχουν και κοινωνικό σκοπό δηλαδή.

Και το δεύτερο ήταν το Ηλιτόμηνον, μια ΜΚΟ που φροντίζει παιδιά και οικογένειες κατά βάση ψυχολογικά και όχι μόνο, πρόωρων παιδιών. Από εκεί ζητήθηκαν σκουφάκια, καλτσάκια, κουβερτάκια για το μέγεθος ενός πρόωρου που τις περισσότερες φορές δεν ξεπερνά τα 500 γραμμάρια. Άρα στο εμπόριο είναι δύσκολο να βρουν σκουφιά, ζακετάκια και κουβερτάκια για πρόωρα παιδιά».

«Όσοι ενδιαφέρονται να δουν ή να αγοράσουν αυτά που φτιάχνω μπορούν να έρθουν στο εργαστήριό μου, κατόπιν ραντεβού εφόσον πρώτα επισκεφθούν τη σελίδα μου στο Facebook που ονομάζεται Think yarn. Αυτή τη στιγμή στήνεται και το e-shop μου, είναι στις διαδικασίες παραγωγής και φωτογράφισης των προϊόντων. Φυσικό κατάστημα δεν θα ήθελα. Θα ήθελα το προϊόν μου να γίνει πιο ευρέως γνωστό. Θα ήθελα μια σχετική αναγνωρισιμότητα όχι πλέον λόγω φύλου πλέκτη αλλά λόγω παραγωγής έργου».

«Οι παραγγελίες έχουν μια ροή που δεν μπορούμε να πούμε ότι βγάζω τόσα λεφτά όσα χρειάζομαι για να έχω μία ζωή πλούσια. Είναι ευπρεπή τα έσοδα για το μέγεθος της ζωής που κάνω πια και που με ενδιαφέρει».

«Θα έλεγα σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τώρα να πλέκει να το ξεκινήσει ως χόμπι. Αν θέλει να το κάνει επάγγελμα, θα του έλεγα ότι θέλει προσήλωση, αγάπη και συνεχόμενη δουλειά για να βελτιώνεται πάνω στον τομέα του, όπως πρέπει να συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα. Εν έτει 2018, υπάρχουν εκατοντάδες σαν εμένα που έκαναν στροφή επαγγελματική. Εμείς καήκαμε με την οικονομική κρίση και σταματήσαμε να έχουμε τα έσοδα που είχαμε. Καήκαμε λίγο από θέμα γενιάς αλλά θα βρούμε κάτι άλλο να βιοποριστούμε και να μας αρέσει, φυσικά».