Η συγκλονιστική εξομολόγηση στο TEDxAthens της ψυχολόγου με εγκεφαλική παράλυση

Η Μαρία Ιωαννίδου δεν είναι μια συνηθισμένη γυναίκα.

Πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, αυτό δεν την εμπόδισε όμως να σπουδάσει ψυχολογία, να γίνει ψυχοθεραπεύτρια και να βοηθάει τον κόσμο που το έχει ανάγκη.

Η Μαρία Ιωαννίδου παρέδωσε μαθήματα ζωής με την συγκινητική και εμπνευσμένη ομιλία της στο TEDxAthens 2018 πριν λίγες ημέρες.

«Όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους είναι ηλίθιο να μιλάς με πιθανότητες», ήταν τα πρώτα λόγια της.

Οι γιατροί είχαν πει στην μητέρα της ότι δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί, αυτή όμως το κατάφερε, απλώς δεν ήταν αυτό που περίμενε. Ήταν ένα παιδί διαφορετικό, μοναδικό και καθόλου συνηθισμένο.

«Είχα ένα δικό μου τρόπο να κινούμαι. Οι γιατροί το ονόμασαν εγκεφαλική παράλυση. Εγώ το ονόμασα ''η δική μου μοναδικότητα''».

Την περισσότερη ζωή της την περνούσε στο πάτωμα. Εκεί έμαθε να παίζει, να ζωγραφίζει αλλά και να χορεύει.

«Ό,τι αγαπάς, θα καταφέρεις να το κάνεις, αρκεί να βρεις τον δικό σου τρόπο. Μπορεί να μην είναι ο τρόπος των πολλών, αλλά είναι πιο απολαυστικός», ήταν το μήνυμά της.

Στο δημοτικό βίωσε τις αποστάσεις καθώς το σχολείο δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη και πέρασε εξετάσεις για να καταφέρει θα φοιτήσει κανονικά.

Και εκεί τα κατάφερε.

Θυμήθηκε μια πολύ δυνατή στιγμή που βίωσε σε μια εκδρομή στο Γυμνάσιο. Μπόρεσε να κάνει όλη τη διαδρομή και στο τέλος όλοι φώναζαν το όνομά της και της επευφημούσαν.

«Δεν θα το είχα κάνει αυτό αν με θεωρούσαν φυσιολογική», αναφέρει η ίδια.

Αξιοποίησε όλες τις διεξόδους που της παρουσιάστηαν και η πιο σημαντική ήταν η ακαδημαϊκή.

Κατάφερε να σπουδάσει ψυχολογία για να βοηθήσει τους ανθρώπους να δουν την ομορφιά του εαυτού τους που δεν έχουν ακόμα δει. «Όπως ένα παγώνι που κρώζει γιατί βλέπει τα άσχημα πόδια του αλλά δεν βλέπει την όμορφη ουρά του».

Έδωσε εξετάσεις και μπήκε πρώτη στο τμήμα ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, από όπου και αποφοίτησε πρώτη.

Στη συνέχεια, σπούδασε ψυχολογία της υγείας στο Σάρεϊ της Αγγλίας. Εκεί πήγε με δύο ψευδαισθήσεις: Ότι θα βοηθούσε ανθρώπους με αναπηρία και ότι στην Ευρώπη δεν θα υπήρχαν τα προβλήματα που την ενοχλούσαν στην Ελλάδα.

Εκεί συνειδητοποίησε ότι πρέπει να αλλάξεις μέσα σου και όχι τόπο διαμονής. Έμαθε να τα καταφέρνει μόνη της, μακριά από την οικογένειά της, σε δύσκολες συνθήκες.

Έμαθε ακόμη ότι δεν θα γινόταν μια καλή θεραπεύτρια μόνο για άτομα με αναπηρία αλλά για όλους τους ανθρώπους, καθώς όλοι έχουν ανάγκη και θέλουν να ακουστούν.

Η ζωή και η αναπηρία της είχε μάθει ήδη όσα ανακάλυψε στα βιβλία.

Όπως το ότι είναι καλό να ρωτάς τι βοήθεια θέλει κάποιος και ότι οι άνθρωποι έχουν περισσότερες δυνατότητες από ότι νομίζουν.

«Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι περιορισμοί μας, αλλά ποιο νόημα θα δώσουμε εμείς σε αυτούς», συμπεραίνει η ίδια πλέον.

Σήμερα απολαμβάνει τη δουλειά της και τη γνωριμία της με ανθρώπους ανακαλύπτοντας έτσι νέα πράγματα για τον εαυτό της.

«Έχουμε μέσα μας ένα προσωπικό φως που χρειάζεται κάποιον απέναντί μας να μας το καθρεφτίσει», είναι το μήνυμά της.