Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι ένας, μάλλον, χαρούμενος άνθρωπος. Ισως γιατί του αρέσει να ζει μέσα στα πράγματα, να παρατηρεί τη ζωή, να την βάζει στα βιβλία του και, κυρίως, να την μοιράζεται με την κόρη του...
«Εχω υπέροχες αναμνήσεις και μια υπέροχη αίσθηση από τα παιδικά μου χρόνια. Νομίζω ότι είμαι από τους ανθρώπους, που δεν νομίζω ότι είναι και λίγοι τελικά, που αξιώθηκα μια πάρα πολύ ωραία παιδική ηλικία. Οχι γιατί έζησα μέσα στον πλούτο και τη χλιδή. Η ζωή μου δεν διαφέρει σε τίποτα από τη ζωή ενός παιδιού που μεγαλώνει στην Κυψέλη, την δεκαετία του ΄70, σε ένα μικρό διαμέρισμα, με τους γονείς του. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος συνδικάτων, σωματείων -που ελπίζω ότι τότε είχαν μια άλλη αίγλη κι έναν άλλον ηρωισμό.
Ετσι αντικατοπτρίστηκε η αλλαγή στο σπίτι μας, από την Ωκεανία στον Αστέρα -δεν μπορώ να πω τι προτιμούσα
Γεννήθηκα τον Αύγουστο του ΄66, και στις 21 Απριλίου του ΄67 γίνεται η χούντα. Ο πατέρας μου ήταν 35 χρόνων και η μάνα μου 27-28. Τότε η χούντα απαγόρευσε τα σωματεία. Συνελήφθησαν παππούς και γιαγιά αλλά και ο συνεταίρος του πατέρα μου. Η μάνα μου απολύθηκε από τη δουλειά της, δούλευε στην Αγρέξ, και ο πατέρας μου προσπαθούσε να στηρίξει τη δική μας οικογένεια αλλά και του συνεταίρου του, χωρίς να υπάρχει δουλειά. Είπαμε το ψωμί-ψωμάκι».