«Να ονειρεύεσαι σαν να είναι να ζήσεις για πάντα, να ζεις σαν να είναι να πεθάνεις σήμερα» είχε πει κάποτε ο James Dean. Κάπως έτσι σκέφτεται και ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η διαδρομή του στη ζωή που τα έχει όλα: 36 χρόνια καριέρας στην υποκριτική, οικογένεια, δυνατές συγκινήσεις, πάθη, ανοιχτό μυαλό, κλειστές πόρτες και δρόμους με εμπόδια που προσπέρασε. Ο ηθοποιός τα αφηγείται όλα στη BOVARY.
Γεννήθηκα στο σπίτι, σε μεγάλο χωριό της Δυτικής Μακεδονίας ανάμεσα στην Πτολεμαΐδα και την Κοζάνη, που λεγόταν Χαραυγή και δεν υπάρχει πια.
Ημουν 20 μηνών όταν οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Αυστραλία και στο χωριό επιστρέψαμε όταν ήμουν πια 5μιση χρονών. Έμεινα εκεί μέχρι τα 13 μου χρόνια. Ημασταν μια κλασική, μικροαστική οικογένεια με μια σχετική οικονομική άνεση –ο πατέρας μου ήταν ελεύθερος επαγγελματίας, δεν μας έλειπε τίποτα. Μεγάλωσα με αγάπη και τρυφερότητα σ' ένα υγιές περιβάλλον. Εχω και μια αδελφή έξι χρόνια μικρότερη από μένα.
Η σχέση με τους γονείς μου ήταν και παραμένει άριστη, αν εξαιρέσουμε την περίοδο της εφηβείας. Εκεί, τους ζόρισα πολύ γιατί ήμουν δύσκολο παιδί.
Είχα πολλές ανησυχίες και τάσεις φυγής. Αν και είχα καλές επιδόσεις στο σχολείο, δεν διάβαζα πολύ. Όλοι έλεγαν να γίνω γιατρός ή μηχανικός, αλλά δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο.