Σε μια σπάνια συνέντευξή του στον Imran Amed του BoF, ο μεγάλος Ιάπωνας σχεδιαστής, ήδη κοντά στα 74 χρόνια του, μίλησε για τη φιλοσοφία που στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει την καταξιωμένη αλλά και δύσκολη πορεία του.
Γεννημένος στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Yamamoto μεγάλωσε με τη μητέρα του, χωρίς την πατρική ανάμνηση (ο πατέρας του σκοτώθηκε όταν ήταν μόλις ενός έτους) και πέρασε τα παιδικά και τα φοιτητικά του χρόνια πάνω από τα βιβλία για να ευχαριστήσει τη μητέρα του. Η πρώτη του επαφή με τον κόσμο της μόδας ήταν στο μαγαζί που διατηρούσε η μητέρα του ως μοδίστρα, στην περιοχή Shinjuku του Τόκιο, όπου, παρά τις αντιδράσεις της, ο Yamamoto ξεκίνησε να δουλεύει αμέσως μόλις τελείωσε τις σπουδές του στη νομική. «Δεν ήθελα να γίνω μέλος της συνηθισμένης κοινωνίας», θυμάται ο σχεδιαστής, «γι’ αυτό και είπα στη μητέρα μου μετά την αποφοίτησή μου ότι ήθελα να τη βοηθήσω».
Η μητέρα ενέδωσε στην επιθυμία του μοναχογιού κι έτσι ο Yamamoto έπιασε δουλειά στο μαγαζί με την προϋπόθεση να φοιτήσει παράλληλα και στο κολέγιο μόδας Bunka, γνωστό πλέον για τους διάσημους μαθητές του, όπως οι Kenzo και Junya Watanabe. Ωστόσο, εκείνα τα χρόνια τα πράγματα στο κολέγιο ήταν διαφορετικά. «Η σχολή ήταν για νεαρά κορίτσια, με μαθήματα όχι μόνο ραπτικής, αλλά και κηπουρικής και μαγειρικής», εξομολογείται ο Yamamoto, ο οποίος μέχρι τότε δεν γνώριζε καν την ύπαρξη του σχεδιαστή μόδας ως επάγγελμα και, όπως λέει χαρακτηριστικά, «το μόνο που ήθελα να μάθω ήταν να φτιάχνω ρούχα, να κόβω και να ράβω».