H γυναίκα που έγραψε τα πιο εύστοχα, διαχρονικά λογοτεχνικά «manuals» για τον έρωτα και τις σχέσεις φαίνεται πως ερωτεύτηκε μία και μοναδική φορά. Με έναν νεαρό φοιτητή της Νομικής, που γνώρισε, στα 21 της, τα Χριστούγεννα του 1796. Δεν τον ξέχασε ποτέ.
Πέρυσι, συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από το θάνατό της. Η μνήμη της, τιμήθηκε σε δεκάδες εκδηλώσεις, εκθέσεις, εκδόσεις, φεστιβάλ, λέσχες ανάγνωσης, και η πατρίδα της, υποκλίθηκε βαθιά στο έργο της. Το πρόσωπό της, πλέον, κοσμεί το εγγλέζικο χαρτονόμισμα των 10 λιρών, θυμίζοντας στον κόσμο πως η «θεία Jane» είναι ένα φαινόμενο, τουλάχιστον κατά τούτο: η δημοφιλία που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια είναι ασύλληπτη. Το ίδιο και η διείσδυση που έχει στην pop κουλτούρα. Τεράστια, σχεδόν, δυσανάλογη του όγκου του έργου της: Έξι, μόλις, (ολόκληρα) μυθιστορήματα, μερικά ημιτελή, κάμποσα διηγήματα, μικρές παρωδίες και επιστολές -αυτό παρέδωσε στην ανθρωπότητα η Jane Austen, η κόρη ενός εφημέριου από το βαρετό Στίβεντον του Χάμσαϊρ.
Μόνο τέσσερα από τα μυθιστορήματά της -τα «παιδιά» της, όπως τα έλεγε- εκδόθηκαν όσο ζούσε: τα «Λογική και ευαισθησία» «Περηφάνια και προκατάληψη» «Μάνσφιλντ Παρκ», και «Έμμα», ενώ άλλα δύο (το «Πειθώ» και το «Αββαείο Νορθάνγκερ») κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό της, το 1818, σε έναν ωραίο τόμο, που είχε επιμελήθηκε ο αγαπημένος αδελφός της, Henry. Από όλα (εκτός από τα δύο τελευταία) απουσίαζε η υπογραφή της, μιας και, εκείνα τα χρόνια, ήταν, φυσικά, αδιανόητο, για μια αστή δεσποινίδα, να ασχολείται με τη συγγραφή ή - το χειρότερο - να κερδίζει χρήματα απ’αυτή. Αν η Jane μάθαινε πως έκτοτε, τα βιβλία της έχουν κάνει δεκάδες ανατυπώσεις, πως έχουν γίνει σίριαλ, ταινίες, και πως αποσπάσματά τους είναι logo σε T-shirt, κούπες, και κάθε είδους παραφερνάλια, το έβρισκε πιθανότατα υπερβολικά κολακευτικό. Και σίγουρα κάπως περίεργο.
