Λαρισαίος εκατό τοις εκατό, ηθοποιός από συγκυρία, ωραίος από κούνια: Ο Αλέξης Γεωργούλης που ήξερε ότι «τρία και τρία κάνει έξι», με το θέατρο κατάλαβε ότι «τρία και τρία μπορεί να κάνει και ...μπλε». Σήμερα ζει ανάμεσα σε Αθήνα - Λος Αντζελες - Λονδίνο. Κι ακόμα δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς θέλει. Φέτος κλείνει τα 45.
«Τι θέλω πραγματικά να κάνω στη ζωή μου; Δεν ξέρω αν θα απαντήσω ποτέ στο ερώτημα. Μπορεί να μου το απαντήσει η ζωή, όπως έγινε και με την υποκριτική. Εγώ δεν αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Ετυχαν κάποιες δουλειές ενώ ήμουν φαντάρος και με έσπρωξαν προς τα εκεί.
Το πολύ ψάξιμο που από κάποια στιγμή και μετά το κάνω και σωματικά, ταξιδεύω δηλαδή, το είχα ανέκαθεν, και γίνεται ερήμην μου. Πάντα φιλοσοφούσα τα πράγματα από τη μια πλευρά αλλά κοιτούσα και την αντίθετη, ενώ προσέθετα και μια τρίτη. Αλλάζοντας τόπους και περιβάλλοντα, κατάλαβα ότι αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος. Σαν να αλλάζεις ρόλους σε real time κι αυτό έχει μια μοναξιά. Ο,τι κάνεις το πληρώνεις -δεν έχεις σκηνοθέτη στη ζωή. Για να μπορώ να κινούμαι και στο εξωτερικό, δεν μπορώ να κλείσω δουλειά εδώ. Οπότε ρισκάρω και λειτουργώ με το ένστικτο. Με το ένστικτο μαθαίνεις περισσότερο τον εαυτό σου. Τώρα αρχίζω να με συμπαθώ πιο πολύ, αναγνωρίζοντας πτυχές που δεν ήξερα.
Είναι όμως αλήθεια ότι όλο αυτό το “ταξίδι” δημιουργεί μια ασάφεια. Δεν βοηθάει στην καριέρα, στην εξέλιξη, αλλά ούτε και στην ίδια την ζωή, προσωπική, συναισθηματική. Είμαι διαρκώς on και off. Δεν ήταν επιλογή μου, απλώς έγινε».