Για τον Βιτάντζελο Μοσκάρντα, όλα ξεκίνησαν από ένα κοίταγμα στον καθρέφτη: η ανακάλυψη μιας καινούριας και άγνωστης εικόνας τού εαυτού του, ενός νέου «εγώ», που ποτέ δεν θα μπορέσει να δει έτσι όπως το βλέπουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που τον κοιτάζουν με τα δικά τους μάτια και του προσδίδουν, καθένας με τον τρόπο του, τη δική τους πραγματικότητα.
Στο έσχατο μυθιστόρημα του Λουίτζι Πιραντέλο «Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες», ο ήρωας αιφνιδιάζεται από την αναφορά της γυναίκας του στην στραβή του μύτη και ξεκινά να ερευνά από την αρχή την ταυτότητά του.
Αυτό που είμαστε δεν είναι απαραίτητο ότι το βλέπουν οι άλλοι. Και αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε εμάς, είναι πιθανό να μην το βλέπουμε εμείς.
Από τις αναζητήσεις του Σικελού νομπελίστα το 1926, μεταφερόμαστε στο 2019 και σε μια πιο σύγχρονη προσέγγιση αυτής ακριβώς της ανάγκης να εξωτερικεύσουμε το πώς βλέπουμε (ή θα θέλαμε να βλέπαμε) τον εαυτό μας.
Being Μe