Diva, μύθος, σύμβολο σαγήνης και ερωτισμού, γυναίκα -ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής του ιταλικού σινεμά μια αληθινή επίγεια Θεά- ίσως η τελευταία του παγκόσμιου σινεμά. Αληθινή γυναίκα.
To Vanity Fair έγραψε κάποτε «δεν έχεις ζήσει, αν δεν έχεις δει τη Sophia Loren να περπατάει». Αργά, λικνιστικά, σαν να γλιστράει σε πάγο, πάνω στα τακούνια της. Ξυπόλητη και έγκυος, στα λιθόστρωτα δρομάκια της Νάπολης, στο «Χθες, Σήμερα, Αύριο». Να διασχίζει την ρημαγμένη από τον πόλεμο ιταλική εξοχή, ισορροπώντας επικίνδυνα μια βαλίτσα στο κεφάλι, στο «Δυο γυναίκες». «Είναι σαν να βλέπεις ολόκληρη την Ιταλία να περπατάει…», παρατήρησε ο Roberto Benigni, στην βραδιά που οργάνωσε το 2011, η Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου για να την τιμήσει. «Εδώ είναι ο Πύργος της Πίζας, παρακάτω το Pitti Palace….H γκαλερί Uffizi… Oι γόνδολες της Βενετίας…» «Θα έπρεπε να την είχαν φτιάξει από τρούφες σοκολάτας», είχε πει ο Noël Coward. «Για να μπορεί ο κόσμος να την καταβροχθίσει».
Το δικό της «πιάτο» ήταν το σινεμά. Το «έφαγε» με μεγάλες, λαίμαργες μπουκιές: πάνω από 90 ταινίες, ένα Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (σ.σ. για την ταινία «Η Ατιμασμένη»), άλλη μια υποψηφιότητα, για το «Γάμος αλά Ιταλικά», συνεργασίες με κορυφαίους σκηνοθέτες, παραγωγούς, συγγραφείς, με τους μεγαλύτερους σταρ -από τον Richard Burton και τον Μarlon Brando, μέχρι τον Cary Grant, τον Paul Newman και τον Μarcello Mastroianni.