Ο Αχιλλέας Χαρίτος είναι το ελληνικό συνώνυμο του μακιγιάζ. Μια ψιλόλιγνη φιγούρα με έμφυτη ευγένεια και ηρεμία, ήσυχος και μοναχικός. Αγαπάει τα χρώματα, όπως αγαπάει και την σχέση του με τους ανθρώπους, γιατί έτσι μόνον ισορροπεί. Μένει σε ένα νεοκλασικό στο κέντρο, περπατάει πολύ και του αρέσει να φωτογραφίζει.
«Ζούσαμε στο Κάνο της Νιγηρίας. Οταν η μητέρα μου ήταν έγκυος στον ένατο μήνα, ήρθε στην Αθήνα για να με γεννήσει. Εξι μήνες μετά επιστρέψαμε στην Αφρική. Ο πατέρας μου δούλευε εκεί, διευθυντής σε μια κατασκευαστική εταιρεία. Οι παιδικές μου εικόνες έχουν μέσα πολύ άπλα και ανοιχτούς ορίζοντες, πολλή ζέστη -εξ ου και σιχαίνομαι το κρύο. Επειδή δεν υπήρχαν άλλα παιδιά να παίξω, εγώ ζωγράφιζα. Μου είχαν δώσει έναν τοίχο στο σπίτι να τον κάνω ό,τι θέλω, μου είχαν δώσει και μπογιές, κι εγώ ζωγράφιζα.
Δεν ήταν εύκολο να κάνεις παρέα με μαύρους. Δεν βγαίναμε στον δρόμο να παίξουμε. Ζούσαμε σε απομονωμένα σπίτια με κήπους και για να παίξω με άλλα παιδιά, έπρεπε να το κανονίσουν οι οικογένειες. Τώρα που έχω μεγαλώσει καταλαβαίνω ότι ήταν ένα περιορισμένο περιβάλλον. Ενα εγγλέζικο κλαμπ υπήρχε για διασκέδαση. Πρώτα έμαθα αγγλικά και μετά ελληνικά.
Το να φύγω από τον μουσαμά που ζωγράφιζα και να περάσω σε ένα πρόσωπο, μου ήταν πολύ εύκολο
Ο πατέρας μου είχε μεγάλη επιδεξιότητα στα χέρια, σε πράγματα που ήθελαν λεπτομέρεια και η μητέρα μου είχε ένα μεγάλο ταλέντο στα χρώματα, στα ρούχα, στα υφάσματα. Μπορούσε να ράψει, να στολίσει ένα σπίτι. Είχε γούστο και αισθητική».