Στο σπίτι της Κατερίνας Βρανά στο Μαρούσι τίποτα δεν θυμίζει την μεγάλη περιπέτεια της ζωής της. Ολα είναι στην θέση τους. Οπως πριν. Αυτό το σαραντάχρονο κορίτσι συνεχίζει να γελά, να λέει αστεία, να διακωμωδεί όλα όσα πέρασε κι όλα εκείνα που είναι μπροστά της. Ανάμεσα στις φυσικοθεραπείες για την αποκατάσταση της υγείας της και τις stand-up comedy παραστάσεις της, κάνει τον απολογισμό της. Κι αν τώρα κάθεται σε αναπηρικό μαξίδιο και περπατάει με βοήθεια, ξέρει ότι αυτό δεν θα είναι για πολύ. Αλλωστε όταν έφευγα, σηκώθηκε όρθια για να με χαιρετήσει.
«Επέστρεψα στο πατρικό μου. Μετά από είκοσι χρόνια που ζούσα μόνη μου, γύρισα σπίτι μου. Μην μου πεις ότι δεν είναι το όνειρο κάθε σαραντάχρονου ανθρώπου να ξαναζήσει με την μάνα του! Από τη μια είναι ωραίο, γιατί τόσα χρόνια ζούσα στο Λονδίνο οπότε ενηλικιώθηκα μακριά από τους γονείς μου και τώρα τους βλέπω πολύ παραπάνω. Από την άλλη, είναι ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο καθένας. Οι διαπληκτισμοί μας με την μάνα μου είναι συνεχόμενοι και εκνευρίζουμε η μία την άλλη όσο δεν πάει.
Μεγάλωσα στο Μαρούσι. Ημουν ένα παιδί πολύ εξωστρεφές, κοινωνικό. Εζησα το τέλος της εποχής που ακόμα μπορούσες να κατέβεις στον δρόμο και να παίξεις με τα παιδιά της γειτονιάς. Ηταν τέλεια. Τα αγόρια παίζαν μπάλα κι εμείς τα κορίτσια, λάστιχο. Οταν ο σταθμός πήρε τα πάνω του, άνοιξε και το πρώτο Goody’s της περιοχής και γινόταν χαμός».