Η Ελένη Καραΐνδρου, ένας χείμαρρος από νότες και μουσικές, είναι μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια για την ζωή και την τέχνη της. Ξέρει ότι χρωστά πολλά στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τις ταινίες του, όπως ξέρει ότι η μουσική ήταν ο δρόμος της. Μένει στο Μετς και από το μπαλκόνι της βλέπει την θάλασσα. Ζει με τον σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα. Εχει έναν γιο και δύο εγγόνια από τον πρώτο γάμο. Κι ετοιμάζεται για συναυλίες.
«Μεγάλωσα σε ένα χωριό στην Φωκίδα. Το παιδί στο χωριό ήταν το παιδί της ζούγκλας, σαν σε έναν άλλο κόσμο. Τα χωριά τότε, ήταν πραγματικά χωριά. Εγώ δεν ήξερα τι είναι η θάλασσα. Ο πατέρας μου έλειπε πολύ, δίδασκε στο σχολείο. Ηταν ο πόλεμος.
Ζούσαμε σε επαφή με την φύση, ξυπόλητοι, χωρίς νερό μέσα στο σπίτι, χωρίς ηλεκτρικό. Οταν ήρθα στην Αθήνα άλλαξαν όλα. Ανακάλυψα αμέσως το πιάνο, την μουσική -μπήκαν αμέσως στην ζωή μου. Ηταν μια εποχή μεγάλης φτώχειας. Μας παραχώρησαν ένα υπόγειο στο σχολείο όπου δούλευε ο πατέρας μου. Δίπλα ήταν το σινεμά Φλερύ. Κόλλησα στο σινεμά και έβλεπα τα πάντα. Ολα τα είδα στην Αθήνα, από τρεχούμενο νερό ως κινηματογράφο.
Ο πατέρας μου πήγαινε σε συνοικέσια και με έπαιρνε μαζί. Με κάποιον διακριτκό τρόπο με ρωτούσε την γνώμη μου
Αρχισα να γρατζουνάω το πιάνο, με κάποια επιδεξιότητα, με κάποια επιμονή έτσι ώστε να γίνει κατανοητό από τον πατέρα μου ότι θέλω να μάθω. Μου βρήκε μια δασκάλα. Τότε ήταν που πέθανε η μάνα μου, από ιατρικό λάθος. Ημουν επτά χρόνων. Φυσικά και την θυμάμαι. Μου άφησε σημάδι μέσα μου αυτή η απώλεια. Αν και ήμουν περήφανο παιδί και δεν ήθελα να το δείχνω ή να κάνω θέμα. Το πέρασα στη σιωπή. Το πιάνο ήταν η απόλαυσή μου κι η παρηγοριά μου. Απέκτησα τόση πειθαρχία από μικρή, που δεν ήταν συνηθισμένο».