Ο Σπύρος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά. Ζει στα νότια προάστια. Οικείος και απόμακρος συγχρόνως, αγαπάει το θέατρο, τις γυναίκες και τους φίλους του. Δυσκολεύεται να αποχωρίζεται τους ρόλους του. Εχει έναν γιο.
«Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Ούτε καν όταν τέλειωσα την δραματική σχολή. Εβλεπα ελληνικές ταινίες από παιδί, όχι θέατρο. Πήγαινα και πουλούσα στα διαλείμματα του κινηματογράφου για να τις βλέπω, αρχές του ΄60.Μας έχει γίνει μετάγγιση από τους παλιούς. Λίγο-πολύ κι εμείς ίδιοι γινόμαστε. Κάποιοι από εμάς αποτελούμε και συνέχειά τους γιατί είμαστε επηρεασμένοι. Τα πράγματα στο θέατρο δεν αλλάζουν. Πέρα από τον μεγάλο μου δάσκαλο του Πέλο Κατσέλη και τον Σπύρο Ευαγγελάτο που τους θεωρώ κορυφή και μου στάθηκαν σαν φάροι, θεωρώ, άτυπα δασκάλους μου όλους τους ηθοποιούς που έβλεπα στις ταινίες, ιδίως τις ασπρόμαυρες που αγαπώ πολύ. Νομίζω ότι οι μεγάλοι, όπως ο Λογοθετίδης, μου έχουν κάνει ιδιαίτερα μαθήματα.
Οταν άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου, γιατί άργησε να γίνει αυτό, ένοιωσα ότι είχα ένα οπλοστάσιο, σαν δώρο, που λειτουργούσε υποσυνείδητα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Τα όνειρα ήταν των γονιών μου, γιατρός, δικηγόρος. Εδωσα εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, για χατήρι του πατέρα μου. Αυτό που ήθελα εγώ, είναι να δουλεύω κάπου μόνος -τι ειρωνεία. Αλλά η δουλειά μου, τελικά έχει και μοναξιά.