Αν υπάρχει μία λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει την Καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, αυτή θα μπορούσε να είναι -εκτός από το πάθος- η στοχοπροσήλωση.
Η Λίντα Καπετανέα, νιώθει την ανάγκη να κάνει το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, πραγματικά Διεθνές. Όχι απλά στα λόγια, αλλά στην πράξη. Η εξωστρέφεια, η φλόγα, η οργανωτικότητα της Καλλιτεχνικής διευθύντριας που στοχάζεται ένα Φεστιβάλ Χορού για όλους, παίρνουν σάρκα και οστά στην 25η διοργάνωση.
Με παραστάσεις, παράλληλες εκδηλώσεις αλλά και σεμινάρια, στη μεσσηνιακή πόλη θα χτυπά για 10 ημέρες η καρδιά του χορού. Η Καλαματιανή χορογράφος και χορεύτρια η οποία έχει διεθνή καριέρα στο χορό μαζί με τον σύζυγό της Γιόζεφ Φρούτσεκ και την ομάδα τους “Rootless Root“, πριν αναλάβει τα ηνία του Φεστιβάλ, είχε λάβει μέρος σε αυτό αρκετές φορές. Οπότε γνωρίζει καλά τις ελλείψεις, τις ανάγκες και το πώς μπορεί η Καλαμάτα να γίνει μια παγκόσμια χορευτική κοιτίδα.
Τι διαφορετικό να περιμένουμε φέτος από το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το οποίο έχει Κύριο άξονα τον Χρόνο; Ποια σημεία του ξεχωρίζετε ιδιαιτέρως και γιατί;
Το περσινό θέμα του φεστιβάλ ήταν τα όρια του ανθρώπινου σώματος. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή αυτή. Επέλεξα να ξεκινήσω με αυτό τον τρόπο τη θητεία μου ως καλλιτεχνική διευθύντρια γιατί πιστεύω πως το σώμα στο χορό έχει να μας δώσει ακόμα πολλά και χρειάζεται χρόνος για να εξερευνήσουμε την κίνηση. Χρειαζόμαστε σώματα στην σκηνή που να είναι δουλεμένα σωστά και να προσφέρουν κινησιολογική κάτι καινούργιο χωρίς να αναλώνονται μόνο σε μια ιδέα.
Φέτος με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων ασχοληθήκαμε με το θέμα του χρόνου και την επίδραση του στο καλλιτεχνικό έργο και το ανθρωπινό σώμα. Όπως επίσης θα παρατηρήσατε, ήδη από πέρυσι, ανοίξαμε το πρόγραμμα και σε άλλες τέχνες γιατί πιστεύω ότι ένα φεστιβάλ πρέπει να δίνει στους θεατές αλλά και στους καλλιτέχνες τη δυνατότητα να γνωρίσουν την τέχνη μέσα από την τέχνη.
Δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια σημεία του φετινού προγράμματος γιατί το κάθε έργο αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου παζλ. Όπως έχω ξαναπεί αντιμετωπίζω το φεστιβάλ σαν ένα σχολείο 10 ημερών όπου ναι μεν μπορείς να δεις μεμονωμένα παραστάσεις αλλά αν δεις όλο το δεκαήμερο θα καταλάβεις ότι το κάθε έργο συμπληρώνει το άλλο διατηρώντας ταυτόχρονα τη διαφορετικότητά του. Αλλά αν έπρεπε να μιλήσω ξεχωριστά για την κάθε παράσταση θα έλεγα ότι έχουμε φέτος 3 πολύ έξυπνες δημιουργίες Ελλήνων χορογράφων, ένα σόλο, ένα ντουέτο και ένα ομαδικό έργο και είναι πολύ σημαντικό να τους υποστηρίξουμε.