Ο Δημήτρης Λιγνάδης μεγάλωσε με βιβλία και παραστάσεις. Παίζει, σκηνοθετεί, τον απασχολεί το εκπαιδευτικό κομμάτι της τέχνης του. Αγαπάει το θέατρο, αλλά δεν θέλει να αποκόβεται από την ζωή. Μένει στο κέντρο της Αθήνας. Είναι 55 χρόνων.
«Η ζωή μου όταν ήμουν παιδί φαινόταν τότε δύσκολη. Δεν ανήκα σε μια τυπική οικογένεια, μπαμπάς, μαμά, που βγαίνουν μαζί. Είχαμε καταλάβει από νωρίς ότι υπήρχαν σύννεφα στη σχέση του πατέρα μας με την μάνα μας. Ευτυχώς είχα τον αδελφό της μάνας μου που μας πήγαινε πολλές εκδρομές και κρατάω ότι γύρισα όλη την Ελλάδα.
Πάντοτε θυμάμαι με τον αδελφό μου ότι είχαμε τον φόβο, επειδή ο πατέρας μου έμενε κοντά μας, αλλά αλλού από την μάνα μου, μην φύγει και η μάνα μας. Τον θυμάμαι αυτόν τον φόβο.
Οταν ήμουν δέκα τριών ετών ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι και πήγε να μείνει στο ισόγειο. Ηταν μια νεφελώδης σχέση των γονιών μου, μια δύσκολη σχέση αρσενικού και θηλυκού, με πολλή αγάπη. Η μάνα μου τον κατανοούσε. Θυμάμαι ταξίδια και εκδρομές με το αυτοκίνητο, μέχρι και σε νησιά που δεν είχε έρθει ακόμα ηλεκτρικό, όπως η Σκύρος.
Στο θέατρο έχασα το κέντρο της καριέρας αλλά βρήκα το κέντρο του εαυτού μου
Εζησα κανονικά σαν παιδί γειτονιάς. Μεγάλωσα στην πλατεία Αμερικής και την Φωκίωνος Νέγρη, μια αστική περιοχή της εποχής. Ο πατέρας μου έφευγε από σπίτι, πήγαινε στου Φλόκα και εκεί έγραφε, διάβαζε, δεχόταν τους μαθητές του. Εκεί εγώ έμαθα αρχαία. Δεν υπάρχει πια αυτός ο Φλόκα με τα ηλικιωμένα γκαρσόνια που φορούσαν κόκκινο σακάκι. Τότε στις καφετέριες δεν υπήρχε μουσική. Κρατάω, επίσης, την αίσθηση ευθύνης που είχα στο σχολείο. Πήγαινα σε ένα καλό, ακριβό σχολείο, του Μωραϊτη.